ΜΕ ΑΓΑΠΗ ,ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΕΝΑΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ !


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024

 ΚΟΡΗ- ΑΚΡΟΠΡΩΡΟ

Τον είδε
στη ράχη της κλειστής στροφής,
στο μπαλκονάκι του ουρανού.
Την περίμενε!
«Έλα», της φώναξε απο μακριά,
με τη θωριά των μύχιων υποσχέσεων.
«Έλα, ακρόπρωρο να σε στολίσω
στο σκάφος της τροχιάς μου.
Με βλέμμα ποίησης και λόγια σου φευγάτα,
να τρέπεις σε άτακτη φυγή
σύννεφα μαύρα,
που τολμούν να με κοιτούν στα μάτια.
Έλα, να συνοδεύεις τις ακτίνες μου
δίχως εμπόδια και γκρίνιες
στης θάλασσας την παιδική χαρά
κάθε πρωί και δείλι».
Περπάτησε στα κύματα
με πέδιλα φτερών των γλάρων,
σκαρφάλωσε στη σκάλα
των χρυσών μαλλιών του,
ντύθηκε φως,
βαπτίστηκε στο φως του.
Έγινε του Ήλιου ξωτικό,
κόρη-ακρόπρωρο στο σκάφος του αιθέρα.

Καίτη Καρβούνη Γκαζή


Όλες οι αντιδράσεις:
75

Σάββατο 9 Μαρτίου 2024

 ΣΥΜΒΟΛΑ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ

Αργοκίνητος ο ήλιος τη δύση του χρυσώνει
πίσω του απλώνοντας μαύρο πέπλο για τη γη.
Σελαγισμένα τα πουλιά περνούν σαν αστραπή,
κλαδί να βρουν για να κουρνιάσουν.
Γεμάτος φως, ολόλευκος,
ο νυχτερινός περιηγητής του ουρανού,
ξεπερνώντας τα σύννεφα,
καθρεφτίζεται στα νερά της Παμβώτιδας,
πλάι στην πόλη των παραδόσεων και των θρύλων,
που κωπηλατεί στο νυκτερινό της ρυθμό.
Φλοίσβοι των κυμάτων,
σαν τον αθόρυβο κλέφτη,
αρπάζοντας τη σκέψη μου με τη βάρκα του χρόνου,
με ταξιδεύουν στα φεγγάρια,
που περπάτησαν πάνω στη λίμνη
και ερωτοτρόπησαν με τις νεράιδες του βυθού,
τις αιθέριες μορφές των γυναικών της Παμβώτιδας.
Στο βάθος του ξεχασμένου χρόνου,
μέσα απ’ το θρόισμα των καλαμιών της λίμνης,
ακούγονται απελπισμένες γυναικείες φωνές,
φωνές διαμαρτυρίας.
“Γιατί τόσο μίσος και αδικία για ένα πείσμα;”
Διαλυμένα τα σκότη απ’ του ήλιου το φως
φωτίζουν τον κλέφτη των ευτυχιών,
τον αλόγιστο δικαστή των πάντων,
το σκιάχτρο στο περιβόλι της ζωής,
τον αδίστακτο τύραννο Αλή πασά
το σύμβολο της ματαιοδοξίας και ματαιότητας.
Ο γερο-πλάτανος, δροσίζοντας τα πόδια του,
φυλλομετράει το βιβλίο της ιστορίας
και σκιαγραφεί τους τυράννους όλων των εποχών.
“Άπληστοι λύκοι στα μαντριά,
με τσοπανόσκυλα σε μια γωνιά με χαίτη σηκωμένη.
Κουρσάροι στη στεριά, δυνάστες των λαών
δε σέβονται τη λευτεριά,
που χάρισε ο πλάστης σ’ όλα τα παιδιά του.
Κοκόροι κακαρίζοντας το μπόι τους να δείξουν,
ξεχνούν πως είναι άνθρωποι με λογική και κρίση.
Αλή πασάδες σύγχρονοι,
κυνηγώντας όνειρα σκιές,
θα ενδημήσουν…
και θα αποδημήσουν σαν τα πουλιά.
Ασυλλόγιστοι, αιμοδιψείς και ματαιόδοξοι
για ένα πείσμα θα ποτίσουν και πάλι τη γη
μ’ αίμα αγνών υπερασπιστών του δίκαιου νόμου,
των ανθρώπων που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο,
ένα κλαδί ελιάς,
μια μπουκιά ψωμί δίχως άγχος.
Αγώνες συνεχείς θα σπάσουν τα δεκανίκια τους
και θα τους κατρακυλήσουν στη φωτιά του μαρτυρίου,
όπου οι πύρινες γλώσσες θα τους φυλακίσουν,
μακριά απ’ την αίγλη της ματαιοδοξίας τους,
θερίζοντας τον καρπό που έσπειραν.
Η ιστορία αδιάψευστος μάρτυρας.”
Γιάννης Τάτσης

 ΕΛΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΒΑΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!


Τα ωραία σου μάτια, πάντα σε διαδηλώσεις
αρχέγονων χορών με παρασέρνουν,
στα πανό γράφοντας συνθήματα Αγάπης...
Και μήτε που θέλω να πάω κάπου αλλού.
Και μήτε που θέλω να αρνηθώ το μεγάλο Ναι!
Γιατί Εσύ μάτια μου, το φως των δικών μου ματιών.
Γιατί Εσύ ο οδηγός στους αγώνες της ζωής,
κρατώντας μου το χέρι από τον καρπό,
καρπούς ανοίξεων φέρνεις στο πανέρι,
λέγοντας:
Ιδού εγώ η Γυναίκα, η αιώνια τροφός
των Υπάρξεων όλων,
μαζί σου τώρα μοιράζομαι το λευκό της ψυχής,
και της καρδιάς το κόκκινο μαργαριτάρι...
Μαζί σου τώρα μοιράζομαι το μυστικό
της Υπόστασης μου,
καλά γνωρίζοντας το αδιαίρετο του Ανθρώπου.
Μην αποστείς του αγώνα,
και των κορμιών μην απολείπεις
την ερωτική αρμονία.
Μαζί να διώξουμε του άγριου Εγώ τα θηρία,
μαζί να λύσουμε τα δεσμά των άδικων Εξουσιών,
που φανερά κατακλέβουν τη ζωή μας...
Έλα! και μην φοβάσαι το όνειρο
του αδιαίρετου Ανθρώπου.
Έλα! ότι ήρθε η ώρα της Ύψωσης και των Δύο...
Νίκος Δημογκότσης.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

          


ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Πώς το μπορείς, τυφλή, μοιραία,
κάποτε δίκαια, σπουδαία,
χρόνια δεν πετυχαίνεις νίκη,
των κυβερνήσεων δεκανίκι.
Η ζυγαριά γέρνει απ’ τη μία
άδικα, βάρη, δυσωδία,
από την άλλη τ’ άδικου θρήνος.
Πώς να γλυτώσουμ’ απ’ το κτήνος ;
Τυφλή, κουφή κι η χώρα θάλλει
τους παραβάτες που ‘ χουν βάλει
στόχο, πλαστή δικαιοσύνη
θάβοντας, κρύβουν την αισχύνη.
Πώς το μπορείς, που η ιστορία,
σε θέλει αγνή σεπτή κυρία,
ξέπεσες, πόρνη μες στο βούρκο,
σαν ψάρι που έπιασαν στον κιούρτο,
πολιτικοί, που δίχως μπέσα
έχουν στο χέρι όλα τα μέσα,
με όπλο την πολική ασυλία,
βορά εμείς κι εύκολη λία.
Χρήστος Κουκουσούρης.




Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

 Μέμνησω της Άνοιξης.

Ακροπατώντας στην αυλή της φωτεινής έκφρασης
έπεσα πάνω σε ώριμους μυγδαλανθούς.
Μέμνησω της Άνοιξης.
Μεθυστικό άρωμα θυμίζει
πρωτόλεια όσφρηση γένεσης,
σαν η επιλογής ζωής να είναι
αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης.
Πρωτόπλαστη επιταγή επιβάλλει
την ανέγγιχτη θαυμαστική κίνηση
αυτή που αποτρέπει την άπληστη αφή στο δοξαστικό έργο.
Αυτή δεν είν’ ‘άλλη παρά μια «απλή» αμυγδαλιά,
μούσα όμως τόσων και τόσων.
Μπλεγμένη με κισσούς και σύρματα
δηλώνει τόσο δυνατά
το πείσμα της επιταγής της ζωής.
Μπερδεμένη με ήλιο και συννεφιά
Πεισματικά χαρίζει την αγνή
Αντικειμενική απαρομοίαστη ομορφιά της.
Κι εκεί στην ιστορική της επανάληψη ύπαρξης
συμπαρασύρει κι έναν άντρα στη δόξα της.
Τον Μάρτη.
Όλγα Αχειμάστου