<<ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΘΩΡΙΑ>>
ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ
ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ- ΨΥΧΟΓΙΟΥ
Περιστεριού θωριά
Κι έμεινα εκεί, ν’ αγναντεύω του φευγιού σου
το μετέωρο βήμα.
Στου νου τα πεζοδρόμια επαιτώ τις αντοχές μου.
Μάταιος κόπος…
Νωρίς ξεμάκρυνε το πλοίο, το χιλιάρμενο.
Στα δυτικά του χειμώνα,
γι’ αραξοβόλι έψαχνε το κορμί μου.
Χαμένοι κι οι γλάροι στης ρότας τα’ απόνερα,
εκλιπαρούσαν της στεριάς το ξαστέρωμα.
Λίγα μίλια της απαντοχής το ξέφωτο,
της προσευχής τα λόγια, κουράγιο και δύναμη.
Ν’ αντέξει η μνήμη, το σώμα, ο χρόνος.
Μια χούφτα θύμηση, υφαίνει το γυρισμό,
μια δόση αγάπης, την απόσταση μικραίνει.
Αγέννητη η δική μας Ιθάκη,
στο νυφικό κρεβάτι, ακροβατεί.
Το γιόμα, πιάνουμε λιμάνι είπε η μοναξιά μου
και τύλιξε το κάτασπρο μαντήλι στο λαιμό της.
Κι εκείνη, περιστεριού θωριά,
το δρόμο άνοιξε του λυτρωμού.
5/6/2016
Καταπληκτικο
ΑπάντησηΔιαγραφή