BloomingWord

                                             ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ
                                                                              <<ΙΜΙΑ>>

Ι Μ Ι Α

Τις θάλασσες τις σκοτεινές μη φοβηθείς !

Μακριά σαλεύουν , στου απείρου τα λημέρια .

Κύματα αφρίζουν και ζητούν ,

εσέ να αφανίσουν ,

στο τέλος της πορείας σου πριν φτάσεις .

Θολά τ’ απατηλά νησιά των λογισμών

και χίμαιρες πικρές οι πλάνοι κάβοι .

Κοίτα σιμά σου για να βρεις εκείνο ,

που στη ζωή σου από αιώνες έχεις χρέος.

Μια ανασαιμιά το πέλαγος ,

πνοή Ελληνική , ονείρου ρίμα ,

το Αιγαίο στεφανώνει τα νησιά .

Μα πιο πολύ , μια πέτρα αιματόβρεχτη

στην άκρη τ’ ουρανού ... τα Ίμια !

Αν στην καρδιά σου έχεις κλείσει

την Ελλάδα ,

αν χρέος συ και προσμονή ζητάς ,

ετούτο το βαρύ το είναι να στεριώσεις ,

κάνε μπρατσέρα γοργοτάξιδη

το λάβρο σου κορμί

και σύρε , κουρσάρος του φόβου σου εσύ ,

το μέγα το ταξίδι να τελειώσεις .

Δεν είναι τούτη η πέτρα βράχος

θαλασσόβρεχτος

και του βοριά δεν είναι αποκούμπι .

Ψυχές βοούν και μας καλούν ,

πυρπολητές ξανά να γίνουμε ,

το φόβο να σκοτώσουμε

στις άπραγες καρδιές μας...

Τι ’ναι ανάγκη εσύ το ύπουλο σαράκι ,

που μυστικά τα σωθικά σου τρώει ,

πρώτο αυτό να πολεμήσεις.

Εμπρός λοιπόν ! Σεις της Ελλάδας καπετάνιοι.

Εμπρός ! Εσείς πυρπολητές , των φυγομάχων

φόβων .

Ας κάνουμε καράβια τα κορμιά μας

και τις ψυχές μας άνεμο του Αιγαίου !

Την κοφτερή μας πλώρη ας τη στρέψουμε ,

λόγχη μαζί μα και πυξίδα ,

στα Ίμια για να ’βρει απανέμι .

Γλυκά που ψιθυρίζει η θάλασσα ,

προφητικό το πέταγμα των γλάρων

κι εμείς σκοπό αλαργινό ας πούμε

σύντροφοι όλοι ταιριασμένοι ,

τι της Ελλάδας η ψυχή , από καιρό

στα Ίμια ανέλπιδα προσμένει !

Εκεί που αιώνες κατοικεί ...