ΣΤΗ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ  

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ- ΨΥΧΟΓΙΟΥ

ΩΣ 

ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 2015.

ΑΞΙΑ!

Ως…

Γράφοντας,

Φορώ τη δύναμη των στίχων

και με την αίγλη τους

στο χρόνο πορεύομαι.

Με δύναμη πυρός,

κρούω τα ρόπτρα των λέξεων

και του ποιητή το χρίσμα

νυμφεύομαι.

Πολύνικα δώρα τα ποιήματα,

για των γηρατειών μου το ξέφωτο 

νοιάζονται. Ως…

29/6/2016

<<ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΟΣ ΗΛΙΟΣ>>

ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

ΤΖΟΥΛΙΑΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ

Στο φως το λαμπρό του δειλινού

θ’ αγκιστρωθεί το βλέμμα,

στης λίμνης την ασημιά μαρμαρυγή

θα ξεκουράσω την ψυχή μου

κι εκεί στην άηχη σιγαλιά

θ’ αφουγκραστώ 

τον τελευταίο παράδεισο επί γης!

Στη λάμψη μιας ανοιξιάτικης μέρας,

στο γέρμα μιας ασύνορης ζωής

θα φτεροκοπήσουν λευκά περιστέρια

στ’ ουρανού το στερέωμα,

ως την άκρη της ανθρωπότητας

κι εκεί στο μαβί μούχρωμα της ψυχής

θα μεταφέρουν στο αύριο την ελπίδα,

εκεί που ο αβασίλευτος ήλιος φωλιάζει

και γεννιούνται φωτεινές οι ψυχές μας!

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 

ΟΜΗΡΟ ΕΡΜΕΙΔΗ

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ

Χαλινωμένοι λοφίσκοι

απ΄ το φως του Φεγγαριού.

Οι κοιλιές των αμφορέων Τεράς τιες

Στρογγυλές οι φωνές από τον πυρήνα των σιτοβολώνων.

Ώχρα και σμάλτο

οι δίβολες ασπίδες

ξεψηφιδώνουν σχήματα

εμβολοφόρων τριήρεων.

Και ο διάδοχος Μίνωας των Κρίνων ;

εις το κυνήγι της λαμπερής

ιέρειας Δάφνης,

όταν η γύρις του Λωτού

λούζει με χρυσάφι τις φωνές των δωματίων

ενώ οι διπλοί πέλεκεις

δίνουν διπλά είδωλα εις το σκοτάδι.

Βυθίζει τα ολόλευκα

δάκτυλά του

εις την κοίλη μήτρα

του πελάγους

ανάκτορο της Κνωσού

τώρα που ο Μίνωας

βρήκε την λαμπρή Ιέρειά του 

Από την ποιητική συλλογή του Ομήρου Ερμείδη  [1996] με τον τίτλο :

«Οι περιηγητές των αιώνων , Δηϊάνειρα και Ηρακλής»

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ

ΜΑΡΙΑ ΝΑΝΤΗ

ΜΥΡΙΖΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟ ... ΜΑΡΙΑ ΝΑΝΤΗ ©

Μυρίζει κίνδυνο ετούτη η νύχτα

και στο κρεβάτι μας

έστρωσα ένα σεντόνι

ραμμένο από θύελλα ...

Διάλεξε , με ποιό όπλο

θα μονομαχήσουν τα σώματα ...

Εγώ , ντύνομαι Θάνατος !

Στα χέρια μου 

θα αργοσβήνεις απόψε

κι ως το χάραμα ,

θ` ανασταίνω

ξανά και ξανά

την ζωή σου ...

ΣΕ ΕΝΑ ΠΛΑΣΜΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ,  ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ

Αίφνης, 

θάμπωσε το κρύσταλλο του κόσμου

και η ελπίδα, 

με μια σπασμένη φτερούγα 

υφέρπει στην εσχατιά της γης.

Τα μάτια σου, 

δυο μεθυσμένα γιασεμιά. 

Στην ευωδιά σου μνέω 

ν' αναστήσω την άνοιξη 

στην καρδιά του χειμώνα.

Μια ωδή στην απώλεια

με λέξεις παροξύτονες

να κυνηγούν τις ρίμες.

Μα εγώ έμαθα από μικρή

να ξεγελώ τη λαχτάρα.

Με μια περισπωμένη 

φυτεμένη ζερβά στην καρδιά

το άπειρο μερεύω μ' ένα σ' αγαπώ.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

27/6/16

<<ΕΞΟΡΙΑ>.

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΑΛΗ

ΕΞΟΡΙΑ

Ήρθε τ' απόβραδο

στο χρώμα της θλίψης

Το ηλιοβασίλεμα κάηκε στο τζάκι

Το κλάμα μου γύρισε σε νοτιά

Αγάπη κλεισμένη σε χαρτοφάκελλα

θαμπές εικόνες

μαραμένες στην ανυπαρξία 

στέκουν φρουροί του τίποτα

Δυο νύχτες τα μάτια μου 

τυφλώθηκαν αγναντεύοντας τα πέλαγα.

Η φωνή σου έρχεται σε ψιθύρους

ένα ταξίδι από τις εσχατιές της λήθης

Αγάπη μου

έχω τόσα χρόνια δίχως χελιδόνια

τόσα που δεν μπορώ να τα μετρήσω.

Η ελπίδα μου σκούριασε

να στέκει στην εξώπορτα

Απόκαμα κι έγειρα το κεφάλι

Κι οι θύμησες που μοιάζουν μ' όνειρο 

μια μέρα σβήνουν

κι εσύ ακόμα να μη ξέρεις ν'αγαπάς..

~Άννα Γεωργαλή~

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΕΧΘΕΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ 

ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΚΡΟΤΣΗ

<<Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ>>

ΜΕ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΟΜΗΛΙΤΕΣ

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ.

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ

<<Η ΦΥΣΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ>>

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

ΛΑΜΠΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

Η ΦΥΣΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ

Οτι κρίνεσαι,

της μοναξιάς δραπέτη,

μην αμφιβάλλεις.

Λικνίσου

στων ψιθύρων την αιώρα.

Θέλξου!

Οι δίδυμες ανταύγειες των ματιών της

φλογοβόλα. 

Θέλξου!

Η δυσπιστία 

φόβητρο

σε απομαγνητίζει.

Μία φυγή αναίτια

- βαρόμετρο αντίδρασης -

φιλτράρει τις προθέσεις.

Το διάφανο της ταραχής

απογυμνώνει κίνητρα.

Το πάθος απροκάλυπτα

εγκυμονεί λατρεία.

Αν προκληθείς,

υπόκυψε στον τύραννο, τον Πάνα.

Είναι γλυκός ο πειρασμός

αν δεν είσαι επαίτης.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ Εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΜΑΣ

ΜΑΙΡΗΣ ΣΟΥΡΛΗ

<<ΡΙΓΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ>>

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΚΑΙ ΚΑΛΟΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟ

<<ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ>>

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

ΣΤΕΛΛΑΣ-ΣΟΦΙΑΣ ΖΥΓΟΥΡΗ

Αισθήσεις Ψυχή στα κρύφια μονοπάτια σου βγήκες ξανά σεργιάνι. Λόγια ν’ ακούσεις άρρητα με μια σταλιά ζωής ξεδίψασμα ο πόνος σου να γιάνει. Γαλάζιο μπλε του ουρανού η της καρδιάς γαλήνη, το γαλανό της θάλασσας αισθήσεων σαγήνη. Λευκό βαμβακοσύννεφο σαν τ’ όνειρο που τρέχει, αφρός κυμάτων το άπιαστο που ορισμό δεν έχει. Μαϊστράλι ατίθασο σε καλωσόρισε χαϊδεύοντας τις φυλλωσιές στο πέρασμά σου. Ο τροβαδούρος του θέρους τζίτζικας την πιο όμορφη καντάδα του πεισματικά σου τραγουδά! Τί κι αν ήταν πάντα η ίδια;! Η θάλασσα συστήθηκε ενώ φιλούσε την αμμουδιά με χίλια στόματα λες κι ’θελε ν’ απαντήσει ανέκφραστες ερωτήσεις. Ψιθύριζε: «Σ…αλςςς σ…αλςςς σ…αλςς..!» Περήφανη¬, συνεσταλμένη! Φιλική κι άγρια! Αιώνια, μα πάντα νέα! Πόσες όψεις αυτή η γαλανή μαγεία! Και κάπου κει στο δείλι το μενεξεδί επέστρεψε η ψυχή απ’ ομορφιά γεμάτη μα πάντα διψασμένη… στα μυθικά τα πέλαγα του Πλάστη να σαλπάρει!

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΜΕ ΤΗ ΖΕΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ

ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΠΛΑΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟΨΕ ΕΙΔΕ ΟΝΕΙΡΟ,

<<ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΘΑΡΡΩ>>

Ονειρο ηταν θαρρω

Στο λιογερμα μου χαιδευες τα μαλλια

το αγερακι το απαλο εγινε χαδι τρυφερο

ενα κυμα με αρωμα αλμυρας

με ρωτουσε *ΜΑΓΑΠΑΣ*

κοκκινοχρυσοσκονη γιομισε ο ουρανος

καθως η σεληνη συναντουσε τον ηλιο

σε ενα ομορφο δειλινο

με υφος ντροπαλο

Θες να μεινω η να φυγω?

το κυμα με ρωτα.

ΜΕΙΝΕ ΕΙΠΑ ΔΥΝΑΤΑ

Μα το λιογερμα λιγα λεπτα κρατα.

Ονειρο ηταν θαρρω

με τα ματια ανοικτα!

ΜΑΓΑΠΑΣ!

Σιγοψιθυρισα χαμογελαστα!

Αντωνακη Ευτυχια.

ΒΟΥΛΑ ΚΗΠΟΥΡΙΔΟΥ

Η ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΗ ΦΙΛΗ ΜΑΣ, ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΡΙΑ

 Σ' ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ

Αχ και να την είχα

Να είχα λέει τη δύναμη

παιδί να ξαναγίνω

σ΄αγαπημένες αγκαλιές

που χάθηκαν να γείρω

να τρέχω με τις ώρες

σε δρόμους και αυλές

να παίζω να γελάω

σε μητρική αγκάλη

χάδια ν' απολαμβάνω

όνειρα να σμιλεύω

με προσδοκίας σμίλη

ήλιους να ζωγραφίζω

φεγγάρια λαμπερά

στους ώμους μου φτερά

στις χούφτες γιασεμιά

στο βλέμμα έναν ήλιο

στα χείλη τη χαρά

ταπεινή να είμαι βαρκούλα

σε αθωότητας νερά

με οδηγό την αγάπη

γλάρους για συντροφιά

μακριά απ' την ψευτιά

άτρωτη στην κακία

με διάφανη καρδιά

κάστρα να χτίζω νοερά

νάμα αγνότητας να κοινωνώ

στα σύννεφα να τριγυρνώ

τον κόσμο να ντύνω με χαρά

στους θάμνους της αυλής

κρυφτό να παίζω ολημερίς

έγνοια να μην έχω καμιά

στα μαλλιά να πλέκω γιασεμιά

κι όταν τα γόνατα χτυπώ

σε μια αγκαλιά να νταγιαντώ

μέσα της να χάνομαι

κι όλα να τα λησμονώ

να είχα λέει τη δύναμη

μια νέα Αλίκη να γινώ

να γείρω να ονειρευτώ 

έναν κόσμο θαυμαστό.

πκ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΟΣΧΟΥ

ΕΝΑΣ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΜΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΘΕΣΕΙΣ

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΕΡΓΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΜΕ ΠΕΝΑ, ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΑΡΜΑΡΟ.

<<ΡΕΚΒΙΕΜ>>

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ρέκβιεμ τ’ αποχαιρετισμού

Ορφανεμένα τα χέρια 

απ’ της αφής σου τη θαλπωρή. 

Έρμα κλωνιά, χωρίς λουλούδια,

στέκουν μετέωρα στου Βοριά το ανάθεμα.

Άνυδρη εποχή !

Μόνο το δάκρυ ξεπλένει τον πόνο.

Εσύ λείπεις από χτες σε ταξίδι αέναο, 

σ’ αχαρτογράφητα ύδατα. 

Πού πας; μαρτυρά ο λυγμός μου, 

μα εσύ πια βουβός. 

Με λευκή φορεσιά, 

χορευτής ζηλευτός αντρειώνεσαι 

μυσταγωγίας ανείπωτης.

Κι όλο να φεύγεις...

Εγώ εδώ, στου λιμανιού την άκρη 

να θωρώ να σπά η θαλασσα 

πάνω στα βράχια, 

να βουλιάζουν μεσίστια 

της ψυχής μου οι ελπίδες.

Χαράκωσε τις απαλάμες 

το σκοινί που μάταια βαστώ 

μη λάχει και κάβους λύσεις.

Να ψήνονται οι πληγές 

απ’ του πελάγου την αλμύρα.

Να καίγεται ο νους 

στου μισεμού τη σκέψη.

Πού πας ; να ρωτώ.

Κι όλο να ξεμακραίνεις...

Μια σιωπή πια η φωνή σου 

και μια σκιά η εικόνα σου 

που στο φως του λύχνου ξεψυχά.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

23/6/16

Η ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΜΙΝΑΣ ΜΠΟΥΛΕΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ

Σε μια φλεγόμενη Άμμο

Σε μια φλεγόμενη άμμο 

κύλησαν τα βήματα μου νηφάλια.

Xαλύβδωσα την θέληση μου

ενάντια στην φαιδρότητά σου,

σαν χείμαρρος που κατέρρεε

στο χάρτινο βασίλειο σου

μέσα σε λέξεις ωχρές , ασφυκτικές

μεγαλώνοντας την απόσταση 

ανάμεσα μας,

σ' ένα ακατάληπτο οδυρμό.

Bαθαίνοντας στις πιο μικρές σου αμυχές

σε μια συγκαλυμμένη χειρονομία

καθηλωμένη σε ένα ρήγμα, κλυδωνισμένο

ηγεμονεύοντας το Απόλυτο Μηδέν.

Χαμήλωσα τα σφραγισμένα μου βλέφαρα

στο πέρασμα σου, όπως ο Αττίλας

στην πληγωμένη μου σάρκα 

συνέχισα τον δρόμο μου, αφήνοντας πίσω 

μια έρημη και κατακερματισμένη γη

να καίει στα συντρίμμια σου.

Μίνα Μπουλέκου

Από την Ποιητική μου Συλλογή

"Πέρα απ' τον ορίζοντα"

ΠΟΙΗΣΗ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟ ΦΙΛΟ ΜΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟ

απρόσμενα λάθη 

αργεί η επανάληψη

πρέπει να φροντίσω τα σκοτάδια

το πρόγραμμα αρχίζει στο θέατρο του δρόμου 

απαντήσεις σε ρόλους αταίριαστους

οι χτύποι στους κροτάφους

ως αποφάσεις δωματίων

δίχως συμπέρασμα

κι εκείνος ο πόθος 

στην καρέκλα αφημένος 

σαν πουκάμισο τσαλακωμένο

μπόρα ξαφνική 

και η νύστα ροκανίζει 

την απόφαση επιβλητικά

πώς να ρωτήσεις το αναπόφευκτο

όνειρο

για τη φύση του ενδεχόμενου φόβου

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

ΚΑΤΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΑΣ

ΓΚΟΛΦΩ ΔΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ

Για πάντα μαζί.!

Πόσοι το λένε

και πόσοι άραγε το μπορούν...

Πόσοι ξέρουν να κλίνουν το ρήμα

Σ'ΑΓΑΠΩ σ'ολους τους χρόνους της ζωής;

~Γκολφω.Διακ.~

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΘΗΡΑΙΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΜΑΣ

ΓΙΩΡΓΗ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ

Τετραπέλαγή μου αγάπη, 

μελαψή μου μορφή

στην αλμύρα του Νότου χαμένη,

συ που μοιάζεις νησί

που 'χει μάτια και στόμα και σώμα

κι αναδύεσαι φλόγα

απ' το μάγμα της γης,

συ που μοιάζεις νεράιδα

με βρεγμένο το μαύρο μαλλί 

κι ανατέλλεις βαθιά μου τις νύχτες

και τις μέρες που ο Ήλιος

με καίει πολύ,

τετραπέλαγή μου αγάπη,

φίλησέ με με τ' αγέρι

που σε πάει, που σε φέρει,

με το σώμα, με το χώμα,

με καυτή αναπνοή!

Γη μου, ψυχή μου,

συ που μοιάζεις νησί

σε τεσσάρων πελάγων τα χέρια,

ποθητή μου μορφή,

φίλησέ με να γίνω

τετραπέλαγο πάθος κι εγώ

στην αλμύρα του Νότου χαμένος, 

μα δικός σου, μικρό μαγικό!

γ.π.κ-δρ.

Από την "ΙΧΝΗ ΠΑΧΝΗΣ"

Η γέννηση της Αφροδίτης

Για τη γέννηση της Αφροδίτης ο Ησίοδος αναφέρει στη Θεογονία (187-206) «Και τα’ αμελέτητα λοιπόν αμέσως μόλις τάκοψε με το δρεπάνι, τάρριξε απ’ τη στεριά στον πόντο τον πολυτρικύμιστο, κι έπλεαν στη θάλασσα πολύν καιρό. Μα ολόγυρά τους λευκός αφρός απ’ το κομμάτι αυτό της σάρκας της αθάνατης ανέβαινε• κι απ’ τον αφρό γεννήθηκε μια κόρη. Κοντοζύγωσε στ’ άγια πρώτα Κύθηρα, κι ύστερα διάβηκε από κει στη θαλασσόζωστη την Κύπρο. Και βγήκεν η σεβάσμια, η ωραία θεά, και γύρω- γύρω χλόη κάτω απ’ τα λυγερά τα πόδια της ξεφύτρωνε• και τούτην Αφροδίτη λέν’ οι άνθρωποι και οι θεοί, γιατί γεννήθηκε από τον αφρό· και τήνε λένε και Κυθέρεια, γιατί τα Κύθηρα πλησίασε. Και τη συντρόφεψε ο Έρωτας και ο Ίμερος ο ωραίος την ακολούθησε, μόλις αυτή γεννήθηκε και στων θεών ανέβαινε το γένος. Και τούτη απ’ την αρχή την τιμή πήρε και τον κλήρον έλαχε, νάχη μέσ’ στους αθάνατους θεούς και τους άνθρωπους, τα χάδια τα παρθενικά και τα γλυκοχαμόγελα και τις απάτες και τη γλυκειά την ηδονή, το σμίξιμο το ερωτικό και τα γλυκά καμώματα όλα. Κι εκείνους ωνομάτισε Τιτάνες ο πατέρας, ο μέγας Ουρανός τους γιούς του βρίζοντας πούχε γεννήσει». (απόδοση στα νέα ελληνικά Π. Λεκατσάς) Και ο δεύτερος Ομηρικός Ύμνος στη Θεά μάς παραδίδει ότι τα κύματα την έβγαλαν σε μια ακτή της Κύπρου. Εκεί την υποδέχτηκαν με ιδιαίτερη χαρά οι χρυσοστέφανες Ώρες, όπου με άφθαρτα ενδύματα την έντυσαν, χρυσαφένιο στεφάνι της έβαλαν στο κεφάλι, ενώτια από πολύτιμο χρυσάφι και ορείχαλκο της πέρασαν στους λοβούς των αυτιών και με περιδέραια ολόχρυσα της στόλισαν το λαιμό. Με όλον αυτό το στολισμό την πήγαν στους αθάνατους Θεούς, οι οποίοι την υποδέχτηκαν με ασπασμούς και χειραψίες. Κάθε Θεός ευχόταν σύζυγος να του γίνει γιατί θαύμαζαν την ομορφιά της χρυσοστέφανης Κυθέρειας.

<<ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΓΛΥΚΙΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ>>

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ψευδαίσθηση γλυκιά η ευτυχία..

Αγάπη της ζωής μας ο σκοπός

χρώματα αλλάζει κάθε τόσο και τοπία

στην άμμο ζωγραφίζει "σ αγαπώ"...

στα κύματα χορεύει με μαγεία.

Και δεν μας νοιάζει που αύριο το πρωί

Τα "σ’ αγαπώ" η θάλασσα θα πάρει.

Θ’ αναζητούμε πάλι απ’ την αρχή

να βρούμε στο βυθό μαργαριτάρι.

Μ ένα κοχύλι μοναχά κι ας είν’ κενό

έρωτα πλάθουμε κι ας είναι ουτοπία

στα μάτια μας φαντάζει άγιο φως

ψευδαίσθηση γλυκιά η ευτυχία.

Από το βιβλίο μου " Φτου μας .. με αγάπη"

Γιατί τις πιο όμορφες στιγμές

<< ΠΩΣ>>

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗ ΜΑΓΙΚΗ ΠΕΝΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΚΤΟΥ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΟΥΣΟΥ

ΠΩΣ ??

Πώς διατρέχεις τους αρμούς των λέξεων,

σαν σβώλος κήπου σ΄οργωμένο ποίημα

γοργό κοτσύφι ανταμικό ??

Πώς διατρέχεις τους αγρούς της ποίησης

απόηχος κρυφοκαλόκαρδης αρμονίας,

σταρένιο φως αλλαργινό ??

Είσαι της αμφίδρομης αιώρας του καιρού

επίκληση ξεπνοημένης ευωδίας

και βαθύκομης καλοσύνης ??

Είσαι μιας διάτρητης πειθούς κοχύλι ??

Χρόνια -γεύση-λέξη πρωτομάστορη

μιας πρωτ΄ανθρώπινης γαλήνης ??

Με την εκτίμησή μου !!!!!,,,και την αγάπη μου !!!