BloomingWord

 ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Την εποχή της σποράς
η μάνα, σαν τη γη, ζωντανεύει το φύτρο μας,
χαϊδεύοντάς μας ο ζωογόνος ήλιος
μας αφιερώνει στο απρόβλεπτο πέλαγος
με τα προκλητικά βουνά.
Επιβιβασμένοι στο ιστιοφόρο του χρόνου
και κωπηλατώντας με την ελπιδοφόρο αυγή
και τα χρυσοκόκκινα δειλινά
απλώνουμε κλαδιά για να πιαστούμε απ’ το αύριο
να γίνουμε δέντρα του δάσους,
που αχόρταγα ρουφώντας τη ζωή
όλο και πιο πολύ αναζητάμε το ύψος τ’ ουρανού.
Λουλούδι η νιότη και καλεί στα μυρωδάτα πέταλα
την πεταλούδα να ευωδιάσει,
με χαρούμενα χρώματα να ντύσει τη ζωή,
τα ίχνη μας ο χρόνος να μη σβήσει.
Όταν στο μαραθώνιο της ζωής
της φύσης τα απρόβλεπτα λασπόνερα
στου δήμιου στην αγκαλιά μας ρίχνουν,
βαριανασαίνουμε…
νιώθοντας ζεστή την αρματωσιά της ζωής
αντιστεκόμαστε με νέα φύλλα και κλαδιά,
έως ότου ένας ξαφνικός άνεμος,
στο χρόνο που γυρίζει σαν σβούρα,
φέρνει τον αλύπητο ξυλοκόπο,
που με μια τσεκουριά μας ρίχνει καταγής,
περνώντας ρομφαία στα πουλιά
που κελάηδησαν κοντά μας
και γεύτηκαν τους καρπούς μας.

Γιάννης Τάτσης