ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ

Φωτιές ανάβουν εμπρηστές, όπως ο Νέρων,

χλωρίδα κατακαίγεται, πανίδα,

προέχει η τρέλα, το δικό τους το συμφέρον,

πύρινες γλώσσες περιζώνουν την πατρίδα.

Απ’ του απερίσκεπτου, εμπρησμός, το χέρι,

φλόγα φουντώνει, καταστρέφει και δε σβήνει,

τα ίδια απ’ το ένα στ’ άλλο καλοκαίρι,

μονάχα στάχτες απ’ το πέρασμα αφήνει.

Τρέχει ο κόσμος να σωθεί, χαμένα τα ’χει,

στην κάπνα οι πυροσβέστες τυλιγμένοι,

μπροστά μπροστά κι εθελοντές στη μάχη,

γιατί σε γύμνωσαν Ελλάδα μου καημένη!

Δημήτρης Ντάλλας

 ΣΤ' ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ... (1992)

Δαντελένια όψη είχε τ' ακρογιάλι,

με μάγευε,μου έφερνε μια ζάλη,

ερχότανε στο νου μου,η μορφή σου

και η ψυχή μου , γίνονταν δική σου.

Φύσαγε η αύρα τα μαλλιά μου

κι έννοιωθα νιώτερη την καρδιά μου,

το χέρι σου,τη μέση μου αγκαλιάζει,

η όψη μου, παιδιάστικη πια μοιάζει.

Αγάπης λόγια φτερουγίζουν στο μυαλό μου,

τον κόσμο,στα πόδια μου,έννοιωσα δικό μου.

Ο έρωτας φρούρια μοιάζει να γκρεμίζει

και το κορμί,με ρίγη το γεμίζει.

Μα ξάφνου τα ουράνια,λάμψη τα χαράζει

και τη γαλήνια όψη μου ταράζει.

'Ύπνος με είχε πάρει στ' ακρογιάλι,

έχασα τ' όνειρο και πάλι.

Αναστασία Κουτσούκου -Κλεάνθη

 ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Αυτό το βράδυ

ονείρατα ιερά μ' αγκαλιάζουν.

Της φαντασίας μου παιδιά,

του φεγγαριού εγγόνια;

Δύσκολο ν' αντιληφθώ,

με ιερές μορφές ταιριάζουν.

Με νανουρίζουν στοργικά,

στα βλέφαρά μου ακουμπούν,

σε διάφανη ανάμνηση εστιάζουν.

Ακούω φιλικά να μου μιλούν,

μου σιγοκουβεντιάζουν:

<<Να σώσουμε τα ελάχιστα...,

καθώς λυκάνθρωποι

τ' απειλούν, ενεχειριάζουν.

Αμετανόητοι εμπρηστές,

αλήτες, αποβράσματα,

κατακαίουνε

ψυχής πευκοβελόνες,

προγονικά θησαυρίσματα

και παρακαταθήκες,

δοσμένα γενναιόδωρα

σε πρότερους αιώνες....>>

Μαρινα Ι.Προμπονά

 Είναι κάτι μέρες τώρα,

που δεν με ξυπνούν οι καρακάξες με το ανατριχιαστικό τους κρώξιμο.

Σιωπούν κι αυτές από οδύνη.

Είναι κάτι μέρες τώρα,

που ο ήλιος θολά έχει μάτια.

Κόκκινα σαν αίμα τα σύννεφα τριγύρω του.

Προσπαθώ να αντιγράψω το τραγούδι του αγέρα ανάμεσα στα πεύκα,

πένθιμο είναι μοιρολόι,για όλεθρο μιλά,για αποκαΐδια.

Τυλίχτηκε ο κόσμος σε μια μπέρτα που ζέχνει καμένη ελπίδα και απελπισιά.

Μέγαιρα η μνησίκακος

Αλυκτώ η ακατάπαυστη

Τισιφώνη η τιμωρός των δολοφόνων

Από τόν ευνουχισμό τού ουρανού γεννήθηκαν οι Ερινύες.

Πού βρίσκονται τάχα;

Γιατί δεν κυνηγούν τους δολοφόνους;

Τί κόσμος είναι αυτός θεέ μου;

Θέλω να βγω,να βρέξω τα πόδια μου στο νερό της αθωότητας,

Να πιω από καθάρια πηγή,

να τρέξω σε κίτρινα στάχυα,να χτενιστώ στο φεγγαρόφωτο,

να βρω την χαμένη σκιά μου.

Κι όταν πλυθώ και χτενιστώ,

όταν τη δίψα μου σβήσω,

όταν με την σκιά μου ενωθώ ,

ίσως τον δρόμο βρω τον χαμένο στου καιρού τους λαβύρινθους,

ίσως φορέσω ξανά τα κρυμμένα φτερά,

ίσως λεύτερη νιώσω...

Κτενά Ρούλα

 Ήλιε σαν έβγεις το πρωί

και μόλις ανατείλεις,

λουλούδια απ’ το μπαλκόνι μου

να κόψεις και να στείλεις,

σε όλους όσους καρτερούν

να λήξ’ η καραντίνα,

κι αέρα ν’ αναπνεύσουνε

έξω απ’ την Αθήνα.

Γιατί απαγορεύεται

τον Μάη για να πιάσουν,

και μόνο εις το F/B

ευχές θα ανταλλάσουν.

Ο κορωνοϊός μας στέρησε

και τις μετακινήσεις,

με τη βοήθεια του Χριστού

εσύ θα τον νικήσεις.

Η άνοιξη σαν μύρισε

ανοίξτε την καρδιά σας,

για να δεχθεί τα όμορφα

μπουμπούκια στα κλαδιά σας.

Φίλε, καλό ξημέρωμα

σου εύχομαι γι’ απόψε,

και το πρωί απ’ τη γλάστρα σου

ένα λουλούδι κόψε,

και δώσ’ το στην αγάπη σου

με όλη την ψυχή σου,

και στα πλατιά τα πέταλα

να γράψεις την ευχή σου.

Καπτ. Αντώνης Μικέλης

 Εν υπνώσει

Κουρασμένη απ' ανάσα ασταμάτητη

με τα σπλάχνα γεμάτα

κοιμάται η πόλη τις νύχτες.

Γροικώ τις σιωπές της...

Μονάχα το δέος

θροΐζει υπόκωφα

στα στενά

καθώς τρέχει αδιάκοπα

να προλάβει

να λυγίσει αγρύπνιες,

να σκουπίσει τα δάκρυα,

των ερώτων τον ίδρωτα,

να μοιράσει τα όνειρα,

να λυτρώσει τους δρόμους

απ’ το αβάσταχτο βάρος

των ντυμένων ανθρώπων…

Στη λευκή σιωπή

ανεπαίσθητα

-σαν τα φίδια,

σαν λιγόστιγμες γέφυρες-

μόνο οι δρόμοι της πάλλονται

και σηκώνουν τη μέση τους

τρυφερά να θηλάσουν τους γυμνούς

στις γωνιές τους.

Αργά, αργά, αργά...

Τρυφερά, τρυφερά, τρυφερά..

Μη ξυπνήσουν αφρόντιστοι…

Άνοιξη Τσιάπα

 ΖΗΤΏ ΑΚΡΌΑΣΗ

Ζητώ ακρόαση Θεού

θέλω νά τού μιλήσω,

σ'αυτή τήν ματαιότητα

πόσο πιά θά τήν ζήσω ;

Τά πάντα καταστρέφονται

σέ τούτο τόν πλανήτη,

χώρο δέν θ'άχει νά σταθεί

ούτε ένα σπουργίτι.

Πάνε τά δάση ή ομορφιά

τών ελαφιών οικία,

παντού ανεμογεννήτριες

φέρνουν τήν δυστυχία.

Θεέ μου ρίξε μιά ματιά

στά δημιουργήματα σου

όλα τά καταστρέφουνε

δείξε είναι δικά σου.

Οί άνθρωποι λιμοκτονούν

έχουνε πελαγώσει ...

Μόνο δικό σου θέλημα

μπορεί γιά νά τούς σώσει.

SOS εκπέμπει όλη γή

Θεέ μου άς τήν σώσεις

ήρθε καιρός τό μάθημα

τώρα γιά νά τούς δώσεις.

Τόν Έβρο τώρα άναψαν

σειρήνες παντού ηχούν,

τήν χώρα μας νά κάψουν

τώρα τό προσπαθούν ...

Δημήτρης Κεραμίδας

21 Αυγούστου 2023

  ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΣΤΗΝ ΣΟΥΜΕΡΙΑ

Ρίγος με κυριεύει

μέσα στα τείχη

της Ουρούκ, του σουμερικού μου λίκνου

Φόβος με διαφεντεύει,

μήπως αποκαλυφθούν

τα μυστικά μου χαράγματα

επάνω στον ανυποψίαστο άργιλο

Μ'ένα καλέμι διαβαίνω

την πύλη της γραφής

Νιώθω να σαλεύουν

γύρω μου βλοσυρά βλέμματα

Της τρομαγμένης φαντασίας μου

άγριες ματιές

Ακούω βαριές φωνές

να με διατάζουν να τρέξω

επειγόντως στο παλάτι

εμένα τον ταπεινό αυλικό, τον απλό καταμετρητή

των τροφών

Να, το τέλος μου

είναι εδώ!

Πώς τόλμησα εγώ ο μικρός, ο άμοιρος, ο ποταπός ν'ανακαλύψω τη γραφή;

Τόσοι σοφοί τριγύρω μου

και ούτε ένας μπόρεσε

να σκεφτεί τη δύναμη της

Πώς εγώ ο φτιαγμένος από πηλό, θνητός

χωρίς καμία θεϊκή χάρη

κατόρθωσα το αδιανόητο;

Λέξεις χαραγμένες,

υποταγμένες στο χέρι μου,

σπαράγματα

της ψυχής μου

παρουσίασα

στο βασιλιά μου

που μ'έστεψε με μια μοίρα

τόσο ανέλπιστη

και αθάνατη που δάνεισα ακόμη και στον υπερφίαλο

Γκιλγκαμές, τον ήρωα του πρώτου του έθνους μου έπους

Χρήστος Ντικμπασάνης

 Ο Παφλασμός Των Ανθρώπων

Φλογέρα μυσταγωγημένη

λαλούσε στων Ανθρώπων

την εμποροπανήγυρη.

Ω’ Βάκχες,

ελάτε ας σαλπίσουμε

μήνυμα χαρμόσυνο στους Ουρανούς

στις οχλοβοές των λησμονημένων

στις παρυφές τους

Τελετή ας είναι η Ζωή!

Τελετή ας είναι ο Θάνατος!

Στις φυλλωσιές των δέντρων

ακούγοντας σε αγέρι,

έσκυψα να ακούσω

την μούσα μου Σαπφώ.

Εγνεψα στα κύματα,

λευκό μου περιστέρι

σ’ αγνάντεψα, στα καμπαναριά..

Κερί μου αναμμένο,

ηλιόλουστο

στα φωτεινά σου μάτια

λαμπρό μου ακρογιάλι.

Θάλασσά μου εσύ

ακούγοντας τον Παφλασμό

Ω! αναφώνησα

πνιγμένη στις άκρες

των τρεμάμενων ματιών σου..

Απατηλό μου όνειρο

νύχτα σε πλησίασα

και εθεάθης ΦΩΣ ΜΟΥ..

Τα χέρια μου σκυθρωπά

σε αγκαλιάζουν.

Λεπτές γραμμές,

φωτεινά περιγράμματα

μοιάζουν οι χορδές σου,

ορίζοντας το Πεπρωμένο.

Μηνύματα Αγάπης

προσδοκούσα…

Mina Boulekou

 ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΑΣΠΡΟ ΧΡΩΜΑ

Θέλω μια θάλασσα γαλάζιο Και μια αγκαλιά με ουρανό Ο ήλιος μέσα να φωλιάζει Το Άστρο της μέρας το χρυσό Θέλω μια βάρκα άσπρο χρώμα Με ένα κατάλευκο πανί Να γράφει αγάπη τ’ όνομα σου Να αρμενίζουμε μαζί Οτες με πρίμο αεράκι Θα σκίζει η πλώρη τα νερά Μας προβοδίζουν άσπροι γλάροι Και τα δελφίνια στ’ ανοιχτά Κάτω από ήλιο που θα λάμπει Μες στα πελάη της ζωής Σαν είμαι πλάι σου να ξέρεις Ποτέ σου μη μου φοβηθείς Μες το βαρκάκι της αγάπης Μη σε τρομάξει ο καιρός Κι αν δεις να σβήνει ο ήλιος ξάφνου Και να μαυρίζει ο ουρανός Όταν τα κύματα καλπάζουν Σαν άλογα τα θαλασσινά Θα σε κρατώ στην αγκαλιά μου Και θα σου τραγουδώ γλυκά Μια θάλασσα η ζωη αγάπη Σ’ ένα βαρκάκι εμείς οι δυο Γερά απάνω μου κρατήσου Θα δεις θα φκιάσει ο καιρός Τσάρκα στα πέρατα του κόσμου Μες στα πελάη της ζωής Να μ’ αγαπάς να σ’ αγαπάω Να σε χαρώ να με χαρείς.-

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ

 Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ

H θεωρία των σπασμένων παραθύρων εγκληματολογικά,
μας λέει σε κοινωνία με εμφανή σημάδια παραβατικά
ωθεί με μαθηματική ακρίβεια σε αύξηση εγκληματικότητας
έχοντας φύση που γεννά κακές στιγμές πραγματικότητας.

Τα σοβαρά αδικήματα, όπως δολοφονία, βιασμός, ληστεία
σε μία παραβατική και παραπαίουσα κοινωνία
είναι συνέπειες πολλών μικρών κι “ασήμαντων” παραπτωμάτων
συσσωρευμένων κι ατιμώρητων, πολλών αδικημάτων.

Αν κατά τη θεωρία αυτή απλά αδικήματα αντιμετωπιστούν,
τότε τα μεγαλύτερα ποτέ δεν θα εκκολαφθούν,
αφού οι ρίζες του εγκλήματος θα πρέπει να αναζητηθούν
οχι σ’ εγκληματίες αλλά στην κοινωνία που είναι αυτοί και ζουν.

Αν όλοι θέλουμε λοιπόν το έγκλημα να εκλείψει
πρώτα πρέπει να φτιάξουμε την κοινωνία σε ύψη
που η αποτρόπαια πράξη αυτόματα απ’ αυτή θα λείψει
παίρνοντας έτσι απ’τις καρδιές ακόμα μία θλίψη.

Γεράσιμος τζιβρά

ς

 

 Χώμα ήμουν

Με δανεικά φτερά,

πετώ ψηλά, πάνω από τον κόσμο, μακριά από την γη.

Ακουμπώ για λίγο το ουράνιο τόξο,

γεμίζω την ψυχή μου με χρώματα αγάπης,με ελπίδα.

Ζυγώνω τον ήλιο,

ας καώ και λίγο, σκέφτομαι, καθώς μιά του αχτίδα,

μπήγεται στο μέρος της καρδιάς σαν βέλος.

Με τρυπά πέρα ως πέρα,

πύρινη ρομφαία κι απ'την πληγή μου δεν τρέχει αίμα μόνο φώς.

Θέλω να σιμώσω κι άλλο,

να ψιθυρίσω στο αυτί του τα μυστικά μου.

Πίσω, μου φωνάζει.

Εγώ, σκόνη γίνομαι, ίπταμαι φως και φωτιά.

Άσπρο σύννεφο περνά,

απλώνομαι πάνω του,να μην πέσω ακόμη,μην σκορπίσω,μην χαθώ.

Με κουβαλάει για λίγο μα,

σαν ακούει την σκέψη μου στον άνεμο,

γκριζάρει, βαραίνει, προσπαθεί να με αποτινάξει.

Φύγε, μου λέει, φτάνει ως εδώ,

με ρίχνει στο κενό και κρύβεται στα δέντρα.

Πέφτω,

ως εδώ ήταν το ταξίδι.

Φτερά δανεικά,

ποτέ δεν γίνατε δικά μου,η πληγή μου άλλο δεν έχει φώς.

Μόνο δάκρυ,

βροχή γίνομαι, πέφτω στο έδαφος,στη γη,

στο χώμα από όπου ξεκίνησα.

Χώμα γίνομαι, κόκκινο.

Χώμα ήμουν εξ αρχής...

Κτενά Ρούλα

 ΧΩΡΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ...

Κεκλεισμένων των θυρών

θα αποφάσιζαν περί του πρακτέου.

Οι μάρτυρες απουσίαζαν.

Δεν ήταν, άλλωστε, απαραίτητοι.

Οι υπερασπιστές των ενόχων

έφταναν και περίσσευαν.

Έπρεπε να συντομεύσουν,

να τελειώσει η δίκη

και να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Τύχη αγαθή για τους ενόχους.

Οι μάρτυρες πήγαν διακοπές

Θα αθωωθούν!!!

Κατά τα μεσάνυχτα

θα απλωθούν στην πόλη,

για να ολοκληρωσουν το έργο τους.

Έτσι κι αλλιώς

μάρτυρες δεν θα υπάρχουν.

Πήγαν όλοι ...διακοπές.

Μαρίνα Προμπονά

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 54

Όλες οι αντιδράσεις:

4Εσείς, Μαρίνα Προμπονά, Γιουρμετακη Μαρια και 1 ακόμη