ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Αλέγκρο

Η πρώτη στιγμή μια συνταρακτική πνοή,

βουερός ήχος η εισαγωγή των κρουστών.

Ανάλωσε την ανυπαρξία της η ζωή,

οι πρώτες κραυγές άριες τρομακτικές.

Κοσμικά ρίγη, ενοποιημένα σύμπαντα.

Συμφωνία ολόκληρη η αρχή του κόσμου!

Αντάντε

Στις μυστικές τους ανατινάξεις τ’ αστέρια

αγνές παρουσίες, χρυσές μελωδίες,

σμίλεψαν το άπειρο δοξάρια.

Πνεύματα φτερωτά, αφανέρωτα μέτρα

δυσθεώρατα έργα. Ήχησαν τα τσέμπαλα.

Η θεία πνοή ποίηση, ουσία η ζωή!

Σκέρτσο

Αλλάζοντας ρυθμό τα τελευταία χρόνια,

μεταβάλλονται τα πάντα με τον ήχο της κιθάρας.

Ψάχνουμε να βρούμε θεούς

-δηλαδή την αιτία-.

Τα σαξόφωνα κοροϊδευτικά ηχούν,

σβήνοντας το κελάηδημα των πουλιών.

Τα λουλούδια προσφορά χαράς

-έμεινε μόνο η τέφρα τους-

έγιναν πλαστικά !

Φινάλε

Μάσκες αλλεπάλληλες τα πρόσωπα,

κοιτούν αδιάφορα

τους πύραυλους που ταξιδεύουν.

Τα συνθεσάιζερ τους ήχους τους

απλώνουν στο διάστημα.

Την καμπάνα της Ανάστασης

προσμένουμε να ηχήσει,

να σπάσουν τα τσιμέντα,

να φτάσει η αμαξοστοιχία

με τις ορχήστρες.

Τότε ίσως ηχήσουν νέα όργανα

και στους ουρανούς ανατείλει πάλι

ένας νέος ήλιος.

Ο Ήλιος της Χαράς !

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ

Όλες οι αντιδρ

 ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ....Έρχομαι…

Ας μην είναι για ποίηση τούτη η εποχή.

Ο κόσμος δεν θα πάψει να την επιζητεί

για να ονειρευτεί γαληνά

και ν’ αποξεχαστεί

στης ποίησης την ομορφιά.

Κι εγώ, σαν τον ονειροπόλο ποιητή,

έρχομαι από το μακρινό «πριν»

μ’ ένα άστρο στην καρδιά

και κατευθύνομαι στο μετά

με κλωνάρια πασχαλιάς στην αγκαλιά..

Κι έρχομαι φορτωμένη εαρινές μουσικές

λόγια να σας πω Αγάπης τρυφερά

και να χαρείτε.

Της ζωής συννεφιές

παραμερίστε,

τις κλειστές σας καρδιές

ανοίξτε,

ένας στον άλλον χαμογελάστε γλυκά

την ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ πείτε δυνατά

κι ένας με τον άλλον αγκαλιαστείτε.

Κι όπου πόνος και λύπη

σπεύστε γοργά,

και με καρδιάς προσφορά

το γιατρικό δώστε της αγάπης, σε αυτόν που λείπει.

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ «ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΕΙΣ»

 25 ΜΑΡΤΙΟΥ

Σαν πέφτει ο Αυτοκράτορας στου Ρωμανού την Πύλη,

σκλαβώνετ’ ο Ελληνισμός με του ηλιού το δείλι,

μα πάλι έδωσ’ ο Θεός ο ήλιος ν’ ανατείλει,

και πίσω στην πατρίδα του τον Τούρκο για να στείλει.

Απ’ την Odessa ξεκινούν Ξάνθος, Σκουφάς και άλλοι,

και τ’ όνειρο της λευτεριάς φωλιάζει στο κεφάλι.

Τον σπόρο όπου έσπειρε ο Ρήγας στην καρδιά τους,

εφύτρωσε και θέριεψε σε όλα τα παιδιά τους.

Και μια ημέρα σαν κι αυτή και πρίν διακόσια χρόνια,

τότε π’ ανθίζουν τα κλαδιά και λειώνουνε τα χιόνια,

ημέρα Ευαγγελισμού, του Μάρτη είκοσι-πέντε,

το σήμα στέλνει λευτεριάς αγέρας του πουνέντε.

Τα φίδια από τη νάρκη τους την άνοιξη ξυπνούνε,

έτσι κι οι Έλληνες ξυπνούν και λευτεριά ζητούνε.

Δεν λογαριάζουν θάνατο και δεν λυγούν στη φρίκη,

μπροστά τους πάντα οδηγεί η δόξα και η νίκη.

Οι λόγγοι γύρω ανθίζουνε και φεύγει ο χειμώνας,

η κλεφτουριά ξεχύνεται κι αρχίζει ο αγώνας.

Και να, η νίκη περπατά στους τάφους των ηρώων,

ασάλευτη και τρομερή στην πίστη των πατρώων.

Οι κλέφτες κι οι αρματολοί με τα σπαθιά στα χέρια,

ορμούν σαν άγριοι λέοντες στ’ Αγαρηνού τ’ ασκέρια.

Μανιάκι, Σούλι, Ζάλογγο, Βαλτέτσι, Σφακτηρία,

λαμπρά τιμής ορόσημα μέσα στην ιστορία.

Αντιλαλούνε τα βουνά, θάλασσες και λαγκάδια,

γίνονται όλοι αετοί , της λευτεριάς ζαρκάδια.

Του Λεωνίδα το σπαθί αρπάζουν στο ’να χέρι,

κι εκεί στο Χάνι της Γραβιάς να στήνουν το καρτέρι.

Απ’ άκρη σ’ άκρη τούτη γη με αίμα εποτίστει,

για να βλαστήσει η λευτεριά με δόξα και με πίστη.

Ποια είν’ αυτή η δύναμη που Έλληνες δοξάζει,

και στις ψηλότερες κορφές της δόξας ανεβάζει;

Στον τόπ’ αυτόν, σ’ αυτήν τη γη, φυτρώνει το λουλούδι,

τον θάνατο κάνει ζωή και τη ζωή τραγούδι.

Εδώ το φως και η τιμή και όλα τα σπουδαία,

και με την πίστη στον Χριστό, Ελλάς ίσον ΙΔΕΑ.

Μαρμαρωμένε Βασιλιά, ξύπνα και αναστήσου,

σαν καβαλάρης τρομερός και με την πίστη οπλίσου,

να διώξεις πέρα την Τουρκιά, στον Βόσπορο να ρίξεις,

πως μάχονται οι Έλληνες στον κόσμο για να δείξεις.

Καπτεν. Αντώνης Μικέλης

Όλες οι αντιδράσει

 ΚΟΡΗ- ΑΚΡΟΠΡΩΡΟ

Τον είδε

στη ράχη της κλειστής στροφής,

στο μπαλκονάκι του ουρανού.

Την περίμενε!

«Έλα», της φώναξε απο μακριά,

με τη θωριά των μύχιων υποσχέσεων.

«Έλα, ακρόπρωρο να σε στολίσω

στο σκάφος της τροχιάς μου.

Με βλέμμα ποίησης και λόγια σου φευγάτα,

να τρέπεις σε άτακτη φυγή

σύννεφα μαύρα,

που τολμούν να με κοιτούν στα μάτια.

Έλα, να συνοδεύεις τις ακτίνες μου

δίχως εμπόδια και γκρίνιες

στης θάλασσας την παιδική χαρά

κάθε πρωί και δείλι».

Περπάτησε στα κύματα

με πέδιλα φτερών των γλάρων,

σκαρφάλωσε στη σκάλα

των χρυσών μαλλιών του,

ντύθηκε φως,

βαπτίστηκε στο φως του.

Έγινε του Ήλιου ξωτικό,

κόρη-ακρόπρωρο στο σκάφος του αιθέρα.

Καίτη Καρβούνη Γκαζή

Όλες οι αντιδράσεις:

7575

 ΣΥΜΒΟΛΑ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ

Αργοκίνητος ο ήλιος τη δύση του χρυσώνει
πίσω του απλώνοντας μαύρο πέπλο για τη γη.
Σελαγισμένα τα πουλιά περνούν σαν αστραπή,
κλαδί να βρουν για να κουρνιάσουν.
Γεμάτος φως, ολόλευκος,
ο νυχτερινός περιηγητής του ουρανού,
ξεπερνώντας τα σύννεφα,
καθρεφτίζεται στα νερά της Παμβώτιδας,
πλάι στην πόλη των παραδόσεων και των θρύλων,
που κωπηλατεί στο νυκτερινό της ρυθμό.
Φλοίσβοι των κυμάτων,
σαν τον αθόρυβο κλέφτη,
αρπάζοντας τη σκέψη μου με τη βάρκα του χρόνου,
με ταξιδεύουν στα φεγγάρια,
που περπάτησαν πάνω στη λίμνη
και ερωτοτρόπησαν με τις νεράιδες του βυθού,
τις αιθέριες μορφές των γυναικών της Παμβώτιδας.
Στο βάθος του ξεχασμένου χρόνου,
μέσα απ’ το θρόισμα των καλαμιών της λίμνης,
ακούγονται απελπισμένες γυναικείες φωνές,
φωνές διαμαρτυρίας.
“Γιατί τόσο μίσος και αδικία για ένα πείσμα;”
Διαλυμένα τα σκότη απ’ του ήλιου το φως
φωτίζουν τον κλέφτη των ευτυχιών,
τον αλόγιστο δικαστή των πάντων,
το σκιάχτρο στο περιβόλι της ζωής,
τον αδίστακτο τύραννο Αλή πασά
το σύμβολο της ματαιοδοξίας και ματαιότητας.
Ο γερο-πλάτανος, δροσίζοντας τα πόδια του,
φυλλομετράει το βιβλίο της ιστορίας
και σκιαγραφεί τους τυράννους όλων των εποχών.
“Άπληστοι λύκοι στα μαντριά,
με τσοπανόσκυλα σε μια γωνιά με χαίτη σηκωμένη.
Κουρσάροι στη στεριά, δυνάστες των λαών
δε σέβονται τη λευτεριά,
που χάρισε ο πλάστης σ’ όλα τα παιδιά του.
Κοκόροι κακαρίζοντας το μπόι τους να δείξουν,
ξεχνούν πως είναι άνθρωποι με λογική και κρίση.
Αλή πασάδες σύγχρονοι,
κυνηγώντας όνειρα σκιές,
θα ενδημήσουν…
και θα αποδημήσουν σαν τα πουλιά.
Ασυλλόγιστοι, αιμοδιψείς και ματαιόδοξοι
για ένα πείσμα θα ποτίσουν και πάλι τη γη
μ’ αίμα αγνών υπερασπιστών του δίκαιου νόμου,
των ανθρώπων που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο,
ένα κλαδί ελιάς,
μια μπουκιά ψωμί δίχως άγχος.
Αγώνες συνεχείς θα σπάσουν τα δεκανίκια τους
και θα τους κατρακυλήσουν στη φωτιά του μαρτυρίου,
όπου οι πύρινες γλώσσες θα τους φυλακίσουν,
μακριά απ’ την αίγλη της ματαιοδοξίας τους,
θερίζοντας τον καρπό που έσπειραν.
Η ιστορία αδιάψευστος μάρτυρας.”

Γιάννης Τάτσης

 ΕΛΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΒΑΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Τα ωραία σου μάτια, πάντα σε διαδηλώσεις

αρχέγονων χορών με παρασέρνουν,

στα πανό γράφοντας συνθήματα Αγάπης...

Και μήτε που θέλω να πάω κάπου αλλού.

Και μήτε που θέλω να αρνηθώ το μεγάλο Ναι!

Γιατί Εσύ μάτια μου, το φως των δικών μου ματιών.

Γιατί Εσύ ο οδηγός στους αγώνες της ζωής,

κρατώντας μου το χέρι από τον καρπό,

καρπούς ανοίξεων φέρνεις στο πανέρι,

λέγοντας:

Ιδού εγώ η Γυναίκα, η αιώνια τροφός

των Υπάρξεων όλων,

μαζί σου τώρα μοιράζομαι το λευκό της ψυχής,

και της καρδιάς το κόκκινο μαργαριτάρι...

Μαζί σου τώρα μοιράζομαι το μυστικό

της Υπόστασης μου,

καλά γνωρίζοντας το αδιαίρετο του Ανθρώπου.

Μην αποστείς του αγώνα,

και των κορμιών μην απολείπεις

την ερωτική αρμονία.

Μαζί να διώξουμε του άγριου Εγώ τα θηρία,

μαζί να λύσουμε τα δεσμά των άδικων Εξουσιών,

που φανερά κατακλέβουν τη ζωή μας...

Έλα! και μην φοβάσαι το όνειρο

του αδιαίρετου Ανθρώπου.

Έλα! ότι ήρθε η ώρα της Ύψωσης και των Δύο...

Νίκος Δημογκότσης.

          

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Πώς το μπορείς, τυφλή, μοιραία,

κάποτε δίκαια, σπουδαία,

χρόνια δεν πετυχαίνεις νίκη,

των κυβερνήσεων δεκανίκι.

Η ζυγαριά γέρνει απ’ τη μία

άδικα, βάρη, δυσωδία,

από την άλλη τ’ άδικου θρήνος.

Πώς να γλυτώσουμ’ απ’ το κτήνος ;

Τυφλή, κουφή κι η χώρα θάλλει

τους παραβάτες που ‘ χουν βάλει

στόχο, πλαστή δικαιοσύνη

θάβοντας, κρύβουν την αισχύνη.

Πώς το μπορείς, που η ιστορία,

σε θέλει αγνή σεπτή κυρία,

ξέπεσες, πόρνη μες στο βούρκο,

σαν ψάρι που έπιασαν στον κιούρτο,

πολιτικοί, που δίχως μπέσα

έχουν στο χέρι όλα τα μέσα,

με όπλο την πολική ασυλία,

βορά εμείς κι εύκολη λία.

Χρήστος Κουκουσούρης.