BloomingWord

 Θάλλει το Δέντρο της Ζωής

φωταγωγημένο

με αστέρια στη φυλλωσιά του.

Κι εγώ μπροστά του

γονατιστή,

μ’ έκσταση ενατενίζοντας

τα ολάνθιστα κλαδιά του,

συλλογισμού ένα αγκάθι

μου ματώνει την ψυχή.

Ω! σ’ αυτό τον κόσμο κι όσο μένεις,

σαν δεν έχεις μια ζωή

πιο πέρα, πιο πάνω κι έξω απ’ τον εαυτό σου,

κάτι ακόμη να προσμένεις,

κι όσο στον ωκεανό του χρόνου ταξιδεύεις

να ’χεις κάτι ακόμη να λαχταράς,

μ’ ελπίδα να χάνεσαι στ’ όνειρό σου,

μ’ αυτό να παιδεύεσαι στο ξυπνητό σου

και την πραγμάτωσή του να επιζητάς

με των ωρών την αδιάκοπη περιστροφή,

ω, δεν είσαι τίποτε άλλο,

παρά μια θάλασσα νεκρή!.......

Ιουλία ΚορμέντζαΌλες οι αντιδράσ