ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Στέκω στους ηλιοκαμένους βράχους
για ν’ ακούω τους παφλασμούς
στο λιόγερμα των λογισμών μου.
Μια γοργά, μια ανασυρτά αφουγκράζομαι
τους ιριδανούς κεχρισμένους χτύπους
μιας καρδιάς που πορεύεται
στο άχρονο του χρόνου…
αποζητώντας ένα απάνεμο λιμάνι,
στο άπαν της Ουσίας !
Πώς να κλείσεις τις αισθήσεις σου
στο νυχτοκάματο ακρογιάλι,
που χαϊδεύεται απαλά με την αύρα
της χρυσίζουσας θάλασσας,
σαν σε χαϊδεύει στο πρόσωπο
και σου στέλνει τα μύρια μυστικά μηνύματα
της υπερκόσμιας ζεύξης !
Πώς να σταματήσεις τον χρόνο στις σκέψεις,
που καμώνονται αειθαλώς τη ρότα της ζήσης.
Πώς να εμποδίσεις την αέναη κίνηση
των χεριών που αποζητούν το χάδι,
στο δέρμα της αβύσσου,
ψάχνοντας την αντανάκλαση των σπινθήρων
στις κόρες των ματιών, που υπόσχονται !
Επίδοξοι κατακτητές, οι πορευόμενοι στην α-λήθεια!
Νικημένοι πολεμιστές, οι σπείροντες το μ-ίσος!
Κι οι δυό μαζί, παραδομένοι στο παράφορο πάθος της επανάστασης,
ζηλωτές της ιερουργίας του χρόνου,
αποζητούν το χρυσοποίκιλτο εκείνο κλειδί,
που ανοίγει τις πόρτες της Ειμαρμένης!
Ρεμβάζοντας, αναζητήσαμε την συμμετοχή μας στο χρόνο
και το δικαίωμα της αφής των ματιών μας,
στα μάτια του άλλου…
Κι αν ακόμη τα θαλασσοπούλια δεν ήρθαν σιμά…
ν’ ανταμώσουν την παλάμη μας
που ανοιγμένη περίμενε…
ήταν γιατί κι εκείνα
να βουτήξουν ήθελαν μόνο,
στο βυθό της καρδιάς…
© Στέλλα Τεργιακή
28.1.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου