BloomingWord

ΕΝΑ ΑΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ 

Η ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ «ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ»
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ
Πόσο μικρή έχει γίνει η Γη!
Τόσο που ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτή
όσο χοροπηδά
όλα τα κάνει μικρά!
Μα εγώ υποκλίνομαι
σ’ όλους εκείνους που δουλεύουν
και το παλεύουν
την μεγάλη να κάνουν διαφορά.
Υποκλίνομαι
σ’ αυτόν που στο διάβα της ζωής του
τον χρόνο του σπαταλά
και την ικμάδα της ψυχής του
για το κοινό καλό
χωρίς να περιμένει να του πουν «ευχαριστώ»!
Υποκλίνομαι
σ’ εκείνον που ρίχνοντας στου άλλου τον ντορβά
υποσχέσεις με λόγια χρυσά
πολύ περισσότερα εκτελεί
απ’ όσα του έχει υποσχεθεί.
Υποκλίνομαι σ’ αυτόν που σήμερα
προσπερνώντας τα εφήμερα
και της απολαύσεις του στην ζωή
δεν φείδεται καμιάς θυσίας
για να γίνει κάποτε τούτη η Γη,
η Γη της Επαγγελίας.
Υποκλίνομαι σ’ αυτόν που νοιώθει ντροπή
γιατί ευημερεί μια και η Ζωή
του τα ’φερε όλα βολικά
και τον εαυτό του ερευνά και τον ρωτά:
-Μήπως εξαπάτησα κάποιον άλλον στην σειρά
και του πήρα το μερίδιό του στ’ αγαθά;
Υποκλίνομαι σ’ αυτόν που έχει ανοικτό μυαλό
και μια ελεύθερη και πρόσχαρη καρδιά
έτσι που το μυαλό του να ’ναι όλο καρδιά
κι η καρδιά του να τον καθοδηγεί
του κόσμου τα ωραία να ορέγεται και τα καλά……
υποκλίνομαι σ’ αυτόν που πρώτα συγχωρεί
τους ανθρώπους του παρελθόντος
για να τους απολυτρώσει
από την όποια τους ενοχή
κι άοκνα εργάζεται και προσπαθεί
τους ανθρώπους του μέλλοντος να σώσει
απ’ την αυξανόμενη καταστροφή
που επιφέρουν οι άνθρωποι του παρόντος…