BloomingWord

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΟΛΥΜΠΙΑ ΤΣΙΚΑΡΔΑΝΗ 

<<ΠΗΝΕΛΟΠΗ>>

Πηνελόπη

Πως αναπνέει η υπομονή 

στα ξέπλεκα μαλλιά σου,

στην κάμαρα της σιωπής,

σ’ ένα κρεββάτι ριζωμένο

σε αμετακίνητη απουσία.

Υφαίνεις θάλασσες

με λυπημένο μπλέ

που μάραναν της νιότης σου

το χρώμα,

και εικόνες με καράβια

δίχως πανιά,

δίχως ταξίδια..

Πιο κει,

στου αναστεναγμού την πλώρη,

στα ύφαλα του πόθου

του ανεκπλήρωτου

βουλιάζεις στα ρηχά.

Τρέμουν τα χείλη 

πνιγμένα στα αβαθή νερά

της μοναξιάς.

Θά’ θελες στα φιλιά..

Ένα τραγούδι ξεπηδάει

από του μύθου σου τα σπλάχνα

σαν παρηγόρια

σαν αγρύπνια

ή προσευχή,

για τις χαμένες άνοιξες

για λυγερά κορμιά

για μάχητες και για θυμούς

που για τον έρωτα μιας άλλης,

της Ελένης 

γινήκανε θυσία σε ανώφελους βωμούς...

Μες την ψυχή σου 

η προαιώνια πίκρα

της γυναικείας υποταγής

που σε πληγώνει

και μαστιγώνει το τραγούδι

έτσι που μοιάζει 

με επιθανάτια ωδή...

Νυχθημερόν σε βασανίζει

η απουσία, 

η μάταιη αναμονή ενός ίσκιου,

που σαν υπόσχεση 

αιωρείται στο πυρωμένο σου κορμί,

μα πιο πολύ σε τυραννά

η σκέψη της θυσίας.

Πως η δική σου αγάπη 

στάλαξε με παράπονο σ’ όλη τη γη

για να γευτεί του έρωτα το πάθος

η ωραία Ελένη της Λήδας και του Δία

η λευκόλενος, 

η λατρεμένη,

η μισητή.