BloomingWord

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΚΡΑΒΒΑΡΙΤΗ ΚΟΥΡΟΥΜΑΛΗ 

<< ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ>>

Ματαιότης

Σε είχα μυθοποιήσει Ναρκισσε στης 

νιότης μου τα Χρόνια, 

Θυμάσαι; 

Σαν έφηβη πεταλουδίτσα πεταριζα γύρω 

από το ανυπέρβλητο ανάστημά σου

ξεχωρίζοντάς σε ανάμεσα σε ολανθιστα 

λιβάδια απείρου κάλλους και ομορφιάς, 

γύρω από σε ολημερίς πετούσα,

ως και τα αραχνούφαντα φτερά μου

κόκκινα είχαν γίνει από την ζάλη 

Μου για σένα...

Θαρρεψα κάποια στιγμή κι απόκαμα 

πάνω στα ευώδη πέταλά σου,

Ωωωω.. .Ήμουν ερωτευμένη μαζί σου

και τόλμησα να σου εξομολογηθώ 

όλα της ψυχής τα ανείπωτα...

Με κοίταξες και γελασες, 

με τίναξες από πάνω σου

σαν να ήμουν κάμπια 

που σου έτρωγε αχόρταγα την σάρκα...

-Τι ξέρεις από έρωτα μικρή;

Τα φτερά μου βάρυναν σε κείνη την μάταιη 

ρέμβη, την τόσο ουτοπική...

Ένα αεράκι με παρέσυρε ρίχνοντάς με

στην διπλανή λιμνούλα 

πάλευα να σωθώ, να μην πνιγώ 

πάλευα τα φτερά μου να στεγνωσω 

πάλευα για την ζωή που είχα μπρος μου...

Κατάφερα και πέταξα μακριά από κείνον 

που λάβωσε το πρώτο πέταγμά μου

γιατί ο Νάρκισσος με πλήγωσε 

γιατί ο Νάρκισσος ψυχή δεν είχε 

κι από αγάπη διόλου δεν εγνώριζε...

Τα χρόνια πέρασαν βρίσκοντάς με να πετώ,

πόσα είδαν ακόμα τα μάτια μου

και πόσα η ψυχή μου...

Μια παλέτα το σύμπαν τόσο αρμονική 

γιομάτη θάλασσες και ποταμούς,

γιομάτη κάμπους και λιμώνες,

γιομάτη χρώματα, αρετές και κάλλη...

Στάλα, στάλα ρουφούσα από την 

ζωοδότειρα πλάση Ό,τι εκείνη απλόχερα 

είχε να μου δώσει...

Νέκταρ τα έκαμα στα σωθικά μου όσο 

να αναβλύζουν τον μύρο της πληρότητας...

Κι από τον αμολυντο αιθέρα 

το βλέμμα μου έγειρε σε ένα λιβάδι γνώριμο 

χαμηλωσα το πέταγμά μου σαν είδα 

έναν παλιό μου "φίλο "...

-Γειά σου Ναρκισσε!!!

Πόσο ταλαιπωρημένος έδειχνε στου

χρόνου το πέρας...

-Δεν με θυμάσαι; 

Είμαι η πεταλουδίτσα που κάποτε απαξίωσε 

η "μεγάλη "αυθεντία σου!!!

Το βλέμμα του για μια φορά ακόμα εστρεψε 

επιδυκνειοντας το αμετανόητο "εγώ "του...

-Ξέρεις Ναρκισσε, όλο τον κόσμο γύρισα 

κι έχω τόσα να σου πω...

Μα...Θαρρώ πως δεν θα προφτάσεις να με ακούσεις...

Γερασες καημένε, γερασες κι ακόμα υπεροπτης είσαι!!!!

Δεν χαίρομαι να ξέρεις, σε συμπονώ μονάχα, 

κάποτε σε τούτη την λιμνούλα 

με έριξες τόσο ασπλαχνα να πνιγώ...

Τώρα μονάχος σου γερνεις και ποιός 

να σε σηκωσει;

Ποιός, που πέρα από το είδωλό σου,

άλλο τίποτα δεν είδες στην ζωή σου!!!

Μάταιη η ομορφιά σου...

Μάταιη....

Γ.Κ