ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΡΑΚΑ
<<ΜΟΝΑΞΙΑ>>
<<ΜΟΝΑΞΙΑ>>
Μοναξιά θα πει
ένα συρματοπλεγμένο πρόσωπο
μέσα στην μνήμη.
Μοναξιά θα πει να υπάρχεις
μέσα στην ψευδαίσθηση του αδύνατου
ενώ πεινάς για το δυνατό.
Πνίγομαι και δεν έχω παράθυρο
να μπει λίγος ουρανός.
Πρέπει να σωθώ
απ' το εκμηστηρευμένο σκοτάδι
που με τυλίγει με σφίγγει
και λεηλατεί τις λέξεις μου.
Άγνωστά μου πρόσωπα
δεν είναι δική μου η ζωή
ούτε οι στιγμές.
Χρειάζεται να ξεχάσω.
Πρέπει να βρω κάτι που
θα το ονομάσω χαρά.
Να μπορώ να καταλάβω
πώς κομματιάζει
τα γράμματα η βροχή
και πώς ο Αύγουστος
μπορεί να διαψεύσει τις παραλίες
σαν προεκτάσεις της ζωής.
~στέλλα βρακά~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου