ΠΟΙΗΣΗ
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ
ΑΡΕΤΗΣ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ
ΚΑΘΗΜΑΓΜΕΝΟΣ ΕΡΩΣ
Ολημερίς σκυμμένος μάζευε τα φύλλα της καρδιάς του.
Φύλλο και δάκρυ, δάκρυ και φύλλο.
Απόκαμε!
Μα, πόσα φύλλα έχει η καρδιά, πόσα η ψυχή δάκρυα;
Σηκώθηκε. Το βλέμμα κάρφωσε στο κάτοπτρο.
Ανατρόμαξε!
Μα εγώ ήμουν ο θάλλων έρωτας, ψέλλισε.
Ποιος με περιγελά;
Ποιος το σφρίγος μου φυλλορρόησε;
Καθημαγμένη η όψη μου. Με εξοντώνει!
Μήνα σαν αποδημητικό πουλί ν' αλαργέψω;
Κι η πόλη μου; Αυτή που εύμορφα ανάστησα και
λάτρεψα και στόλισα, η πόλη μου;
Α! Δεν αντέχω αμμοθίνα της ερήμου να γενεί.
Θα καρτερέψω! Σε μεταξοσκώληκα κουκούλι τυλιγμένος.
Θα καρτερέψω το ξαναπέταγμα της πεταλούδας
στης πεθυμιάς μου τον ροδώνα.
Η Πόλη μου προσμένει!
ΦΥΚΟΕΣΣΑ
" ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου