<ΩΔΗ ΣΤΟΝ PABLO NERUDA>
Σε μια άκρη του κόσμου
εκεί που η οξεία αλλάζει στα χείλη
και που η δέηση καλπάζει
την πυκνή βροχή του ονείρου
εκεί που η ανέγγιχτη έρημος
φίλησε τα παγόβουνα των πράσινων θαυμάτων
και που τα μήκη ερωτεύονται την ακτογραμμή
εκεί από ένα βλέμμα κατέρρευσαν
πολυώροφοι κύκλοι σήψης και η σκέψη σχημάτισε
λίμνες νουφάρων με ασταμάτητη χρυσή βροχή.
Εκεί κάποια χείλη κτίσαν τη γη
και έπλασε η γλώσσα τη ζωή.
Εκεί ο Εχέδωρος αβγάτισε τις πηγές
και φύσηξε στο ιστίο του νου
που ταξίδεψε τη κάθαρση στη βρεγμένη άμμο της γης.
Και όταν ο καιρός γεννούσε τη γαλήνη
και το δίσεκτο έτος μόλις είχε αφήσει τη μυρωδιά του
τη διακοσιοστή εξηκοστή έκτη ημέρα
η σιγή διαπέρασε τις Άνδεις
σε ένα νυχτοσκάρι των λέξεων
και στο άτακτο πείσμα των λογισμών
εκεί που η ένωση των ανένταχτων δεν ήρθε
και το λύχτισμα των λύκων
χάραξε τα ηλιόπηχτα καταμεσήμερα
εκεί δεν θα σκιάζει τα μάτια, το γείσο,
που έσφιγγε ερωτοτροπώντας
τις τελευταίες σκέψεις των νερών.
Σήμερα αιώνες είπαν πως άργησαν
και σκάβουν την αθανασία
στον ίδιο τελικό αριθμό
του έτους των νεκρών συλλαβών.
Σήμερα στις οκτώ του Απρίλη,
όπου κατάπια το φως
τα οστά πήραν τον ήλιο στους πόρους τους.
Πίσω από το ποτάμι του καθρέπτη
λύθηκαν τα σφιγμένα μίση
και ένα όνομα απέκτησαν οι ρυτίδες μας!
Pablo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου