ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Άσπρα κοπάδια φθινοπωρινών τσελιγκάτων,
ροβολώντας στο σελάγισμα των ανέμων
στη γαλάζια πεδιάδα,
φέρνουν ταραχή στις καλοκαιρινές συνήθειες.
Φύσηξε ο νοτιάς και οι υγρές του πνοές,
έτρεξαν δάκρια ζωής
στο ηλιοκαμένο πρόσωπο της γης.
Νότισε το δοξάρι του τζίτζικα
και σκορπίζοντας φάλτσες μουσικές νότες,
διέλυσε το χορό των πεταλούδων,
που χαθήκαν στις ομπρέλες των φύλλων.
Τα νερά τρέχοντας πλατσουρίζουν
ξυπόλυτα στους λασπωμένους δρόμους,
μουσκεύοντας τα μεθυσμένα από τη λιακάδα
και το κύμα καλοκαιρινά όνειρα.
Μόνος διαβάτης στις αμμουδιές ο άνεμος,
περνοδιαβαίνοντας μέσα από τα ναυαγισμένα
καράβια των κοχυλιών,
παίζει κυνηγητό με τους αδιάφορους γλάρους,
που αφουγκράζονται στο βυθισμένο κατάρτι
του ήλιου το ξύπνημα του Ποσειδώνα.
Γήινα χρώματα χυμένα παντού
απ’ τις τελευταίες πινελιές του Φθινοπώρου
κατέστειλαν τις σημαίες της χλόης.
Βιαστικός διαβάτης ο βοριάς, ξεγυμνώνοντας
τα δέντρα, παίζει το σουραύλι του
και χορεύει πιασμένος από τα κλαδιά τους.
Τα χρυσάνθεμα ντυμένα τις στολές των χρωμάτων,
πεταρίζοντας στο χάιδεμα του ήλιου,
διαλαλούν με τον καστανά
τον ερχομό των πουλιών του βορρά,
συνοδεία των νιφάδων του χιονιού.

Γιάννης Τάτσης

 Θάλλει το Δέντρο της Ζωής

φωταγωγημένο

με αστέρια στη φυλλωσιά του.

Κι εγώ μπροστά του

γονατιστή,

μ’ έκσταση ενατενίζοντας

τα ολάνθιστα κλαδιά του,

συλλογισμού ένα αγκάθι

μου ματώνει την ψυχή.

Ω! σ’ αυτό τον κόσμο κι όσο μένεις,

σαν δεν έχεις μια ζωή

πιο πέρα, πιο πάνω κι έξω απ’ τον εαυτό σου,

κάτι ακόμη να προσμένεις,

κι όσο στον ωκεανό του χρόνου ταξιδεύεις

να ’χεις κάτι ακόμη να λαχταράς,

μ’ ελπίδα να χάνεσαι στ’ όνειρό σου,

μ’ αυτό να παιδεύεσαι στο ξυπνητό σου

και την πραγμάτωσή του να επιζητάς

με των ωρών την αδιάκοπη περιστροφή,

ω, δεν είσαι τίποτε άλλο,

παρά μια θάλασσα νεκρή!.......

Ιουλία ΚορμέντζαΌλες οι αντιδράσ