ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ.

 ΛΗΣΤΑΡΧΙΝΕΣ

Της γέννας μου τα δώρα ήσαν πολλά.

Μα,εκείνο που ξεχώρισε,ήταν το ρούχο

της ζωής μου.

Αγγελικά φτιαγμένο με της αγνότητας

τ’ασήμι,στρωσίδι του λίκνου μου,το

φόρεσα κατάσαρκα στου δέρματος μου

το βελούδο.

Δύστροπες οι μοίρες μου,το ζήλεψαν

και στης τύχης το δρομάκι κεροφυλακτούσαν.

Λάφυρο έγινα στην άρρωστη μανία τους.

Μου’ κλεψαν όνειρα κι ελπίδες που έκρυβα,

και του ζεστού μου ρούχου τη σπάνια ομορφιά.

Έριξαν πάνω μου ασύμμετρα κουρέλια,

και χάθηκαν στο βάθος των χρόνων γελώντας

με τη γύμνια μου.

Σκαρί ανεμοδαρμένο έγινα να κλαίω,

σέρνοντας το ληστεμένο μου σώμα.

Πνίγηκα μέσα στο έλος της πονεμένης

μου πορείας.

Γερνώντας,δεν άλλαξε ΤΙΠΟΤΑ!

Ακόμα ψάχνω την Ιθάκη μου.

Οι λησταρχίνες,άφαντες…

Το σώμα σάπιο γέρνει στο χώμα,καθώς

η ακρωτηριασμένη γλώσσα μου,ένα ψευδό

ΓΙΑΤΙ; Στέλνει στα χείλη.

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ ΑΠΟ ΤΑ <ΑΝΩΝΥΜΑ.>