ΧΏΡΟΣ ΧΩΡΊΣ ΧΡΌΝΟ
Εισέπραξα τα ολέθρια
επίχειρα των ονείρων μου,
τώρα ανεμόδαρτος σκάβω
και ανασύρω τις χρωματοβολές
των γενεών του ουράνιου τόξου.
Αποχαιρετώ με ωδές μέσα απ' τις κουρτίνες
το τελευταίο λαμπύρισμα της δύσης
χωρίς λάδι και λιβάνι
και στον ήχο της καμπάνας του εσπερινού
κόβω το κοτσάνι του καημού.
Ο ορίζοντας μου γίνεται
ένα αραχνοΰφαντο χράμι στο λιόγερμα.
Ευφορικός οίστρος με περιβάλλει, διττής υπόστασης ,
αθωότητας και ενοχής στα ξανθιά ξάγναντα
των δειλινών του φθινοπώρου .
Η μοστραρισμένη ηδονή συσκοτίζει το μέλλον
ενώ έρωτας και νόστος με Εδεμική αρμονία
συμβαδίζουν στην πόρπη της αγάπης
μέχρι την επόμενη αναπνοή των στίχων.
Με τα μάτια αγγιζόμαστε
λίγο πριν τον ουρανό κοιμίσουμε
για την έσχατη κρίση των επιλογών μας.
Κλείσε τα μάτια μου ω νύχτα
είδα την ρεκλάμα να τρεκλίζει
στα κεραμίδια της αλήθειας.
Χώρος χωρίς χρόνο,
μάταια λάξευα την υπομονή,
έμεινε ορφανή
η ποθούμενη στιγμή της γεωμετρίας.
Τουλάχιστον το φως είναι
ακόμη ριζωμένο στην ψυχή μου.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου