Ρώσικη ρουλέτα
Δεν μιλώ.
Ανήμπορες οι λέξεις , χάνονται σαν οπτασίες
πίσω από την σκιά της φλύαρης σιωπής.
Μια θάλασσα συναισθημάτων , πνίγει κάθε μου προσπάθεια
να μεταφέρω τις σκέψεις μου σε σελίδες λευκές.
Δεν μπορώ να περιγράψω το σχήμα σου,
με περιβάλλει όπως του ήλιου το φως,
όπως η αγκαλιά της σκιάς μου.
Αφουγκράζομαι,
Τους ήχους της μέρας στον απόηχο των στεναγμών
μιάς νύχτας που σβήνει.
Γιατί δεν ξημερώνει αφού είναι ήδη αυγή;
Βρίσκομαι στο τέρμα,
Ενός δρόμου που ακόμη δεν έχω διασχίσει.
Πότε τελείωσε τούτη η διαδρομή;
Πότε άρχισε τάχα χωρίς βήμα να κάνω;
Φοβάμαι,
Την ουσία πως χάνω των πραγμάτων,
την ώρα που η ζωή γλιστρά από τα χέρια μου σαν το νερό.
Σβήνουν τα φώτα στους δρόμους, ζωντανεύουν οι ήχοι.
Όλα γύρω μου ανασαίνουν, ζούν, χωρίς να γνωρίζουν
καν πως υπάρχω.
Έτσι αόρατη, αδιάφορη,
συνεχίζω να παίζω ρώσικη ρουλέτα με μιά σκέψη,
πού σαν σφαίρα την ώρα μου σκοτώνει, χωρίς τιμωρία,
χωρίς ενοχές,αμετανόητα ένοχη......
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου