ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟ ΚΕΝΟ

Δια μέσου των ονείρων σε αγγίζω, σου μιλώ

γλιστρουν τα δέρματά μας αντίστροφα

κ ορθώνεται η ύπαρξη αγνώριστη

επιδερμίδα που αντέχει, που παιχνιδίζει, που αγαπά

Απ' το παράθυρο περνά κυρτωμένη η σοβαρότητα που υπερέβαλλε εαυτόν

Σκοντάφτει τελευταία στην υπερεκτιμημένη εικόνα

της

Φοβάμαι πολύ κάτι προαυλισμούς ιδρυματικούς που για ακινησία όλο μιλάνε

προφασιζόμενοι υποδείξεις ιατρικές

Τους διαφεύγει πως το μυαλό τουλάχιστον μπορει ακινδύνως να καλπάζει

να υπερβαίνει

αιρετικό να γινεται

τους φόβους να διασκεδάζει

όντας μην έχοντας να χάσει πια

ει μη μόνο το κοκαλάκι της νυχτερίδας

Φωτεινή Ψι

Όλες οι αντιδράσε

  ΔΕΛΦΙΚΗ ΓΗ

Εδώ στο λιόγερμα τ΄ ονείρου,

την αρχέγονη καταγωγή του λογισμού

ασπάζομαι.

Λευκοπερίστερο έστειλα με μήνυμα αγάπης,

σ’ όλα τα μήκη και πλάτη τ’ ουρανού,

του σύμπαντος, της πλάσης,

μήπως καταφέρει και μετρήσει τ’ άπειρο.

Τα μάτια μου… παράθυρα του ήλιου

στις αρχέγονες ρούγες,

των νικητών την αύρα οσμίζονται,

που τον Ιερό τόπο μυρώνει.

Σ’ αυτές τις στράτες του πνεύματος

αναριγώ.

Της νίκης τον κότινο στην κόμη φορώ

και στου ήλιου το μεσουράνημα…

το καταθέτω στης αγάπης το βωμό.

Κάθε που χαράζει το γόνυ κλίνω

στην πορφύρα σου ήλιε μου,

στο πανάρχαιο λυκαυγές όλων των χιλιετηρίδων.

Συμπλέοντας με νότες αστροστόλιστες,

το νάμα της φύσης κοινωνώ.

Δακρύζει η Κασταλία πηγή…

τους κίονες αγγίζω,

συγκίνηση απ’ το στάλαγμα νιώθω

και τα χέρια στον ουρανό σου

υψώνω Ελλάδα μου!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ