ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟ ΚΕΝΟ
Δια μέσου των ονείρων σε αγγίζω, σου μιλώ
γλιστρουν τα δέρματά μας αντίστροφα
κ ορθώνεται η ύπαρξη αγνώριστη
Απ' το παράθυρο περνά κυρτωμένη η σοβαρότητα που υπερέβαλλε εαυτόν
Σκοντάφτει τελευταία στην υπερεκτιμημένη εικόνα
της
Φοβάμαι πολύ κάτι προαυλισμούς ιδρυματικούς που για ακινησία όλο μιλάνε
προφασιζόμενοι υποδείξεις ιατρικές
Τους διαφεύγει πως το μυαλό τουλάχιστον μπορει ακινδύνως να καλπάζει
να υπερβαίνει
αιρετικό να γινεται
τους φόβους να διασκεδάζει
όντας μην έχοντας να χάσει πια
ει μη μόνο το κοκαλάκι της νυχτερίδας
Φωτεινή Ψι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου