Με Είπαν…

Με είπαν μαύρο,

με είπαν λευκό.

Δεν είμαι ούτε το ένα

ούτε το άλλο,

πώς να το πω!

Είμαι ένας άνθρωπος,

μέσα στο φως.

Δεν είμαι μαύρος,

ούτε λευκός.

Είμαι ένας άνθρωπος,

τον ήλιο κοιτάζω,

πάνω στο έδαφος,

τη φύση θαυμάζω.

Βλέπω τ’ άστρα

και το φεγγάρι,

τον αγνό άνθρωπο,

μεγάλη χάρη.

Τ’ άστρα μού φέγγουν

και περπατάω,

και την καρδιά μου,

γιατί υποφέρω ρωτάω;

Η καρδιά με κοιτάζει

και δάκρυα τρέχουν

κ’ ύστερα λέει

οι άνθρωποι το έχουν

να σε κοιτάζουν,

να σε κατηγορούν

το φως θαυμάζουν

δεν το μπορούν

να βλέπουν το αγνό

και την αγάπη

το φως το κλείνουν

σ’ ένα ντουλάπι

και στα βουνά

τρέχουν να φτάσουν

το φως να σβήσουν,

κ’ ας το χάσουν.

Δεν είμαι μαύρος,

ούτε λευκός

άνθρωπος είμαι,

Θεού Υιός.

Γιάννης Π. Δαλάπας

 Χτίζω τη ζωή μου..

....

Στους δυνατούς γκρίζους στροβίλους

της απαξίωσης του εαυτού μου,

χάρη επέτρεψα να γεννηθεί!

Λαμπρή στα χρώματα της χαράς.

Μια αγκαλιά κόκκινη, τεράστια,

αγκάλιασε εαυτόν και όλους.

Σ' αυτή την αγκαλιά γεννήθηκε

μια κατακόκκινη δίνη θεμέλιο

και τα χείλη άλικα (κατακόκκινα) ψέλισαν:

Χτίζω ολόκληρη τη ζωή μου τώρα,

ξανά,

στην αποδοχή και την Αγάπη.

Όλγα Αχειμάστου

 Λευτεριά, ελπίδα κι όραμα τρανό

Πάνω σε φύλλα κόκκινα

κοιμάσαι ελευθερία

ήρεμα αναπαύσαι

την ώρα περιμένεις

που ο ήλιος παντοκράτορας

θα 'ρθει να σε φιλήσει

να υψωθείς πανώρια αγέρωχη

τα χέρια απλωμένα

ειρήνη ελπίδα και χαρά

στον κόσμο για να δώσεις

γέλιο στα χείλη των παιδιών

κι απαντοχή στους γέρους

στους νέους νόημα ζωής

έρεισμα να παλέψουν

να συλλογιούνται λεύτερα

ορθά και δίχως φόβο

να 'ρθει να γίνει το ρητό

του Ρήγα του Φεραίου

στάση κι εξύψωση ζωής

και παρακαταθήκη

ελπίδα κι όραμα τρανό

να οδηγεί τους νέους.

Χρυσαυγή Τούμπα

  ΑΝΟΙΞΗ

Φόρεσ' η γη πολύχρωμο της άνοιξης φουστάνι

με χρώματα ανέδειξε τα φυσικά της κάλλη.

Με ασπαλάθους στη σειρά, κίτρινες ανεμώνες

στολίζει πέρα τα βουνά διώχνει τους χειμώνες

Ο Ζας περηφανεύεται για τόσα χαμολούλουδα

ο αετός παινεύεται,μου γέλασε κι η Πούλια

Όλα πρωτοφανέρωτα πρόβατα, αγριοπούλια

Η Φύση καλοτάξιδη άνοιξη ετοιμάζει

Η θάλασσα συνηγορεί το κύμα της δαμάζει

κι εγώ;

Νιώθω απερίγραπτη χαρά, θα τ' ομολογήσω:

Της Άνοιξης τα όμορφα στη Νάξο πάω να ζήσω

Εκεί στην άκρη του χωριού πανώριο το εκκλησάκι

Θ' ανάψω μ' εύχαρη το νου όλων το καντηλάκι

Άμποτε να ρθει η στιγμή μες στου χωριού τη στράτα

να ξαναζώ όσα έζησα στα ζωηρά μου νιάτα...

ΜΑΡΙΝΑ ΠΡΟΜΠΟΝΑ

 ΤΖΑΜΠΑ ΚΟΠΟΣ

Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί Εκείνη

επέμενε να απλώνει την μπουγάδα

δίπλα στην θάλασσα.

-Μα, της έλεγε, τι κάνεις;

Αλμύρα θα γιομίσουν.

Τζάμπα κόπος!

Όμως, Εκείνη ήξερε!

Τα όνειρά της άπλωνε

πάνω στο ετοιμόρροπο σχοινί.

Ο άνεμος να τα πάρει,

τα θαλασσοπούλια να τα ιδούν

και σε ανίδωτα πελάγη να τ' αλαργέψουν,

να τα σεργιανίσουν σε πλάτη μακρινά .

Τι να ξέρει Εκείνος από όνειρα αταξίδευτα;

Τι να γνωρίζει από ανάγγιχτους ορίζοντες;

Μήπως συναπαντήθηκε ποτέ του

με τους φτερωτούς Αγγέλους της;

Ίππευσε πάνω σε λέξεις τραγούδια;

Έλαμνε τα κουπιά νιόσκαφτης βάρκας;

Χαμογέλασε στο κρώξιμο γλάρου περατάρη;

Με παπαρούνα άλικη συνομίλησε;

Αφουγκράστηκε του κότσυφα το παραπόνεμα;

Εκείνος, μόνον μια μπουγάδα έβλεπε,

παρά θιν' αλός άσκεφτα απλωμένη.

Τζάμπα κόπος!

Αρετή Γουργιώτου