ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΑΓΓΕΛΟΥ

<ΕΠΙΓΝΩΣΗ>

Θα μπορούσα

να ήμουν και μόνος,

όταν στα σταχτιά σύννεφα,

προσπαθούσα να καρφώσω,

το μενταγιόν που μου χάρισες,

λίγο πριν φιλήσω,

τις πατούσες της σκέψης σου.

μετρούσα φτερούγες σπασμένων γλάρων

Όταν οδοιπόρος της ανεκτικότητας,

στα ξεραμένα νερά της ανήλιας λίμνης.

παράφορη ελπίδα λιγόχρονης ζωής.

Με τα βαλτόχορτα στις όχθες,

κολλημένα στη γλίτσα, της μπριγιαντίνης,

Ιχνηλάτης απολωλός,

πασαλειμμένα σανίδια

εντόπιζα τα σκαρφαλώματα

των θαρραλέων πτωμάτων,

πάνω στους ναϊνάδες

που τριζοσάπιζαν

του κάκου με πίσσα.

δεν τους φίλεψαν το φιλί της επίγνωσης;

Αναρωτιόμουν γιατί;

η σκουριά των καρφιών,

να χύνεται αίμα, στις φούχτες

εκείνων που τα σπουργίτια,

άφηναν τις ασπρίλες

Γιατί; Οι σκιές των πετάλων να τσακίζουν

πριν τη λιτάνευση της βροχής, τα καμπόσπαρτα.

Την ώρα που οι λαιμαριές,

κολιέ αλμύρας

μυρωδιές των βυσσινιών

στην κάψα του μεσοχείμωνου.

Που ήσουν τότε;

Όταν μόνος, ένιωσα

τη χελιδονόφερτη ηδονοσκιρτάδα του Μάη,

με τις λελουδίσιες ιριδόχρωμες

και των χερουβίμ ο ύμνος

και της χνουδάτης γαζίας

την ανατριχίλα του κίτρινου;.

Όταν τρις ανάλαφρη η έγνοια

τρύγαγε μέλισσας ράμφος,

τη γλύκα των ανθών τη σύνεση

πικράνει τον αντίλογο

αμβροσία της ψυχής το κοντάκιο

μέρευε μολόχα της τσουκνίδας το άγγιγμα.

Των θεόκλητων ο λόγος

πριν το δέος του άγουρου σύκου .