ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 

ΧΡΗΣΤΟ ΝΟΜΙΚΟ 

<< Η ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ>> 

Η Μοίρα μου σαν Έλληνας


Μία σταγόνα θα χυθώ ή ένα δάκρυ
Φερμένο από της θάλασσας την άκρη
Που ταξιδεύει διαρκώς μες στους αιώνες
Όταν στολίζαμε εδώ τους Παρθενώνες.

Και θα γεμίσω τα βουνά και τις κοιλάδες
Με ένα κοχύλι που θα πάρω απ τις Κυκλάδες
Και θα πετώ και θα θωρώ σαν περιστέρι
που δεν με λύγισε η οργή και τ΄αγριοκέρι

Κι όταν θα φτάσω και αγναντέψω τις Κυκλάδες
Κι ένα αστέρι όταν θα βρω απ τις χιλιάδες
Θα επιστρέψω νικητής απ τους αιώνες
για να κεντήσω Κολοσσούς και Παρθενώνες

από τη Συλλογή "Άγγελοι του Αρχιπελάγους" Χρήστος Νομικός

<<ΤΟ ΑΓΚΑΘΙΝΟ ΣΤΕΜΜΑ>> 

ΒΙΒΛΙΟ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΙΚΟ <<ΕΞΗ>>.

ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ 

ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙΝΟ ΣΤΕΜΜΑ

Συγγραφέας: Θεόφιλος Γιαννόπουλος

---

Ένα χρυσό δαχτυλίδι με έμβλημα τον δικέφαλο αετόΜια κωδικοποιημένη βυζαντινή επιστολή ενός βασιλικού αγγελιοφόρουΈνα βιβλίο-κειμήλιο της ΟρθοδοξίαςΈνα πρωτόγνωρο κυνήγι θησαυρού στις μυστικές κατακόμβες της Θράκης«Όπου κι αν πας, θα είμαι δίπλα σου…  Συνέχισε να διαβαίνεις ατρόμητος μέχρι εκεί που η λογική φοβάται…». Ο ίδιος επαναλαμβανόμενος εφιάλτης στοίχειωνε κάθε φορά τα όνειρά του.
Ένας καταξιωμένος συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος, έχει χάσει την έμπνευσή του.  Ωστόσο, ένα όραμα του αποκαλύπτει πως η πραγματικότητα κρύβει μερικές φορές μεγαλύτερες εκπλήξεις απ’ ό,τι η φαντασία που πιστεύει πως έχασε. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα του βυζαντινολόγου φίλου του από την Ξάνθη, θα οδηγήσει τα βήματά του στη Θράκη. Έτσι ξεκινά μια αγωνιώδης αναζήτηση μέσα από μυστικές υπόγειες διόδους, κατακόμβες και καλά σφραγισμένες πύλες αρχαίων και βυζαντινών ναών. Οι δύο φίλοι καλούνται να αναγνωρίσουν τα σημάδια που άφησαν πίσω τους οι αρχιτέκτονες αυτού του υπόγειου δικτύου, που κρύβει μέσα του τα μυστικά της Ορθοδοξίας και της Ιστορίας. Ο τάφος του Ισαάκιου Κομνηνού, η μοίρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τη στιγμή της Άλωσης και ένα αγκάθινο στέμμα. Όμως, πόσα από αυτά τα μυστικά πρέπει να αποκαλυφθούν; Η ζωή τους κινδυνεύει, το ισπανικό Τάγμα δεν μπορεί να τους επιτρέψει την αποκάλυψη….
Ένα καταιγιστικό θρίλερ μυστηρίου, που εξελίσσεται σε ένα ιστορικά τεκμηριωμένο περιβάλλον. Μυστικές δίοδοι, γρίφοι, σύμβολα και ένα ανελέητο κυνηγητό συνθέτουν το σκηνικό όπου τοποθετείται η δράση αυτής της απρόβλεπτης αναζήτησης.

Κατηγορίες: Αστυνομικό – Θρίλερ, Ελληνική Λογοτεχνία, Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Ιστορικό μυθιστόρημα, Μυθιστόρημα, Περιπέτεια, Υπο εκδοσηProduct ID: 1519

• Επιπρόσθετες Πληροφορίες
 

Β' ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Λ,Β.Ε. ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

<<ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο ΜΑΚΕΔΝΟΣ>> 

ΑΞΙΩΘΗΚΕ 

Η ΛΙΤΣΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο ΜΑΚΕΔΝΟΣ

Στων λαών το αδόλευτο βλέμμα

στης κοσμογονίας τη μουσική υπόκρουση 

από την αρχέγονη βροχή της Ελλήνιας φωτιάς

γεννιέται ο εραστής της άκοπης σκέψης.

Στη σιωπή των θεών κατοικεί ο ποιητής

στη λάμψη της αέναης φλόγας 

ο Μακεδνός φιλόσοφος.

Στα Στάγειρα, στη γη των προγόνων 

που θρέφει το άξιο της νόησης,

με της σύλληψης τ’ άστρο 

νοτίζει την ακάματη πένα του.

Άριστος των αρίστων

δαμάζει της αναζήτησης το άσπιλο πνεύμα

στου ουρανού το ψαχούλεμα,

στων ορισμών το ανέφικτο σύμπαν.

Με της «Ηθικής» την άγρυπνη σμίλη 

χτίζει το θάμα 

και ανεβαίνει τα φιλόσοφα τείχη.

Μισητός ο υποτακτικός της γνώσης, 

λειψός ο ταγμένος στην ύλη, «ο ευδαίμων» στέφεται 

το άριστον του ανθρώπου ιερό.

Η Αλήθεια του κόσμου 

βαραίνει στην φιλόσοφη πλάτη του, 

κατοικεί ποντοπόρα 

στου Πλάτωνα την ιερή μαθητεία,

ανεμίζει στης Πέλλας τη βασιλική φαρέτρα.

Στις περγαμηνές του ανδρός 

κλειδώνει το αιώνιο το βιος της 

με τη μελάνη «του υπέρτατου αγαθού»

να ρέει στη γη του Λυκείου, 

ανάμεσα στα περισπούδαστα σοκάκια 

της αρχαίας Αθήνας.

Κρατώ στο δεξί μου το χέρι 

το φως από τη λάμψη της πένας σου,

ζερβά την ικμάδα του νου σου, 

της λογικής σου το κοφτερό το μαχαίρι 

στο βήμα μου. 

Σαλπιγκτής της φύσης, 

των ιδανικών του Ανθρώπου Εσύ!

Δεν χωρώ στη σκηνή σου, 

αφουγκράζομαι τους παλμούς σου,

στα «Ηθικά Νικομάχεια» 

κοινωνώ το ύψιστο νάμα σου.

Περιπατώ στη σχολή σου 

και στραφταλίζουν τα σοφά σου τα πέλματα 

από του Ηριδανού την κοίτη 

ως του Ιλισού το αγέρωχο διάβα.

Πώς να σιγήσω, λαέ μου; 

Ο σοφός στο θρόνο του.

Στου Λόγου το φως στέκει τρανός στυλοβάτης

στο διάβα της Γνώσης δρομέας γοργός 

και ιερός στρατολάτης.

Καλλιόπη Δημητροπούλου (Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Της μούσας επίκληση")

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 

ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ 

ΠΟΥ ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ Π.Ε.Λ. 

<<ΣΤΙΣ 361 ΜΟΙΡΕΣ>>

 ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ.

- Στις 361 μοίρες --

Στην χωρίς ξύλο σχεδία μου ταξιδεύω,

μια μοίρα πέρα απ 'τολοστρόγγυλο.

Μούσκεμα οι αμφιβολίες του αύριο

κλυδωνίζονται στα κύματα της επιθυμίας.

- Άγιε της αναζήτησης,

έλα προστάτης

κι'ας μη φοβάμαι τα υδάτινα τείχη,

δάκρυα των χάρτινων λογισμών είναι.

-Έλα αγάπη,

να πλευσουμε πέρα απ'τις καταιγίδες.

Λάμπες θυέλλης τα μάτια σου

θα φέξουν τους προορισμούς,

για νησιά με πρωτόπλαστους,

πριν το μήλο.

-Κι'εσύ ελπίδα,

που λαγοκοιμάσαι μ'ενα βλέφαρο ορθάνοιχτο

στ'ουρανού τον εξώστη,

ανέβα στην ράχη των ασημόχρωμων δελφινιών

τώρα που τελειώνει η παρέλαση των κυμάτων.

Κοίτα την θάλασσα που τυλίγει 

το άσπρο σεντόνι της κι'ανοίγει

το πέρασμα των συμληγάδων.

Αόρατα βουνά ξεπροβάλουν

στου νου τον ορίζοντα,

φτάνουμε στις αμεταχείριστες μέρες,

και νύχτες.

Μας υποδέχονται τα όνειρα

και μια κηπουρικής ακαδημία.

Να σπουδάσουμε,

την φυτευτική των ελπίδων.

Γιάννης Φιλιππάκης

(ψευδώνυμο διαγωνισμου '' Φαίδων '' )

<<ΠΑΓΩΣΑΜΕ>...

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ 

 ΜΑΡΙΑ ΓΚΟΥΜΑ 

Παγώσαμε

Ακίνητοι χιονάνθρωποι

Χωρίς κασκόλ

Με μύτη καρφί

Με χέρια άγονα

Παρατηρητές

Εισερχομένων μηνυμάτων

Αναπάντητων κλήσεων

Ηλεκτρομαγνητικών συνευρέσεων

Παγώσαμε

Ακίνητοι άνθρωποι

Χωρίς κασκόλ

Με οσμή βρώμικη

Με αφή ψεύτικη

Παρατηρητές

Εξερχομένων εγκλημάτων

Αναπάντητων κατεδαφίσεων

Ηλεκτρομαγνητικών ονειρώξεων

Παγώσαμε

.............................................................

Γιατί δεν νιώθει κανείς;

Μαρία Γκούμα

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΑ ΓΕΜΑΤΟ ΟΥΣΙΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΖΑΜΠΑ 

E' tardi, 

emozionata entro in casa 

odore di cera d'api, 

di timo e narcisi mi aspettano

in fondo

dalla finestra sulla strada 

una scia di luce di lontana processione sacra

mi investe

tutto quel che vedo attorno mi fa' palpitare!

................

Είναι αργά, 

με συγκίνηση μπαίνω στο σπίτι 

μυρωδιά κηρήθρας, 

θυμαριoύ και νάρκισσου με περιμένει

στο βάθος

από το παράθυρο του δρόμου

δέσμες φωτός κάποιας παλιάς ιεράς λιτανίας 

πέφτουν απάνω μου

ότι βλέπω γύρω μου είναι σκίρτημα της καρδιάς!

................

Ποίημα και μτφρ Αλεχάνδρα Ζαμπά

Poesia e trd Alexandra Zambà

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΒΟΛΑΚΗ 

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ ΜΑ ΓΕΜΑΤΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ  

Στις απαγχονισμένες εφημερίδες των περιπτέρων

μ’ απόγνωση διαβάσαμε 

πως των παραμυθιών οι ιππότες 

σε πλειστηριασμό χάσανε τ’ άλογο τους 

και τα μικρά βασιλόπουλα με των μανάδων τις ευχές 

και των νανουρισμάτων τις χρυσές κορόνες 

τώρα ζητιανεύουν γέρνοντας το κορμί

δίπλα απ’ τα αφοδευτήρια της πλατείας 

και των εκκλησιών τις γυαλισμένες σκάλες

ζητώντας να πάρουν λίγα ψίχουλα 

από τον φρεσκοψημένο -τον άρτο τον επιούσιο-.

Κ. Βολάκης

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΡΗΓΑΣ 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ 

<<ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ>>

Παλιά φωτογραφία

Για χρόνια πριν κυνηγούσε ηλιαχτίδες σε κήπους άφατους.

Τώρα το βλέμμα του σταμάτησε παγωμένο κι ο ψίθυρος

απ' την παλιά φωτογραφία που πήρε απότομα ζωή, 

ομίχλη βαριά όπως και τότε.

Έγειρε την πόρτα σιγά μη και ακούσει κανείς, 

μη και γλιστρίσει και χαθεί το χάδι απ' τα χείλη της.

Ετούτη η στιγμή ήταν δική του, κατάδική του.

-Έλα αγόρι μου, πού είσαι; Μόνο αυτό και έπειτα σιγή.

Φθινοπωρινό απομεσήμερο. Επέστρεφε σπίτι. Απόσταση ορατή μα τόσο μακρινή για τον μικρό τον μαθητή με τα μικρά τα βήματα. Ένα πουλί μαυροπούλι πετά χαμηλά.

Η κάψα του ήλιου έσβησε ξαφνικά και το ασπράδι τ' ουρανού σκοτείνιασε,

έτσι όπως σκοτεινιάζει η γη όταν τ' αδέλφια μας πέφτουν νεκρά.

Σε λίγο όλος ο πόνος ένα ποτάμι μακρύ πάνω στα βήματά του έγινε.

Γυμνό τοπίο με δένδρα ένα εδώ και τ' άλλο εκεί.

Σ' ένα απ' αυτά επιάστηκε στο χαμηλότερο κλαδί.

Και κει στης ερημιάς το δράμα, εκεί που όλα χάνονται, πάλι η ίδια η φωνή. " Αγόρι μου, που είσαι; "

Ο κεραυνός που έσπασε την ησυχία κι έκανε να τρέμει η καρδιά του δεν ήταν από κει. Ο κτύπος στο πάτωμα απ' τα τακούνια της φίλης του ήταν που τον έκανε να ξυπνήσει.

Οι ηλιαχτίδες τού χάιδεψαν το μάγουλο απαλά. Σηκώθηκε.

Τα δάχτυλά του σχημάτισαν τον αριθμό της ζωής στο καντράν του τηλεφώνου και περίμενε...ώσπου 

" Έλα μάνα μου, πώς είσαι; "

Τα βήματά της γινήκανε μικρά πολύ μικρά κι αυτός ο ουρανός που άλλοτε έπαιζε μαζί της και μαζί του τώρα σκοτεινιάζει όλο και πιο συχνά.

Ευαγ. Ρήγας

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΣΤΕΛΛΑ ΒΡΑΚΑ 

Σεργιάνιζε το δωμάτιο 

στο έξωθεν ακρογιάλι.

Τότε που άλαλη

έπαιρνα στα σοβαρά

αυτό το φως

κι έφεγγα ολόκληρη.

Βουβά τα χέρια.

Αυτά που γεμάτα αγάπη

γύρευαν την αιώνια απουσία σου.

Πού να ξοδέψω τα πολλά μου

πώς να σπαταλήσω 

το όλον μου

που το σπίτι σου κατηφόριζε 

και με βύθιζες στο ακίνητο σκοτάδι

χωρίς άχνα φωνής

χωρίς δρόμο.

Με ξημερώνουν άνεργα τραγούδια.

Έξω η εικόνα 

η στημένη παγίδα του έρωτα.

Μα θα μιλήσω σε φωτεινότερο ουρανό

να σε ζωγραφίσει.

Το μαγεμένο άχρηστό του

θα το ξορκίσω.

Να μ' αγαπάς 

σε συλλαβές μιας ποίησης

όταν αρπάζεσαι απ' τα χέρια 

της λύπης.

~στέλλα βρακά~

17-12-2016

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ 

ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΣΙΛΑΚΟΥ 

<<ΠΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠ' ΤΟ ΧΕΡΙ>>

πιασμένοι από το χέρι

Το σκοτάδι της ορφανής ψυχής μας σκεπάζει, αδέλφια.

Τώρα, 

ξανά μαζί, πιασμένοι από το χέρι, να βγούμε στις μεγάλες πλατείες του κόσμου, κάτω από τα αστέρια, που, κρεμασμένα από τους εξώστες του σύμπαντος, μας χειροκροτούν.

Εκεί,

να χορέψουμε το τραγούδι της καρδιάς, να κλέψουμε μια χαραμάδα ήλιο και να την κάνουμε γιορτή.

" Ανάμεσα σε δυο στιγμές "

Κώστας Βασιλάκος / Εκδόσεις Σοκόλη ( υπό έκδοσιν )

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 

ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

<< ΗΝΙΟΧΟΣ ΝΟΥΣ>>

ΗΝΙΟΧΟΣ ΝΟΥΣ

Ελαίου μύρο βυθιζόμενος ,

εορτάζω την εορτή της Συνειδήσεως ,

στις οδούς της καρδιάς 

κρεμώντας πολύχρωμα λαμπιόνια ,

μη σκοντάφτουν οι Ιέρειες της Ζωής 

- οι τον θάνατον περιφρονούσες -

κρατώντας στο εσωτερικό των ματιών τους ,

την Θεία Δίκη των Αληθειών !

Αυτών που την κρίσιμη Στιγμή

αποφασιστικά συγκρούονται ,

με της αδικίας τα λαμπερά αγάλματα ...

Και τότε εκεί ,

στην σφοδρότητα των συγκρούσεων ,

ο Ηνίοχος Νους αποφασίζει

με ποιον θα πάει

και ποιον θ΄ αφήσει !...

Εκάς οι βέβηλες Σκέψεις ,

οι του Ελαίου μύρο

αναποδογυρίζουσες...

Νίκος Δημογκότσης

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ 

ΛΙΤΣΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΗΡΕ ΕΠΑΙΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Π.Ε.Λ. 

<<ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ>>

 ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ

Ταξιδεύω στις ρίζες του χρόνου

η Ολυμπία στο άρμα της

γη του πάλλευκου χρώματος,

στο ιερό της Άλτεως 

λαμπρύνει το φως της

δώρημα στην ανάσα του κόσμου.

Στις αρχέγονες ρούγες

ήλιος μου έλαχε

φλόγα που έθρεψε 

τις πρώτες ανάσες μου,

σπονδή σοφίας και γνώσης

η ηχώ της σμίλης του ωραίου.

Αγγίζω τους κίονες

σφυρηλατούμαι στο φως τους

της ηλιόπετρας το θάμα φορώ 

το διαχέει ο χρόνος 

 και ψηλώνει της οικουμένης η πλεύση.

Στα λιόδεντρα οι θεοί

ακουμπούν τις χλαμύδες τους

αναπαμός στο ηλιόστερνο δέος. 

Το Ηραίον υπερούσιο. 

Στήλες φωτός η αρμονία του μέτρου.

Στα Δωρικά τα μάρμαρα ανεμίζει

της θεάς η χρυσοποίκιλτη κόμη

αναριγά ο Ερμής και ο μικρός Διόνυσος

στ’ ανάλαφρο χέρι του Πραξιτέλη.

Στο εργαστήρι του πνεύματος

ο Φειδίας ταχύνει το στέρνο του

φιλότεχνη θύελλα 

στους θεούς χτίζει φτερά. 

Των αιώνων αναθήματα 

και βαρύτιμα δώρα

στους ναούς της τέχνης μεθούν.

Ο ήλιος θωπεύει το εύπλαστο ξύλο

λαξεύει το θαύμα

χρυσελεφάντινος Ζευς μειλίχια καθήμενος 

στέφεται με δάφνινο σμάλτο

πολύτιμος λίθος στου κλέους το διάβα.

Στων αγώνων το στάδιο

οι Ολυμπιονίκες στον στίβο της άμιλλας

με το τέθριππο και τ’ ακόντιο, 

Ελλανοδίκες κι επίτροποι

μυρώνουν τη νίκη στην πέτρινη εξέδρα.

Στο ψηλότερο βάθρο η Ελλάδα

με δάφνης αγίασμα

κι ένα κλαδί αγριελιάς.

Στο βωμό του παραστέκει ο Δίας

θαυμάζει της αρμονίας τη ρώμη.

Εκεχειρία ορίζουν οι άρχοντες

πνεύμα και φως

στεφανώνουν των ναών τους αρμούς.

Στο μεγαλείο του κάλλους 

νοτίζει της Αρέθουσας το ηλιόχρωμο πέπλο

δακρύζει του Αλφειού η κοιλάδα.

Τον κότινο της νίκης κρατώ.

Σιωπώ. 

Θάλλω. 

Στο αρχέτυπο ίαμα 

κλίνω το γόνυ.

Από την υπό έκδοση Ποιητική Συλλογή:"Της μούσας επίκληση" Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΣΑΝΤΑ 

<<ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ>>

ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ

Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι και ο νους μου κατέπλευσε
σε προγόνων μου θύμησες και πρεσβυτέρων βιώματα.
Αιθεροβατώντας ως πάντα ο ποιητής στα χνάρια της Κασσιόπειας
προσδοκώντας να μυσταγωγήσει και άλλους στο έκπαγλο κάλλος
θεωρεί εαυτόν ως καινόν κι ευπηγή Πτολεμαίον
και εβάλετο ο λίθος για την κτίση της Αρσινόης.
Τότε εγένετο πάλι πόλις περίλαμπρος που ανατέλλει στον ορίζοντα ως απαστράπτων υπερκαινοφανής.
Εθεμελιώθη ιδού, το απόρθητο κάστρο σου και Οθέλλοι εκ νέου κατακλύζονται μετά των παθών τους.
Υμνεί γονυπετής ο ποιητής της Κεχαριτωμένης τη χάρη
στους τύμβους του γένους μου και τις κατανυκτικές εκκλησιές σου.
Σαλαμίνα της Κύπρος.... Πόλη περίλαμπρη, Ελλήνων στολίδι!
Κι όμως.... Τούτα όλα θέσφατα είναι ή ονείρατα που ανεγέρθησαν
απ’ της ψυχής του τα άδυτα.
Τα άγια σου χώματα ουδέποτε διάβηκα, στης φωνής σου το κέλευσμα
δεν δύναμαι ν’ ανταποκριθώ.
Ο κλαυθμός γοερός ακούγεται συνεχώς απ’ την αχλή του γλαυκού σου.
Δακρύζει η Παντάνασσα και αγχόνες τρυπούν τον Εσταυρωμένο
αναδυόμενες από τα πύρινα σίδερα που περικλείουν τον κορμό σου.
Των νεκρών μου οι τύμβοι με αδημονία προσμένουν το Αναστάσιμο φως.
Εφτά και τριάντα τα χρόνια που το άλγος κατακαίει του ποιητή την ψυχή.
Θέλω να ξεχάσω.... Να πάψω να πονώ.... Απεγνωσμένα αναζητώ μεθοδεύσεις
για λίγη ιλαρότητα και κραταιά ξανά ν’ αδράξω το φως.
Μα ναι, ευρέθη ο τρόπος να επέλθει η λήθη στων μαρτυρίων σου τη θωριά
κι εν τέλει οι ερινύες να πάψουν να αλυχτούν.
Εις είναι ο τρόπος, και είναι αυτός: Ν’ αντηχήσει ξανά στο Βαρώσι
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»

ΜΑΡΙΑ Θ.ΣΑΝΤΑ

ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ  

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.

ΠΗΡΕ ΕΠΑΙΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Π.Ε.Λ.

 ΚΑΙ Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΙΣ 22 - 1 - 17

ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΤΩΝΗ ΤΡΙΤΣΗ.

Σκαριφίζοντας τις στιγμές

Ξημέρωσε Σάββατο.

Στατική στην άκρη της κάμαρας

ακούω τους ωροδείκτες

να θρυμματίζουν τον χρόνο μου 

σε τούτη τη ρακένδυτη ζήση.

Έν’ αγέρι κλέβει χωρίς δισταγμό

τις ψηφίδες που ανέκαθεν μου ανήκαν.

Στιγμές μου αγγίζουν τώρα όρη απάτητα.

Σημεία μου ασπάζονται ολάνθιστα ρόδα.

Η ώρα περνά.

Ακόμα ακίνητη ίσταμαι.

Προσπαθώ να θυμηθώ,

πότε ήταν που κάτω απ’ τους στίχους μας

οληνυχτίς αγκαλιαζόμασταν.

Τότε, που στο συναπάντημα μια ρίμας

μ’ έλουζες στα δάκρυα του δυόσμου.

Ο χρόνος κυλά.

Πετρώνουν οι λέξεις,

μα εγώ να τις σμιλεύω ξέχασα.

Αλάξευτες μένουν,

κατακερματίζοντας της φωνής μου τη σάρκα.

Σιωπηλή αποδέχομαι το μοίρασμά μου.

Αμίλητη με κερνώ τις συνέπειες.

Μένει μόνο να δώ, 

αν αύριο θα ξημερώσει Κυριακή.

Έχω τόσο ανάγκη να γιορτάσω.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Η ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ 

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ 

ΠΗΡΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ 

<<ΜΙΚΡΑΣΙΑ>> 

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ 

ΤΗΣ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Μικρασία

Ένα κομμάτι ουρανό , μια πέτρα τραχιά της άγιας γης

και μια φευγαλέα θύμηση απ’ τα μπαρουτοκαπνισμένα

κρινάκια της ακρογιαλιάς, αυτά και μόνον αυτά, 

ο θησαυρός μου.

Αυτά, για σκέπη μου έχω στων καιρών τα γυρίσματα,

σαν τη σιωπηλή μου κραυγή προσπαθώ να καθυποτάξω.

Δρόμοι της Μικρασίας, δρόμοι καημών

και θύμησης πικρής.

Της μοναξιάς σοκάκια, σε δρόμους παράλληλους

μαγνητίζετε τη σκέψη, πάνω σε κίονες σιωπηλούς,

Ελλήνων πνεύμα ελεύθερο, λόγος Θεού αρχέτυπος, 

κι η σημαία ψηλά ν’ αναδεύει των ματιών τους αιώνες.

Σπίτι μου, Πατρίδα μου, κύμα και πέτρα μου της Μικρασίας,

κομμάτι και αίμα μου στης γης τα πέρατα ο λυγμός μου,

στεφάνι ελιάς χρυσοποίκιλτο, διαμάντι στο στέμμα σου,

μάνα γλυκόπικρη θύμηση.

Θλιμμένα λόγια ποιητή ακουμπούν τη σιωπή σου

και των πληγών σου αναπολούν το έρεβος.

Στου Ομήρου τις ακρογιαλιές, ανάγλυφος ο ήχος 

σημαδεύει τον ουρανό. « την γλώσσαν μου έδωσαν ελληνικήν»

Στης νοσταλγίας το παιχνίδι διακρίνει την αίγλη σου, 

το φως το ανέσπερο στα νυχτωμένα φεγγάρια σου, 

Σπίτι μου, Πατρίδα μου της Ιωνίας.