ΣΤ' ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ... (1992)
Δαντελένια όψη είχε τ' ακρογιάλι,
με μάγευε,μου έφερνε μια ζάλη,
ερχότανε στο νου μου,η μορφή σου
Φύσαγε η αύρα τα μαλλιά μου
κι έννοιωθα νιώτερη την καρδιά μου,
το χέρι σου,τη μέση μου αγκαλιάζει,
η όψη μου, παιδιάστικη πια μοιάζει.
Αγάπης λόγια φτερουγίζουν στο μυαλό μου,
τον κόσμο,στα πόδια μου,έννοιωσα δικό μου.
Ο έρωτας φρούρια μοιάζει να γκρεμίζει
και το κορμί,με ρίγη το γεμίζει.
Μα ξάφνου τα ουράνια,λάμψη τα χαράζει
και τη γαλήνια όψη μου ταράζει.
'Ύπνος με είχε πάρει στ' ακρογιάλι,
έχασα τ' όνειρο και πάλι.
Αναστασία Κουτσούκου -Κλεάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου