ΕΝΑ ΑΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ
ΓΙΑΝΝΗ ΒΕΛΛΗ
"Εκείνο το απόγευμα δεν τέλειωσε ποτέ,
σαν σήμερα ελαφρώς γκρίζο, ελαφρώς γαλάζιο,
μακιγιαρισμένο ανάλογα της περίστασης/
αναμονή,
όσο επιτρέπαν οι συγκυρίες, αναζήτηση,
εικόνας διαφορετικής στην τόση μούχλα,
με κρύο, περίεργο να ψάχνει να δει τα εσώψυχά σου/
δρόμοι γύρω γεμάτοι προβλήματα,
παράθυρα καλά σφραγισμένα απ' τους περαστικούς,
πολιτισμός στο ανέφικτο,
καταστήματα γεμάτα πωλήτριες,
ερωτήματα όσα κι οι άνθρωποι,
διασκέδαση μπερδεμένη στα τόσα ψέματα/
κρατώντας τα βιβλία σου,
με τόσες ιστορίες ενδιαφέρουσες μα αδιάβαστες,
όπως κι η δική σου που τώρα ξεδιπλώνεις, να περιμένουν,
άφησες την αγάπη σου μαζί της πληγωμένη,
ξεχάστηκες/
όμως είναι ο χρόνος απάτη κι η επιστροφή αναγκαία,
σ' ένα μισοσκότεινο δωμάτιο,
κρατώντας μια ιδέα φθινόπωρο
να σε παρασέρνει, μεθώντας από σκέψεις/
όσες μπόρεσες να κλέψεις,
για να τις δώσεις πίσω, σε λίγες λέξεις,
μικρές εικόνες χαμένες που ξαναζωντανεύουν και στέκονται σ'ενα ποίημα".
Γιάννης Βέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου