Πικρίες ανατέλλουν καθώς επιστρέφουμε
Πήρα ένα γλάρο στο κατόπι να θρέψω την περιέργεια του Αυγούστου
Με άφησε στα μισά να μπω στα κλήματα που άρχιζαν να στάζουν αίμα και δάκρυ
Σεργιάνισα στα μικρά δρομάκια με τις πεσμένες ρώγες για τα αδέσποτα στρουθία
Μπαίνουμε στον κύκλο της τακτοποίησης και της στιβαρής πειθαρχίας
Στις αποστασίες ούτε που πάει το μυαλό σαν γείρει ο ήλιος και μείνει ασκεπής.
Κοπιάρουμε μόνο τις παράξενες σοφιστίες
βιαστικά υπαναχωρώντας και καρφιτσώνοντας τον φόβο στου φθινοπώρου το πέτο
Σου είπα πως εντόπισα τον κορεσμό του κόσμου χαϊδεύοντας τη ζεστή κοιλιά της γάτας που λιαζόταν στο κατώφλι
Και είπα να πορευτούμε γατίσια
με δίκαιες παραμονές και επαγρύπνηση
Έχοντας μισόκλειστα μάτια και φουρφουρίζοντας τα μουστάκια πονηρά
Σαν θα λασπωθούν οι δρόμοι με τα πρωτοβρόχια θα πιάσουμε το νόημα της σίγασης των πόθων
Θ αρχίσουμε να ζούμε την εσωτερικότητα που οδηγεί στην επώαση απίθανων εικόνων σε καναπέ γωνιακό
Μετρώντας τα πρωινά τα ηλιοφώτιστα μα και τα βράδια που μετριούνται σε καμπερνιέ, κατακόκκινα κρύσταλλα.
Ερωτόλογα εμφιαλωμένα σε αναμονή γιορτής, σε γενναιοδωρίες στιγμής
Υγειαίνει ανεξίτηλα η ψυχή σαν μπαίνει σε τελετουργικό
Κομπάζει το άγνωστο, εντρυφεί σε μεταμοντέρνες δηλώσεις
Ελκύεται είναι σαφές απ' το παράδοξο, το ελαφρώς ακατανόητο
Στην αποστίλβωση των καιρών θα τερματίσει η ελπίδα
στα θραύσματα θα ρίξουμε την ενοχή του καιρού..
Δεν τελειώνουν βέβαια οι όχθες του χειμώνα με παυσίλυπους χυμούς
Ενδιάμεσα απ τις κακουχίες φυτρώνουν νησίδες με δικό τους γαλαξία.
Εκεί η αστερόσκονη αφειδώς ξοδεύεται
Βλέπεις, όλα είναι ζήτηση και κατασκευή
Η διαθεσιμότητα όταν αυτονοείται, πέφτει στα μάτια μας, εκκεντρικά και σπάταλα
Εκεί θα σκύψω και θα μαζέψω τις συλλαβές να έχω για πλοκή τις δύσβατες μέρες που λιγοστεύει το φως
Ξεψυχά σιγά σιγά το φως στις ανθισμένες αυλές
Τα κύτταρα των χρωμάτων άτακτα υποχωρούν
Δύο τρεις υπαίθριες εκκλησιές συντηρούν το φως των περαστικών
Μετά, οι πέτρες γίνονται σκουρόχρωμες, με βάθος
Φωτεινή Ψ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου