Πες «Σ΄αγαπώ»
Το πιο λαμπερό της Αγάπης φορτίο,
θέλω να σύρω στα πέλαγα της ζωής!
δίχως το μύρο της,
δίχως στην θαλπωρή της
κι ασφυκτιούν τα άσπιλα όνειρα
που γίνονται καημοί...
κι αγναντεύουν το δείλι
τους αμάραντους ουρανούς,
αποζητώντας στην προσευχή, τη δικαίωση!
Θλίβεται η Αγάπη ...
πονά ...
καθηλώνεται,
εναντιώνεται στους ανέμους της άπνοιας
του διπλού προσωπείου ...
μαραζώνει απ' τις μάσκες
που την στολίζουν ανέκφραστα,
θέλει να ζήσει ...
να χαθεί στα ουράνια,
να πετάξει σαν άγριο περιστέρι …
ν’ ανασάνει και να καλύψει...
να προσφερθεί ... ν’ αγιάσει τις ψυχές
που έχουν τ΄ όνομά της!
Δεν είν’ ένα όνειρο άπιαστο, η Αγάπη !
Δεν άργησε στις καρδιές να φανεί…
επειδή προϋπήρχε κι αέναα θα υπάρχει!
Υπάρχει εκεί … μέσα στο κάθε «Είναι»
και πάλλεται στο αέρινο χαμόγελο,
στη στοργή και στο χάδι,
λάμπει όταν προσφέρεται …
θαμπώνει όταν ξεχνιέται!
Ζήσ’ το … Ξεπέρασε τα όρια του νου…
Δώσε τις εντολές και ξεκίνα!
Εκείνη, δεν χρειάζεται να πεις λόγια πολλά …
Μια μοναχή εντολή της φτάνει!
Πεσ’ «Σ΄αγαπώ» μ’ όλη σου την ενέργεια…
και τότε θα δεις …
ν’ ανοίγουν οι πύλες …!
© Στέλλα Τεργιακή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου