<< Ο ΤΕΝΕΚΕΣ >>
ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ
ΑΝΤΩΝΗ ΘΑΛΑΣΣΕΛΗ
Ο ΤΕΝΕΚΕΣ
Άδεια ζωή
γεμάτη στάχτες και λασπόνερα.
Άσκοπα γυρνώ σε δρόμους ικεσίας
με τη βροχή να συνθέτει ατονάλ
μελωδίες στην ορχήστρα του χρόνου.
Ξυπόλυτος κλωτσάω
τον τενεκέ των ονείρων μου,
μπατήρημα της χαράς μου
οι ξεκούρδιστες νότες.
Βαδίζω και το κουβάρι
ξετυλίγει άδειες σκέψεις
σκεπασμένες με κουβέρτες ελπίδας
πάνω σε χοντρά χαρτόνια.
Δίπλα το σκυλί σιγομουρμουρίζει
λαϊκό σκοπό δεμένο
με τα τέλια του μπουζουκιού.
Δίνω πασαπόρτι
στο γκρεμό της ψυχή μου
και αδειάζω το κάδο
των αναμνήσεων στ' άσπρο χαρτί.
Ανάβω τα καντήλια του πάθους
στο μνήμα των ψυχών που
αιμορραγούν και σκύβω να πιω
το κρασί της λησμονιάς.
Όνειρο ήταν, άχρωμη οπτασία
μιας άδικης ζωής που γεννιέται,
ανασαίνει, σβήνει και χάνεται.
Μένουν τα ίχνη απ τις πατούσες,
αυτές που ξυπόλυτες
συνεχίζουν να κλωτσάνε
τον άδειο τενεκέ της περιπλάνησης
για να ακούν τον ίδιο ήχο
που αδιάκοπα σφυρίζει.
Θαλασσέλης Αντώνης
Από την εκδοθείσα ποιητική μου συλλογή
"ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου