Με Είπαν…

Με είπαν μαύρο,

με είπαν λευκό.

Δεν είμαι ούτε το ένα

ούτε το άλλο,

πώς να το πω!

Είμαι ένας άνθρωπος,

μέσα στο φως.

Δεν είμαι μαύρος,

ούτε λευκός.

Είμαι ένας άνθρωπος,

τον ήλιο κοιτάζω,

πάνω στο έδαφος,

τη φύση θαυμάζω.

Βλέπω τ’ άστρα

και το φεγγάρι,

τον αγνό άνθρωπο,

μεγάλη χάρη.

Τ’ άστρα μού φέγγουν

και περπατάω,

και την καρδιά μου,

γιατί υποφέρω ρωτάω;

Η καρδιά με κοιτάζει

και δάκρυα τρέχουν

κ’ ύστερα λέει

οι άνθρωποι το έχουν

να σε κοιτάζουν,

να σε κατηγορούν

το φως θαυμάζουν

δεν το μπορούν

να βλέπουν το αγνό

και την αγάπη

το φως το κλείνουν

σ’ ένα ντουλάπι

και στα βουνά

τρέχουν να φτάσουν

το φως να σβήσουν,

κ’ ας το χάσουν.

Δεν είμαι μαύρος,

ούτε λευκός

άνθρωπος είμαι,

Θεού Υιός.

Γιάννης Π. Δαλάπας

 Χτίζω τη ζωή μου..

....

Στους δυνατούς γκρίζους στροβίλους

της απαξίωσης του εαυτού μου,

χάρη επέτρεψα να γεννηθεί!

Λαμπρή στα χρώματα της χαράς.

Μια αγκαλιά κόκκινη, τεράστια,

αγκάλιασε εαυτόν και όλους.

Σ' αυτή την αγκαλιά γεννήθηκε

μια κατακόκκινη δίνη θεμέλιο

και τα χείλη άλικα (κατακόκκινα) ψέλισαν:

Χτίζω ολόκληρη τη ζωή μου τώρα,

ξανά,

στην αποδοχή και την Αγάπη.

Όλγα Αχειμάστου

 Λευτεριά, ελπίδα κι όραμα τρανό

Πάνω σε φύλλα κόκκινα

κοιμάσαι ελευθερία

ήρεμα αναπαύσαι

την ώρα περιμένεις

που ο ήλιος παντοκράτορας

θα 'ρθει να σε φιλήσει

να υψωθείς πανώρια αγέρωχη

τα χέρια απλωμένα

ειρήνη ελπίδα και χαρά

στον κόσμο για να δώσεις

γέλιο στα χείλη των παιδιών

κι απαντοχή στους γέρους

στους νέους νόημα ζωής

έρεισμα να παλέψουν

να συλλογιούνται λεύτερα

ορθά και δίχως φόβο

να 'ρθει να γίνει το ρητό

του Ρήγα του Φεραίου

στάση κι εξύψωση ζωής

και παρακαταθήκη

ελπίδα κι όραμα τρανό

να οδηγεί τους νέους.

Χρυσαυγή Τούμπα

  ΑΝΟΙΞΗ

Φόρεσ' η γη πολύχρωμο της άνοιξης φουστάνι

με χρώματα ανέδειξε τα φυσικά της κάλλη.

Με ασπαλάθους στη σειρά, κίτρινες ανεμώνες

στολίζει πέρα τα βουνά διώχνει τους χειμώνες

Ο Ζας περηφανεύεται για τόσα χαμολούλουδα

ο αετός παινεύεται,μου γέλασε κι η Πούλια

Όλα πρωτοφανέρωτα πρόβατα, αγριοπούλια

Η Φύση καλοτάξιδη άνοιξη ετοιμάζει

Η θάλασσα συνηγορεί το κύμα της δαμάζει

κι εγώ;

Νιώθω απερίγραπτη χαρά, θα τ' ομολογήσω:

Της Άνοιξης τα όμορφα στη Νάξο πάω να ζήσω

Εκεί στην άκρη του χωριού πανώριο το εκκλησάκι

Θ' ανάψω μ' εύχαρη το νου όλων το καντηλάκι

Άμποτε να ρθει η στιγμή μες στου χωριού τη στράτα

να ξαναζώ όσα έζησα στα ζωηρά μου νιάτα...

ΜΑΡΙΝΑ ΠΡΟΜΠΟΝΑ

 ΤΖΑΜΠΑ ΚΟΠΟΣ

Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί Εκείνη

επέμενε να απλώνει την μπουγάδα

δίπλα στην θάλασσα.

-Μα, της έλεγε, τι κάνεις;

Αλμύρα θα γιομίσουν.

Τζάμπα κόπος!

Όμως, Εκείνη ήξερε!

Τα όνειρά της άπλωνε

πάνω στο ετοιμόρροπο σχοινί.

Ο άνεμος να τα πάρει,

τα θαλασσοπούλια να τα ιδούν

και σε ανίδωτα πελάγη να τ' αλαργέψουν,

να τα σεργιανίσουν σε πλάτη μακρινά .

Τι να ξέρει Εκείνος από όνειρα αταξίδευτα;

Τι να γνωρίζει από ανάγγιχτους ορίζοντες;

Μήπως συναπαντήθηκε ποτέ του

με τους φτερωτούς Αγγέλους της;

Ίππευσε πάνω σε λέξεις τραγούδια;

Έλαμνε τα κουπιά νιόσκαφτης βάρκας;

Χαμογέλασε στο κρώξιμο γλάρου περατάρη;

Με παπαρούνα άλικη συνομίλησε;

Αφουγκράστηκε του κότσυφα το παραπόνεμα;

Εκείνος, μόνον μια μπουγάδα έβλεπε,

παρά θιν' αλός άσκεφτα απλωμένη.

Τζάμπα κόπος!

Αρετή Γουργιώτου

 Οι ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΣΙΓΑΝΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Οι ηχοι της σιγανή φωνής της μνήμης, μας προσκαλούν να ξαναζησουμε το χθες,

ποτε μεσ, το Τοπίο της χαράς ποτέ της λύπης.

Να ταξιδέψουμε μαζί

στ, ανθρωπινο τοπίο, να

ρεμβασουμε στο ακρογιαλι

με τα βότσαλα. Να αφουγκραστουμε ηχους συντροφικους από των

Ποιητων τον βλογημενο

τοπο. Ήχους απαλούς,

του ερωτα για τη ζωή

σαν πουλιών φτερουγισματα. Ηχους

μοναδικούς, που ευφραινουν τις καρδιες

Τις πυρωνουν. Ήχους αθόρυβους της ντροπής, που γυρεύουν συγχώρεση.

Ηχους απατηλους της σιωπής, κραυγή απόγνωσης των Λαών.,της ανθρωποτητας που ειναι

ετοιμη ν,αυτοκτονησει. Ήχους εκκωφαντικους της απληστιας που ρυπαινουν

Ήχους της μοναξιάς, της ανασφαλειας, της αγωνίας,

του φόβου. Ήχους δοξαστικους που μας κάνουν περηφανους. Ήχους. επαναστατικους

για τα σημερινά σχαριστα

χρονισ στη Πατρωα γη.

Βοτσαλα μνήμης πετραδια πολυτιμα, που στολίζουν του χρονου τη λευκή φορεσιά, ζωγραφισμένα περίτεχνα απ, το χέρι της

Πανεμορφης πολυμορφης

Τέχνης, κα ντρέπεται να σκεπασει τη λαμπάδα τους της ληθης η σκόνη, του χρονου η αλμύρα. Αυτές οι ζωγραφιές,

μυρίζουν δακρυα χαράς και πονου Μοσχοβολουν

θυμαρι, διοσμο, και θάλασσα.

Παυλίνα Μπεχράκη

 Μαχητής ήλιος

Ένα αμυδρό φως ονειρεύτηκα

σε μια σχισμή του αιώνα.

Οι πλημμύρες δεν πτόησαν τη θέληση,

μήτε ο φόβος που παραμόνευε την κάθε ανάσα.

Ένας μικρός ήλιος γεννήθηκε

παλεύοντας με το σκοτάδι

και έγινε ο μαχητής που φώλιασε στις καρδιές

και κατακυρίευσε την βυθισμένη σκέψη.

Ο δρόμος μακρύς, οι μέρες σκονισμένες,

ο κόσμος θλιβερή απομίμηση του ανθρώπου,

μα ένας άγγελος

θα είναι πάντα εκεί

που περιδιαβαίνει την ζωή ο ήλιος μου.

Κώστας Βασιλάκος

 ΕΡΙΝΥΕΣ

Σιωπή και μαύρη σκοτεινιά σαν πέφτει κάθε βράδυ,

στο πέλαγος της ερημιάς και απεραντοσύννης,

ανατριχίλα στην ψυχή σου φέρνει το σκοτάδι,

ζητάς τα έργα της ντροπής του λιμανιού να πλύνεις.

Τον ήχο της ανάσας σου, κοιτάζεις για να κρύψεις,

κι η ομορφιά του φεγγαριού, ακόμη σε πειράζει,

τα χέρια σου που μόλυνες, στο πόρτο, θες να νίψεις,

για να σου φύγει ο καημός, σου φύγει το μαράζι.

Ο νους σου πάλι αμαρτωλά γυρίζει στη Μανίλα,

και ’κει σε μέρη ξωτικά τον στέλνεις να πλανιέται,

η σιωπασιά της γέφυρας σου φέρνει ανατριχίλα,

και μοναχά το τρίξιμο του τιμονιού γροικιέται,

σαν φέρνει ο ναύτης τη στροφή, το πλοίο να γυρίσει,

-και η σιωπή πιο βαρετή κι απ’ τον βαρύ κυκλώνα-

στη ρότα την κανονική, κι εκεί να σταματήσει,

πιστός εις το καθήκον του και στον σκληρό αγώνα.

Εις τια βαρδιόλες σκεφτικός, ζερβόδεξια πηγαίνεις,

με το τσιμπούκι σταθερά, στα δόντια μαγκωμένο,

μα φτύνεις και τη θάλασσα κι από ψηλά της κραίνεις,

«λύτρωσε σε παρακαλώ και’με τον σκλαβωμένο»!!

Και προσπαθείς με τον καπνό, σαν μήνυμα με πίστη,

να στείλεις μεσοπέλαγα, στης γης την άλλη άκρη,

πως ήτενε περαστικό, εχάθηκε κι εσβήστη,

το πήρ’ η θάλασσα μακριά, το ξέπλυνε το δάκρυ.

Μα ο καπνός διαλύεται ευθύς σαν ξεμπουκάρει,

απ’ τα ρουθούνια τα φαρδιά, αφηνιασμένο άτι,

και την καρδιά σου προσπαθείς με κόπο ν’ αγαντάρει,

μα δυστυχώς δεν άντεξες, σου ΔΑΚΡΥΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ.

Οι ερινύες συνεχώς παντού σε κυνηγούνε,

και τύψεις σε ακολουθούν σ’ όλα τα βήματά σου,

και να τι πνίξεις προσπαθείς και θέλεις για να βγούνε,

για να λυτρώσεις την καρδιά από τα κρίματά σου.

Μυστήρια που ’σαι βρε ζωή,

για πάντα θα το λέω,

και ό,τι κάνω να ξεχνώ,

βαράτε με κι ας κλέω..

Καπταιν. Αντώνης Μικέλης

Όλες οι αντιδράσε

 ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΕ

Εγύρισα κι εκοίταξα της κυδωνιάς

το άνθος

Ατρύγητο

Μοναχικό

Μέσα στην ομορφιά του

Είπα

Θα του εκμυστηρευτώ τον πόνο

που αιώνες ακατέργαστους φωλιάζει

στην καρδιά μου

Όχι, απάντησε

Της άνοιξης να πικρίσεις δεν πρέπει

το άγιο στόμα

Εγύρισα λοιπόν

στο εικόνισμα το προγονικό

έτσι καθώς γαλήνιο

έσπερνε φως και ευωδιά

στα μέσα μου σκοτάδια

Δεν έχω λέξεις προσευχής , δειλά του ψιθυρίζω

Στίχους να πλέξεις το μπορείς ;

άκουσα τη μιλιά του

Έγειρα στο πλευρό και ξάφνου φάνηκαν

Άγγελοι τραγουδούσανε

εδώ που κρώζαν όρνια

Πόσο σιμά γεννήθηκαν Παράδεισος και Άδης

Κλείσε , ψυχή, τα μάτια σου

να δεις το ένδον κάλλος ...!

Φιλαρετη Βυζαντιου

 Δακρυ,δακρυ!

Χιλιαδες πετρες μαζεψα,

μια , μια

για να κτισω την ελπιδα!

Μα στο τελος τειχη εγιναν

στου κοσμου την αδιαφορια.

Δακρυ ,δακρυ,

στα ποταμια χυθηκαν,

σκοπελος στο κυμα σχηματιστηκαν.

Αμμουδιες ξεσηκωθηκαν,

μα οι ανθρωποι δεν εβλεπαν,

το σκοταδι επελεξαν..

Δακρυ,δακρυ

ολους τους δρομους ,

περπατησα

Την ελπιδα σκορπισα...

Ωσπου , χαθηκα,σκονταψα,

Στον βυθο μου επεστρεψα,

Την κραυγη μου σωπασα.

Αντωνάκη Ευτυχία

Όλες οι αντιδράσεις:

29Eftichia Antonaki, Giannis Paraskevopoulos και 27 ακόμη

 ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΓΥΝΑΙΚΑ

Σε βλέπω...σε βλέπω Γυναίκα,

να υφαίνεις ονείρων φορέματα, τα παιδιά

να έχουν πολλές αλλαξιές,

στους χορούς των παιχνιδιών

και στις εκθέσεις των γνώσεων.

Το Πνεύμα ζεστό να είναι των ιδεών,

και η ψυχή χαρμόσυνη της αγάπης.

Κι ο πόλεμος να αδυνατίζει επί της κοιλίας των Τρανών,

τα όπλα σκουριάζοντας προ των μαχών...

Ειρηνοφόρος ο αταξικός ήλιος της δικαιοσύνης

να υψώνεται,

και το φεγγάρι φωτεινό να ευαγγελίζεται

την διάλυση του νύχτιου σκότους.

Σε βλέπω...κι όσο σε βλέπω Γυναίκα,

ελπιδοφορώ να ηγηθείς των γεννήσεων,

και του θανάτου πασών των εξουσιών,

οι οποίες καθηλωμένους κρατούν τους ανθρώπους,

εις τους σταυρούς της ταξικής υποταγής...

Κι ακόμα ελπιδοφορώ Γυναίκα,

ότι τα δεσμά του κατωτέρου Φύλου θα κόψεις

και λυμένη αυτών,

την βασιλεία θα στεφανώσεις του Ανθρώπου,

το Φως σου να λάμψει επί γης.

Νίκος Δημογκότσης

 Εναλλασσόμενες ιστορίες

Κάθε μέρα αναδύονται στο ρυθμό της νιότης

κι ανθίζουν τα τριαντάφυλλα,

υπηρετώντας πιστά

τον Νόμο της Ανα-γέννησης.

Τα παρατηρώ έκθαμβη…

τα μελετώ... στοχαστικά!

Αμετάβλητα χρώματα, πολυποίκιλα

ευαίσθητα, πεισματικά

βγαίνουν τροπαιοφόρα σχηματίζοντας ροδοπέταλα

αφημένα μ’ εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής.

Πιστός σύντροφος της ροδοφόρου αυγής τους,

το μύρο, που ακλόνητο κι ατόφιο αναδύεται

αποτελώντας το σύμπαν στο πέταγμα

κι η ορμή ταξιδεύει…

πέρα εκεί… στα πέρατα του ορίζοντα

ψάχνοντας… ίσως…

ν’ ανταμώσει νιόβγαλτες ανατολές…

Αψεγάδιαστη παρουσία

στο άπειρο της ευθύνης

και των λόγων της σύμπασας φύσης,

οι εναλλασσόμενες ιστορίες

των αγώνων της επιβίωσης…

σαν κάθε τι, έρχεται…

α ν τ α ν α κ λ ά τον Εαυτό του,

επανέρχεται,

ολοκληρώνει, κλείνει τον κύκλο του

και φεύγει…

να συναντήσει την αθανασία,

στο Φως της!

© Στέλλα Τεργιακή

 Όλα είσαι εσύ

Μες στην αγκαλιά σου, αρχίζει η ζωή

Δεν την έχω, είμαι μισή

Με κοιτάς και γελούνε τ´αστέρια

Στο χαμόγελό σου φωλιάζουν

Λευκά περιστέρια

Με κρατάς τα ακριβά σου τα χέρια

Με τυλίγουν εκκλησιάς αγιοκέρια

Με μεθούν τα γλυκά σου φιλιά

Ευωδιάζουν κρινάκια λευκά

Η μάτια σου χρυσή ηλιαχτίδα

Ομορφότερη στον κόσμο δεν είδα

Η φωνή σου μουσική σιγανή

Ήχος φλογέρας μελωδική

Τα μαλλιά σου αγέρα πνοή

Τα θωπεύω σαν χαράζει η αυγή

Η καρδιά σου διαμάντι λαμπρό

Που σκορπάει γύρω μου φως

Η ψυχή σου κρηνη ανοιχτή

Μου γιατρεύει κάθε πληγή

Όλες οι μέρες μου είσαι εσύ

Είσαι αντίδωρο της Κυριακής

Είσαι η λυπη και η χαρά

Είσαι ο ήλιος η συννεφιά .

Είσαι το δάκρυ το γέλιο μαζί

Είσαι όλη μου η ζωή

Είσαι τα όσια και ιερά

Είσαι θεία μεταλαβιά

Είσαι η αγάπη σε ξέρω καλά

Συ δεν σκουριάζεις ποτέ δεν ξευτάς

Η ψυχή σου λιμάνι ζεστό

Μέσα του πάντα θα κατοικώ

Είμαι εσύ είσαι εγω

Χωρίς εσένα πως θε θέλω να ζω ;

Μ’αγαπάς !σ’ αγαπώ δυνατά !!!

Και ας μην εβγει ο ήλιος ξανά !!!

ου