ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΜΕΜΟΥ
ΑΤΙΤΛΟ
Κλεινεις τα ματια
Και η σιωπη περονιάζει τα μελίγγια σου.
Αφουγκραζεσαι το στηθος σου.
Και νιωθεις μια καρδια ξεσπιτωμενη….
Εσυ…
Που πενθησες για τα κυκλαμινα του βραχου,
Που δακρυσες στο λυκαυγες…..
Εσυ…
Που ετρεφες την μοιρα σου με αναστεναγμους,,,
Που περπατησες στο τεντωμενο σκοινι σούρουπο…
Εσυ ….
Που το ανεμοβρεχο,
Σκουριασε έναν ολακερο ωκεανο….
…………………
Κι υστερα λες….Καλημερα και χαμογελας….
Κλεινεις τα ματια
Και η σιωπη περονιάζει τα μελίγγια σου.
Αφουγκραζεσαι το στηθος σου.
Και νιωθεις μια καρδια ξεσπιτωμενη….
Εσυ…
Που πενθησες για τα κυκλαμινα του βραχου,
Που δακρυσες στο λυκαυγες…..
Εσυ…
Που ετρεφες την μοιρα σου με αναστεναγμους,,,
Που περπατησες στο τεντωμενο σκοινι σούρουπο…
Εσυ ….
Που το ανεμοβρεχο,
Σκουριασε έναν ολακερο ωκεανο….
…………………
Κι υστερα λες….Καλημερα και χαμογελας….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου