ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
------------------------
Κατάλευκο είχε φόρεμα,
ολάνοιχτα είχε τα φτερά,
όλη τη γη αγκαλιά της.
Όπου περνούσε άφηνε
πνοή χαράς κι ελπίδας,
ανάλαφρη είχε την ψυχή,
γιατί ήταν πάντα γελαστά
στην πλάση τα παιδιά της
Άνεμο άγριο,γοερό,
αντάμωσε πιο πέρα,
σφαίρες του μίσους,
οργής καπνοί,
έκοβαν την πνοή της.
Δάκρυα τα χαμόγελα,
παιδάκια ματωμένα.
Μάνες με άδειες αγκαλιές
κι οι πατεράδες κείτουνταν
χωρίς ψυχή στο χώμα.
Κι η μέρα γίνηκε εβδομάς
κι η εβδομάδες χρόνια,
παντού πληγώνονταν η γη
και ο καπνός την έπνιγε
κι ο ήχος την πονούσε.
Ας κάνουμε όλοι μια αγκαλιά,
να δει να ξαποστάσει,
να γητευτούνε τα φτερά,
να βάλει πάλι τα λευκά,
χάδι να δώσουμε ξανά
στα ξέπλεκα μαλλιά της.
Αίμα ποτέ η ειρήνη μας
μη δει στο φόρεμά της.
---------------------------------------
Αναστασία Κουτσουκου- Κλεάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου