ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΕΝΝΙΑΧΡΟΝΟΥ
ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗ ΑΡΓΥΡΙΟΥ
ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ
<<εξάψεις ευτυχίας>>
Τουρανικοί λαοί
Μπαλαλάικες ηχούν μέσα σε μπαμπούσκες. Μπαμπούσκες γεμάτες ετορφίνη. Θάλασσες μέσα σε θάλασσες,
εμφιαλωμένες αιωνιότητες. Μουαμάρ, Οσάμα και Σαντάμ , ξύλα πλεούμενου σκάφους στα ενδόμυχα του πουαντιγισμού.
Πέτρινα πρόσωπα στο Ράσμορ. Ας δώσουμε όλοι μας το πρόσωπο μας για να γεμίσει το όρος, το κοράνι,
Και αυτές ακόμα ηχούν. Ηχούν μέσα στη σιγαλια των τουρανικών λαών
η ζωή και το σύμπαν.
Αφού τα έντερα μας είναι χορδές στις μπαλαλάικες.
του Βόλγα και των νοτίων Ουραλίων. Η σιγαλιά πληθαίνει και οι μπαμπούσκες σπάνε. Τα θραύσματα τους ρίζες εγωιστικές και χώρες σαν κουτάβια που γλύφουν την λάσπη από το τραχύ τρίχωμα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου