Το σκαρί της λήθης

Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,

μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...

Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της

και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της.

Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει

κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει..

Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα πλάτη.

Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του την πλάτη...

Ατρόμητο πλεούμενο που εδάμαζε βοριάδες,

που αψηφούσε θύελλες, τους μισητούς νοτιάδες.

Που πήγαν τα ταξίδια του σε άγονα λιμάνια,

όταν ψυχούλες φόρτωνε σ' απαντοχής ρουμάνια...

Που πήγανε το άλμπουρο, και το λευκό πανί του,

η απαντοχή στα κύματα, και τα τρανά σκουτιά του;;

Κοιτά , πονά και θλίβεται, ράκος τα σωθικά του,

Με δάκρυα παρακαλούν τα άλογα λοϊκά του...

-Αχ θάλασσα, πολυκύμαντη, πελάγη αφρισμένα,

πάρτε με στην αγκάλη σας, όπως στα περασμένα..

Σε ποντοπόρα πέλαγα, μαζί να ξανοιχτούμε

και όλες τις δόξες τις παλιές, ξανά να θυμηθούμε...!

Με τι λαχτάρα την κοιτά... με πόθο τη γυρεύει...!

Μ' αλί, στης λήθης την αφροντισιά η απονιά λαξεύει.

Ψυχή ανθρώπινη ζητά, συμπόνια, τα κουπιά του,

να νιώσει την ανάσα της, αλμύρα η καρδιά του..

Αχ , ας μπορούσε, καλαμιά , στην άκρη της να σκύψει,

σαν βοτσαλάκι, ταπεινά, τα πόδια της να γλείψει.

Άχ να γινόταν η αγκάλη της κοχύλι να το κλείσει

μες στον υγρό της το βυθό στερνή πνοή ν' αφήσει...

Λιλή ΒασιλάκηΌλες οι αν

 Οκτώβρης

Μωβ ανάσα στο ποτήρι

τα κυκλάμινα σκορπάνε

στων χρυσάνθεμων τη γύρη

τα μελίσσια τραγουδάνε.

Ο Οκτώβρης χορευτής

τις σταγόνες στροβιλίζει

απ' τα λούκια της σκεπής

στη σπορά ζωή χαρίζει

Φύλλα φούστες ανεμίζει

τον βοριά τον δυναμώνει

τις φωλιές με μιας αδειάζει

χαιρετά το χελιδόνι.

Ιωάννα Κυρίτση Τζιώτη

 ΑΝΑΒΟΛΗ

Αενάως αναβάλλων

ηύρον μιάν δικαιολογίαν

προς το γύρω

περιβάλλον δια

ακατάσχετον αργίαν. 

 

Η βαθύτερη μου φύση

προιόν κάποιου

αστείου όσα χρόνια και

αν ζήσει θα αναβάλλει

δια βίου. 

 

Πότε ο καιρός θα φταίξει

θα χιονίσει ή θα βρέξει ;

και το ψύχος το πολύ

με οδηγεί σ΄αναβολή ! 

 

Μιάς και ανέβαλλα ως τώρα

την υστάτην μου την ώρα

σκέπτομαι σαν έρθει ο Χάρος 

να του πώ ευθύς με θάρρος

 αν θα εγίνετο να αργήσω

 και χωρίς υπερβολή

να ζητήσω...αναβολή

 

 

 ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

 Παλιό σακάκι ο έρωτας

Παλιό σακάκι ο έρωτας,

με φόδρα ξεσκισμένη,

με τσέπες άδειες βρώμικες,

όψη συφοριασμένη.

Κουράστηκες να το φοράς,

θέλεις να το πετάξεις,

μα που καρδιά και όρεξη,

άλλο να πας να ράψεις.

Καθώς αλλάζουν οι εποχές,

βοριάς παραμονεύει

και το σακάκι το παλιό,

την ζήση διαφεντεύει.

Πότε για στρώμα στο γκαζόν,

πότε για μαξιλάρι,

πότε την ψύχρα να ‘μποδά,

μια νύχτα με φεγγάρι.

Έχεις να πάρεις γούνινο

κι από μετάξι, όμως,

με το σακάκι το παλιό,

πάντα σε βρίσκει ο δρόμος.

Κι αν έχασες ένα κουμπί

κι άλλο δεν βρίσκεις ίδιο,

με το σακάκι σου μιλάς,

λες κι είναι κατοικίδιο.

Με τούτο θα σε θάψουνε,

ως φαίνεται εν τέλει,

παλιό σακάκι ο έρωτας

κι ός το φορεί, το θέλει.

Ελένη Σέττα