(Συνταξιδιώτισσες και συνταξιδιώτες της ζωής,
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ!! Εμείς;)
Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...
της ψυχής και οι φάτνες της καρδιάς,
παγωμένες του χιονιού...
Κι ως γυρίζω το βλέμμα, η θέαση του κορμιού,
με δάκρυα σκεπάζει τις κόρες των ματιών,
τους λυγμούς συγκρατώντας μην τρομάζουν τα παιδιά...
Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...
Οι λήσταρχοι των δώρων της, ανεβασμένοι σε σιδερένια
άρματα, και σε ταχύπλοα άτια ουρανού και θάλασσας,
με πύρινες βολίδες και πυρηνικές σαϊτες,
χειρουργούν τις φλέβες,
πολλαπλούς χαρίζοντας θανάτους...
Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...
Οι άνθρωποι κεκοιμημένοι της Ακινησίας,
υμνολογούν τους σφαγιαστές, ελπίζοντας
μία ελλιπή μερίδα των σφαγίων κι αυτοί
να ευφρανθούν...και όσο η ελλιπής μερίδα
δεν έρχεται, τόσο πιο ευλαβείς γίνονται
εις την Θέληση των σφαγιαστών...
Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...
Κι άλλη ελπίδα δεν έχω, από τους λίγους Αγωνιστές,
πολλοί να γίνουν...πλήθη...πλήθη πολλά!
Και παίρνοντας τα όπλα της Αγάπης στα χέρια,
τους σφαγιαστές να αφοπλίσουν,
δίκαια εξορίζοντας τους,
εις την μεγάλη έρημο της Αισχύνης...
Νίκος Δημογκότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου