Ρεβεγιόν

Φτιασιδωμένη η νύχτα

γεννά τον νέο χρόνο

Στα βάζα γέλιο και κάλαντα

Κυκλικό καρέ

Χαμογελούν οι αγκαλιές

Αστραπές τρομάζουν το φεγγάρι

Η γιαγιά αξεπέραστα βάσανα ψήνει στο τζάκι

Τα ξαδέρφια μετρούν …απουσίες!!!

Τα παιδιά ψαχουλεύουν νιφάδες χιονιού

Στα δάχτυλά τους τυλίγουν εμπειρίες

Σκοτάδι! Στάξιμο κεριών

Λιωμένο παρόν

Τρίζουν οι καμένες πορτοκαλόφλουδες

Πεταλούδες καπνού δραπετεύουν από τις χαραμάδες

Τραπουλόχαρτα ζωγραφίζουν το μέλλον

Βεγγαλικές στιγμές χορεύουν

Το έλατο χιονισμένος κουραμπιές

Ο θείος σερβίρει κρύα πιάτα με αχνιστές αναμνήσεις

Η μητέρα πασπαλίζει τα μελομακάρονα με όνειρα

Κρότος σαμπάνιας και…απόδραση!

Χ. Ρ.

 Οι ώρες

Πώς να βολέψω το κενό,

που σέρνει η σιωπή σου;

Και πώς να ζέψω τον καημό,

που στέργει η αντοχή σου;

Είναι οι ώρες απουσίας,

που κλέβουν την πνοή μου...

Είναι οι ώρες ανταρσίας

που φθίνει η ύπαρξή μου...

Είναι οι ώρες μου χλωμές,

σε κύμβαλο ζωσμένες,

σ' ανίας κρύπτη θολερές,

σπονδές αφορισμένες..

Ώρες ανίατες, στυγνές,

Ώρες σε λήθη αφημένες..

Σ' ένα θαλάμι ορφανές,

σε μοναξιά φυλακισμένες...

Μετρώ της ζήσης το φευγιό,

τ' αλάθητο βάδισμά της,

κι ωσάν τα κρόταλα ριγώ,

στ' αδιάλλακτο πέρασμά της.

Ω και να παίρνανε στροφή

του χρόνου οι δείχτες πάλι...

Με μιαν αέναη στιγμή,

στο άδειο προσκεφάλι,

να γίνουν οι ώρες ροδαυγή

και χόβολη η ζωή αγκάλη...

Λιλή Βασιλάκη

 ‘’ ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΧΑΡΑΣ ‘’

Δώσ' μου γαλάζιο απ’ την Ελλάδα

Του ουρανού το γαλανό

Λευκόχρυσό από τον Ήλιο

Και τιρκουάζ θαλασσινό

Απ τα νερά το κρουσταλλένιο

Από τα κύματα λευκό

Μοβ και λιλά το σιντεφένιο

Και πορφυρή απ' το δειλινό

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μην τη διάθεση σου αλλάξω

Κι αρχίσεις πάλι να γελάς

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μην τη διάθεση σου αλλάξω

Και κάνεις όνειρα ξανά

Δώσ’ μου χρυσό από τα αστράλια

Κι απ το φεγγάρι το χλωμό

Της χρυσαυγής μόλις χαράξει

Και από τη μέρα το λευκό

Δώσ’ μου το πράσινο από τα φύλλα

Δροσοσταλίδας το’ ασήμι

Βαθύ το ροζ μιας καμέλιας

Κόκκινο τριανταφυλλί

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μη και διάθεση σου αλλάξω

Και κάνεις όνειρα ξανά

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μην τη διάθεση σου αλλάξω

Κι αρχίσεις πάλι να γελάς.-

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ

 Η γλώσσα μου… ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

Μου αρέσει να μιλώ

την γλώσσα που μου δώρισαν!

Ακούγεται στ´αυτιά μου

χάρμα αληθινό!

Στο χαρτί με διάθεση

την παραδίνω… την μεταδίδω!

Πλούσια σε εννοιολογικούς

θησαυρούς…

είναι όντως μοναδική!

Ευχαριστώ τους προπάτορες μου

για τους αιώνες που διάβηκαν

ποτίζοντάς την με δαύτους…

και θεωρώ πως τα λόγια μου

έχουν την θέση τους…

Και βέβαια εννοώ την ελληνική

που στην υφήλιο ως εννοιολογική

εξακολουθεί να είναι μοναδική!

Πιπίνα Δ. Έλλη (Pipina D.Elles)

 ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ

Απορείς … γιατί συμβαίνουν γύρω σου όλα αυτά.

Πονάς, αλλά αντέχεις

βουτώντας την καρδιά σου

στη σιωπή της λογικής.

Στέκεσαι πίσω απ’ την καθαρότητα

και τη διαύγεια της αλήθειας

κι αντέχεις τα φράγματα

στο αφανέρωτο της ολότητας!

Φεύγεις και πάλι έρχεσαι,

σ’ ένα ταξίδι αέναο

που σε θλίβει κι όλο ματώνεις

παρασυρμένος στην κοίτη της ύπαρξης.

Αναριγάς … σαν τα γέρικα δένδρα

που αφημένα στη δίνη του βοριά

λικνίζονται και σιγοτραγουδούν

στο φευγιό του αγέρα…

Άκου … άκου ψυχή μου!

Το νερό που κελαρύζει, δεν είναι είναι απ’ το ρυάκι

που αγναντεύεις στο ρυθμό της ζωής.

Είν’ η καρδιά σου …

που θλιμμένη κι αφημένη στους ήχους

της εγκατάλειψης

πάλλεται … κραυγάζοντας να την ακούσεις

μέσα στη σιγαλιά της απραξίας σου !

Κοίτα καρδιά μου και δες,

το φως στα μάτια μου που σε φωνάζει

και λαμπιρίζει, εκεί .. στ’ αστέρια

όταν μαζί απ’ το μηδέν γινήκαμε

και ακουμπούσες …

πάνω στο στήθος μου

που σε γαλούχησε,

τροφοδοσία απ’ το Άπαν !

Κοίτα τα χέρια μου,

σου δείχνουν το φως στον Ήλιο

κι απορροφούν ακτίνες

για να σου δώσουν ζέση … κι αγάπη.

Πάρ’ τα όλα αυτά … είναι δικά σου

κι απλά θυμήσου,

πόσο μονάχοι υπήρξαμε…!

Στέλλα Τεργιακή

 Καθώς κατέβαινα στο Κολωνάκι

πρόσεξα δύο πτωχά παιδιά-

θυμήσου , Νταίζη μου , το βραδάκι

να συζητήσουμε και γι αυτά .

Αγόρασα ένα chanel συνολάκι

-λοιπόν, να κάνουμε ένα gala

νά΄χουμε , λέω , χαβιάρι ,Ζιζί μου ,

καναπεδάκια με foie gras.

Κάτι ζητιάνοι , στης Σκουφά τη γωνία ,

-έφεραν νέα κομμάτια Cartier-,

εψαχναν μεσ τα σκουπίδια , τι αηδία,

-τα louboutin μ ενοχλούν στο coup de pied.

Παμε να πιούμε καφέ στο da capo

-θαρ θούν φωτογράφοι και πολλοί κοσμικοί -

κυρίες, μοντέλλα, κάτι τύποι ωραίοι

κυρίως φραγκάτοι και αραχτοί .

Κι όταν τελειώσουν οι εκδηλώσεις

στο τζάκι σαμπάνια θα πιούμε ευτυχείς ,

τόσοι πτωχοί και πόσα να δώσεις

-Χριστούγεννα , λέω, να πάμε Saint Moni .

Kι έτσι για ύπνο η συνείδηση πέφτει

ως την επόμενη την εορτή

σε μαξιλάρια από πούπουλα χήνας

μην και νωρίτερα αφυπνιστεί ...

Φωτια Λαυρα

 ΕΥΧΗ ΜΟΥ.

Ευχή μου: το Άχτιστο της Αγάπης πάντα μαζί σου Γυναίκα...

Θεϊκό εικόνισμα στο στήθος, να το αισθάνεται η καρδιά,

και μυστικά οι χτύποι να κρούουν τις καμπάνες της Ύπαρξης σου...

Αναστάσιμους να σύρεις χορούς

και τα λόγια σου να πλανεύουν αστέρια,

γαλαξιακά ρυάκια να ρέουν τα αισθήματα

στις φλέβες του Έρωτα, κι ανυπεράσπιστη

να σε βυθίζουν στο κάλλος του Πνεύματος του,

όπου φρουροί οι τέσσερις εποχές του Χρόνου,

κάθε επίβουλο μακριά θα τον διώχνουνε.

Και όλες οι ημέρες από έναν χρυσό κρίκο

θα προσθέτουν στην αλυσίδα του λαιμού,

ο ήλιος ποτέ να μην αποστρέφει το πρόσωπο από ΣΕ,

έτσι που το φως όλη να αγκαλιάζει την ψυχή σου...

Ευχή μου: το Άχτιστο της Αγάπης Γυναίκα,

ποτέ μην προδώσεις για τριάκοντα αργύρια

εφήμερης λάμψης...

Ότι η κόλαση της προδοσίας, όλη θα υποσκάψει

την Υπόσταση σου,

και ερημική αισθημάτων θα σε οδηγήσει

εις την οδό της Απωλείας...

Νίκος Δημογκότσης

 Αγάπη

Ακάλεστη έρχεται η αγάπη,

Όταν δεν την περιμένεις, όταν της κρατάς κλειστή την πόρτα.

Είναι σαν τις λέξεις,

Όσο κρατάς ανοιχτό το τετράδιο,

αρνούνται πεισματικά να πάρουν θέση στις λευκές του σελίδες.

Μα είναι πάντα εκεί,

σε γυροφέρνουν όπως οι μέλισσες το ανοιχτό βάζο του γλυκού.

Άγγιξε με αγάπη,

λευκή σελίδα τις λέξεις σου αχόρταγα προσμένω.

Γράψε με,

με χίλιες στάλες απ'τό δικό σου το μελάνι.

Κάνε με στίχο,

σ'ένα ερωτικό πρελούδιο μιάς φούγκας,

σε μιά αδιάκοπη φυγή.

Σε θέλω αγάπη,

στο κόκκινο τής φλόγας να με ψάχνεις μονοπάτι

καθώς ακροβατώ σε μιάς σπίθας την ανάσα.

Φώναξε το όνομά μου αγάπη,

μέσα απ'τό τραγούδι τής ζωής να σου απαντήσω

Πλήγωσε με,

όταν στου δόρατος την άκρη γυρέψω τό φιλί σου.

Μάτωσε με,

με ίχνη από μπρούσκο γιοματάρι στην σελήνη.

Σκότωσε με αγάπη,

το νόημα τής ζωής όταν θα ψάχνω σε ώρες που ξεστράτισαν τις νύχτες .

Μόνο αδιάφορα,

από δίπλα μην περάσεις, μην μ, αρνηθείς,μην με ξεχάσεις,

στάχτη θα γίνω στα αποκαΐδια σου αγάπη...

Κτενά Ρούλα

Όλες οι αντιδράσε

 ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Ω Αριάδνη!

Ακολουθώντας τον μίτο Σου,

το χνάρι της Ελπίδας,

νιώθω είμαι πίσω Σου

στον τόπο της Ναξίας γης,

της όμορφης Πατρίδας.

Στα σοκάκια του νησιού

μαζί Σου περπατώ,

σκέψεις, συναισθήματα αφουγκράζομαι,

σε προιστορικά γραπτά

Εσένα συναντώ.

Ω Αριάδνη,

Γράφω ανυστερόβουλα χειρόγραφους καημούς.

Κάμε στο σήμερα το αχλύ,

που απειλείτ' ο Νους,

πόθοι διαγράφονται, Μινώταυροι επιβάλλονται,

υπερέχουν οι κακίες,

κάμε να δούμ' "ελευθερίες!"

Ω Αριάδνη,

Δώσε τον "μίτο "της ζωής,

γίνε οδηγός μας πάλι...

Αριάδνη του Διόνυσου

μας νίκησ' η κραιπάλη!

Για τη δική μας διάσωση

ξέχασε τον Θησέα,

άφησε τον Διόνυσο,

γίνε οδηγός μας νέα.

Βοήθα να συνυπάρχουμε ειρηνικά κι ωραία....

Οι Δράσεις Σου χαραγμένες αιώνες σιωπούν,

σκλάβοι,υπόδουλοι,

σε εκλιπαρούν...

Του μέλλοντος ερευνητές

τιμή θα αποδώσουν.

Αριάδνη, τον "μίτο"

της τιμής Σου δώρισέ μας,

σε νέους Μινώταυρους

πριν μας παραδώσουν.

Μαρίνα Ι. Προμπονά