ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΣ
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ασθμαίνοντας ανηφορίζω σε όρη απάτητα
στου νου τ' απροσπέλαστο σύνορο.
Η πορεία μου μια τεθλασμένη γραμμή
που η ηχώ της κρυφοφιλά
ροδόχροα ρόδα στης ψυχής τα εσώτερα.
Αναμετρώ τη δύναμη τ' αποθημένου σου με τ' άπειρο
και το κερδίζεις πάντα ένα βήμα.
Αποτινάσω τον κονιορτό
απ' της ομήγυρης το ανόσιο σμίξιμο,
κωφεύω στο άκουσμα των νοτισμένων,
απ' την πνοή σου, ασμάτων.
Οδεύω σε δύσβατο ρου, αντιμαχόμενη
την κατά συνθηκή παράδοση.
Φωνασκώ κι εξεγείρομαι
στο κενό της αφής σου.
Ο τεθνεώς δεδικαίωται,
μου γνέφεις αλαργεύοντας.
Ηττημένη συναινώ
και υποχωρώντας πίπτω.
πολύ όμορφο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Μαίρη !
Διαγραφή