Ρώσικη ρουλέτα

Δεν μιλώ.

Ανήμπορες οι λέξεις , χάνονται σαν οπτασίες

πίσω από την σκιά της φλύαρης σιωπής.

Πνίγομαι.

Μια θάλασσα συναισθημάτων , πνίγει κάθε μου προσπάθεια

να μεταφέρω τις σκέψεις μου σε σελίδες λευκές.

Δεν μπορώ να περιγράψω το σχήμα σου,

με περιβάλλει όπως του ήλιου το φως,

όπως η αγκαλιά της σκιάς μου.

Αφουγκράζομαι,

Τους ήχους της μέρας στον απόηχο των στεναγμών

μιάς νύχτας που σβήνει.

Γιατί δεν ξημερώνει αφού είναι ήδη αυγή;

Βρίσκομαι στο τέρμα,

Ενός δρόμου που ακόμη δεν έχω διασχίσει.

Πότε τελείωσε τούτη η διαδρομή;

Πότε άρχισε τάχα χωρίς βήμα να κάνω;

Φοβάμαι,

Την ουσία πως χάνω των πραγμάτων,

την ώρα που η ζωή γλιστρά από τα χέρια μου σαν το νερό.

Σβήνουν τα φώτα στους δρόμους, ζωντανεύουν οι ήχοι.

Όλα γύρω μου ανασαίνουν, ζούν, χωρίς να γνωρίζουν

καν πως υπάρχω.

Έτσι αόρατη, αδιάφορη,

συνεχίζω να παίζω ρώσικη ρουλέτα με μιά σκέψη,

πού σαν σφαίρα την ώρα μου σκοτώνει, χωρίς τιμωρία,

χωρίς ενοχές,αμετανόητα ένοχη......

Κτενά Ρούλα

 Υπέργειο θαύμα

*******************

Κοίταξε, φίλε μου,

μέσα στον λαμπερό

ουράνιο καθρέφτη,

κι όχι στον πλαστό,

εύθραυστο και ψεύτη.

Θαύμασε την υπέργεια

Φυσική ομορφιά,

το Θαύμα,

που τη ματιά μαγεύει.

Φύγε, αδελφέ,

από τα τρωτά γήινα,

μακριά απ' την αναρχία,

αγκάλιασε το Φως,

γίνε Ουρανός.

Ταυτίσου με το αόρατο,

έξω από τετριμμένα

σύμβολα ματαιότητας

στη γη που είν' αφημένα.

Φύγε από τη σκιά του Εγώ

του πολέμου την πλήξη,

αγκάλιασε την έκπληξη,

των αστεριών τη φύση.

Μπες στον θαυμαστό

Ουράνιο καθρέφτη

γίνε ένα μ' αυτόν,

λεύτερος

από τον φθαρτό,

εύθραυστο

και ψεύτη

εαυτό...

Μαρινα Ι.Προμπονά

 Σε λίγο

Η ζωή μας, λες και βγήκε

από μύθους και παραμύθια,

απαρατήρητη κυλάει στο χώμα

και κάθε μέρα βουλιάζει μέσα

στην απομάκρυνση.

Στο τραπέζι της Κυριακής

άδειες καρέκλες

οι δρόμοι μας κρυμμένοι

στις ακακίες της ομίχλης

κι ό,τι έμεινε πίσω μας

δυο δάκτυλα ήλιος

και κάποια αξόδευτα χρόνια.

Στο αναπόφευκτο μετράμε αντίστροφα

και μ' ένα σύννεφο στα πόδια

κάθε μέρα περνάμε

τις πύλες της αποκάλυψης.

Οι μέρες που ανοίγουν μπροστά μας

αδιάκριτα καθορίζουν τη ζωή μας

και το φυσιολογικό που μας άγγιζε,

σε λίγο μπορεί να γίνει το ασυνήθιστο.

Πρέπει να μάθουμε να φεύγουμε

πρέπει να μάθουμε να απορρίπτουμε

και με σωστές ασκήσεις αναπνοής

κάποια στιγμή θα ξεφύγουμε

από αυτή την αιώνια νάρκωση.

Γιάννης Μπερούκας

Αστέρι μου!

Άστρινος απόψε ο ουρανός.

Τα άστρα τρεμοσβήνουνε

στην μέθη του αιθέρα…

Και ένα νιο, ατίθασο αστέρι

από τη μέθη της αγάπης

ζαλισμένο

κάθετα βουτά να βρει…

να αγκαλιάσει

πάλλευκο περιστέρι,

που χρόνια το χαϊδεύουν

ο νους και η ματιά.

«Γιατί παιδί μου,

ξέχασες πως ο αιθέρας

φέρει απαγορευτικό,

για τ’ άστρα;

Πως είναι μολυσμένος

από δηλητήρια

που ο άνθρωπος φιλεύει

στους συνανθρώπους του;

Αέναα εφεύρει τρόπους

να απολείπουν οι πολλοί…

ώστε να μείνουν ολίγοι

οι λοιποί….

Ανέκαθεν,

το περιστέρι-μάρτυρας, υπήρξε

ο αποδιοπομπαίος ταχυδρόμος

της συνοικίας των Ονείρων

και νυν του Εφιάλτη!

Τι τάχα ονειρευόσουν

πώς θά ‘βρεις στο ξένο το αστέρι;

Ξέρω… αέναα πως ψάχνεις

για το περιστέρι σου παιδί μου!

Όμως… εκεί,

αργοπεθαίνει ο άνθρωπος…

χλωρίδα και πανίδα…

κι απατηλός ο αιθέρας παραμένει

γητευτής των ονειροπαρμένων

όπως κι εσύ αστέρι μου!

Ω! Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ανέκαθεν υπήρξε

ηγεμονεύουσα δύναμη.

Πολύ αργά για την βουτιά σου…

δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πλέον

λευκά περιστέρια στην Γη!

Μην κλαις παιδί μου!

Έτσι είναι η ζωή!

Γεννιόμαστε… ζούμε… πεθαίνουμε

χωρίς ποτέ, κάποια όνειρά μας

να ενσαρκώνονται!»

Pipina D. Elles

 Αφιερωμένο στην γυναίκα

Η ΣΥΓΓΝΏΜΗ

Θέλω να μείνω μόνος

να ξεχάσω

να φτάσω στα βάθη

των ενστίκτων μου ,

τα λάθη μου να βρω,

και τότε να επιστρέψω

από το απόγειο της

συντριβής μου ,

την συγγνώμη μου να αποθέσω ,

και πάλι να σου πω

πως σ' αγαπώ.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

 ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ

*****************

Ω!

Μη μου μιλάς πια

για τη θλίψη!

Κρύψε την

στο τελευταίο συρτάρι

του γραφείου,

ανάμεσα στις γόμες

και τα γράμματα,

όσα δεν έστειλα ποτέ.

Πρόσεχε!

Μην ρυτιδώσει

τους θησαυρούς μου.

Ξέρεις...

Τα σημειώματα

με τους στοχασμούς

της Αγάπης

και της Χαράς...

Μπορεί

να κομπάζει,

να προφητεύει δυστυχίες...,

θανάτους ξαφνικούς

να επιβάλλει...,

λυγίζοντας

αντιστάσεις της ψυχής.

Η προδοσία της

αναιρεί

την πραγματικότητα

της ίδιας της ζωής...

Μη μου μιλάς πια

για τη θλίψη,

Προσευχήσου...

Μαρινα Ι.Προμπονά

 Πες «Σ΄αγαπώ»

Το πιο λαμπερό της Αγάπης φορτίο,

θέλω να σύρω στα πέλαγα της ζωής!

Μαραίνονται οι καρδιές δίχως εκείνη,

δίχως το μύρο της,

δίχως στην θαλπωρή της

κι ασφυκτιούν τα άσπιλα όνειρα

που γίνονται καημοί...

κι αγναντεύουν το δείλι

τους αμάραντους ουρανούς,

αποζητώντας στην προσευχή, τη δικαίωση!

Θλίβεται η Αγάπη ...

πονά ...

καθηλώνεται,

εναντιώνεται στους ανέμους της άπνοιας

του διπλού προσωπείου ...

μαραζώνει απ' τις μάσκες

που την στολίζουν ανέκφραστα,

θέλει να ζήσει ...

να χαθεί στα ουράνια,

να πετάξει σαν άγριο περιστέρι …

ν’ ανασάνει και να καλύψει...

να προσφερθεί ... ν’ αγιάσει τις ψυχές

που έχουν τ΄ όνομά της!

Δεν είν’ ένα όνειρο άπιαστο, η Αγάπη !

Δεν άργησε στις καρδιές να φανεί…

επειδή προϋπήρχε κι αέναα θα υπάρχει!

Υπάρχει εκεί … μέσα στο κάθε «Είναι»

και πάλλεται στο αέρινο χαμόγελο,

στη στοργή και στο χάδι,

λάμπει όταν προσφέρεται …

θαμπώνει όταν ξεχνιέται!

Ζήσ’ το … Ξεπέρασε τα όρια του νου…

Δώσε τις εντολές και ξεκίνα!

Εκείνη, δεν χρειάζεται να πεις λόγια πολλά …

Μια μοναχή εντολή της φτάνει!

Πεσ’ «Σ΄αγαπώ» μ’ όλη σου την ενέργεια…

και τότε θα δεις …

ν’ ανοίγουν οι πύλες …!

© Στέλλα Τεργιακή

 <Όλβιος όστις έσχεν μάθησιν>>

Σε κελάρι έκλεισα

το άπειρο των άστρων,

όνειρα να φέξουν,

φως να εξευμενίσουν…

Αίφνης ο λόγος σου χάθηκε,

Παραλήρημα ήταν…

Χόρεψε,

κύκλους έκανε και πέταξε,

θαλασσινό πουλί.

Εγώ τους φραγμούς

των νοημάτων ξεσπόριζα.

Το ασυγκράτητο φίμωσα…

Να μην μπάζουν οι υδρορροές

στο ασυμβίβαστο των ονείρων.

Σαν Πηνελόπη το νήμα ύφαινα…

Ο καιρός τιμωρός,

ρυτίδες με γέμισε.

Παραδώσαμε σε χέρια άπνοα

τις ρίζες μας…

Οι έννοιες χάνονται, μπερδεύονται,

φταίνε άραγε οι αιώνες;

ή αλλού κούρνιασε η σοφία,

κι εμείς απομείναμε

ψάχνοντας την αιτία;

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ

 (Συνταξιδιώτισσες και συνταξιδιώτες της ζωής,

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ!! Εμείς;)

Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...

Τα φορέματα ματωμένα, πλημμυρισμένες οι κοιτίδες

της ψυχής και οι φάτνες της καρδιάς,

παγωμένες του χιονιού...

Κι ως γυρίζω το βλέμμα, η θέαση του κορμιού,

με δάκρυα σκεπάζει τις κόρες των ματιών,

τους λυγμούς συγκρατώντας μην τρομάζουν τα παιδιά...

Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...

Οι λήσταρχοι των δώρων της, ανεβασμένοι σε σιδερένια

άρματα, και σε ταχύπλοα άτια ουρανού και θάλασσας,

με πύρινες βολίδες και πυρηνικές σαϊτες,

χειρουργούν τις φλέβες,

πολλαπλούς χαρίζοντας θανάτους...

Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...

Οι άνθρωποι κεκοιμημένοι της Ακινησίας,

υμνολογούν τους σφαγιαστές, ελπίζοντας

μία ελλιπή μερίδα των σφαγίων κι αυτοί

να ευφρανθούν...και όσο η ελλιπής μερίδα

δεν έρχεται, τόσο πιο ευλαβείς γίνονται

εις την Θέληση των σφαγιαστών...

Η δική μου ζωή εξακολουθεί να αιμορραγεί...

Κι άλλη ελπίδα δεν έχω, από τους λίγους Αγωνιστές,

πολλοί να γίνουν...πλήθη...πλήθη πολλά!

Και παίρνοντας τα όπλα της Αγάπης στα χέρια,

τους σφαγιαστές να αφοπλίσουν,

δίκαια εξορίζοντας τους,

εις την μεγάλη έρημο της Αισχύνης...

Νίκος Δημογκότσης

 Αφιερωμένο το ποίημα μου

στους αγαπημένους φίλους

ποιητές και γραφολογιάδες!

Δεκάλογος ποιητικός

Άντε ξεκίνα ποιητή

να γδέρνεις την ψυχή σου

να γράφεις με το αίμα σου

λέξεις εις το χαρτί σου

Κ

Πρώτος να φτάνεις πάντοτε

στα δύσκολα του κόσμου

να χεις τα μάτια σ' ανοιχτά

στο λάβαρο του τρόμου

Κ

Μπροστάρης και ανίκητος

να μη λυγά η ορμή σου

Έχεις ευθύνη μάθε το

κάνε το προσευχή σου

Κ

είναι οι λέξεις όπλα σου

κι ο ήχος τους μπαρούτι

κτύπα σκληρά το άδικο

μην το κουνήσεις ρούπι

R

Κάνεις βουτιά στον θάνατο

κάθε που γράφεις κάτι

κι ύστερα λεύτερος γυρνάς

στης μοίρας το κατάρτι

R

Σικελιανός και Έλιοτ

Κίπλινγκ Καμί Καβάφης

θνητοί κι Αθάνατοι μαζί

στης Τέχνης το χωράφι

Antri Perikleous Onoufriou

 Οι Δρόμοι του αιώνα

Ζωή είναι οι δρόμοι του αιώνα, όταν γεννάνε πίκρες και χαρές

που ταξιδεύουνε αντάμα στην καμπούρα του καραβανιού

σαν σιαμαία περιπλάνηση στην ύλη.

Ζωή είναι το βάδισμα στους λόφους της ερήμου

με τα ξεραμένα χείλη βουτηγμένα στην

παραίσθηση της όασης.

Ζωή είναι οι ρίζες που βλασταίνουν σε μια πέτρα

για να ξεκουράσουνε τη γη, όταν πληγώνεται

από της απελπισίας το αλέτρι.

Ζωή είναι το δάκρυ και το χώμα που πλάθονται με το φιλί,

που άνθη γίνονται τις νύχτες, όταν κλαίει ένα παιδί,

μα με αγκάθια ντύνονται το γέρμα,

σαν του κλέβουν την ψυχή.

Ζωή είναι τα χάδια του ξυλουργού, όταν με το πελέκημα

δίνει στα σχήματα αναπνοές κι οι αλήθειες κουβεντιάζουν

για τις χαμένες αντοχές που άφησαν άλλους

κορμούς στο χώμα.

Ζωή είναι η πίκρα τ’ αλατιού που στέκει μοναχή

και καταβρέχει με αρμύρα τις ώρες που κωφεύουν

στην πλάνη της ανεμοδούρας.

Ζωή είναι του νεογέννητου καρπού το αίμα που ανακυκλώνει την καρδιά

στους ρόζους του δακτυλιδιού, και σε γεμίζει με δεσμό δημιουργίας ή

θανάτου…

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ

  ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΗΣ ΕΔΕΜ

αράξαμε σε λιμάνι με νερά βαλτωμένα,

με σπασμένα κουπιά.

Τα πετάξαμε σε μια γωνιά

της έρημης ακρογιαλιάς.

Αναζητήσαμε στους βυθούς

μυστικούς κρυμμένους θησαυρούς

και κλάψαμε πικρά σαν παιδιά

που χάσαν τον προσανατολισμό τους.

Κοιταχτήκαμε μ’ απορία και σφίξαμε τα χέρια.

Μας έμεινε η ίδια πίκρα της χαμένης Εδέμ,

μυστικά ρεύματα μας παρέσυραν μακριά της.

Τα ίδια ρεύματα μας ένωσαν

σε κάποια στιγμή της ύπαρξης μας.

Όταν μόνοι βρεθήκαμε

στους βυθούς των ματιών μας,

αναζητήσαμε το μυστικό ρίγισμα της Αγάπης.

Στο λυκόφως, σαν Ολύμπιοι Θεοί

αναδυθήκαμε μέσα από τα πράσινα

βαλτωμένα νερά κι ενωθήκαμε.

Ύμνος στην Ανατολή του φεγγαριού,

στ’ ανασασμό του πελάγους,

στην πρόκληση της Μοίρας .

Την Αυγή ακολουθήσαμε το πέταγμα των γλάρων

και συρθήκαμε πίσω από το πέρασμα των φιδιών.

Αφουγκραστήκαμε τον ψίθυρο των Σκιών

στα μονοπάτια του δάσους

κι αφήσαμε την πρωινή δροσιά

ν’ απιθώνει στα γυμνά κορμιά μας τη φρεσκάδα της.

Χάσαμε την Εδέμ, μα χτίσαμε μια άλλη δικιά μας

που την ονομάσαμε ΑΓΑΠΗ.

ΜΑΡΙΑ ΤΑΠΑΚΤΣΟΓΛΟΥ-ΜΠΟΥΛΗ

Όλες οι αντιδράσεις:

1Όλγα Κανελλοπούλου Ντινοδήμου

 ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

********************** Τον πόλεμο της κήρυξα μαζί με κάτι φίλους. Της φώναξα, της έκραξα: <<Σκοτώνεις νέους ανθρώπους! Ευεργετείς δημίους!>> Την πάλεψα τη διέλυσα, μ' αυτή χασκογελούσε. Ευθύς ξαναζωντάνευε κι όλους μας απειλούσε. Λόγια ειπώθηκαν φρικτά για την αβελτηρία, της κοινωνίας τα τρωτά, συμφέροντα και βία... <<Ηλίθιε κόσμε, δεν μπορείς πότε να με νικήσεις, γιατί το μίσος υπηρετείς φθόνου έχεις εξαρτήσεις. Άνθρωπε ερμαφρόδιτε λύγισε το κορμί σου, δεν σου αξίζει λευτεριά Εσύ ο ίδιος διέλυσες τη ζωή σου.>> Έστρεψα το κεφάλι Ψηλά στον ουρανό. Ζήτησα για το χάλι μας Συγγνώμη απ' τον Θεό...

Μαρίνα Προμπονά

 Ταπεινά αγγίζω το φεγγάρι γιατί τα χέρια μου είναι βρώμικα. Αλλά αγγίζοντας εσένα με έρωτα τα καθαρίζω. Τα εξαγνίζω. Μαζί με την ψυχή μου. Όλα με τον έρωτα εξαγνίζονται, όλα με τον έρωτα θεία κοινωνία μεταλαμβάνουν. Γιατί ο έρωτας δώρο είναι απ' τους θεούς. Ταπεινά αγγίζω το φεγγάρι, ταπεινά αγγίζω εσένα. Φεγγάρι μου!

ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ

 ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Την εποχή της σποράς
η μάνα, σαν τη γη, ζωντανεύει το φύτρο μας,
χαϊδεύοντάς μας ο ζωογόνος ήλιος
μας αφιερώνει στο απρόβλεπτο πέλαγος
με τα προκλητικά βουνά.
Επιβιβασμένοι στο ιστιοφόρο του χρόνου
και κωπηλατώντας με την ελπιδοφόρο αυγή
και τα χρυσοκόκκινα δειλινά
απλώνουμε κλαδιά για να πιαστούμε απ’ το αύριο
να γίνουμε δέντρα του δάσους,
που αχόρταγα ρουφώντας τη ζωή
όλο και πιο πολύ αναζητάμε το ύψος τ’ ουρανού.
Λουλούδι η νιότη και καλεί στα μυρωδάτα πέταλα
την πεταλούδα να ευωδιάσει,
με χαρούμενα χρώματα να ντύσει τη ζωή,
τα ίχνη μας ο χρόνος να μη σβήσει.
Όταν στο μαραθώνιο της ζωής
της φύσης τα απρόβλεπτα λασπόνερα
στου δήμιου στην αγκαλιά μας ρίχνουν,
βαριανασαίνουμε…
νιώθοντας ζεστή την αρματωσιά της ζωής
αντιστεκόμαστε με νέα φύλλα και κλαδιά,
έως ότου ένας ξαφνικός άνεμος,
στο χρόνο που γυρίζει σαν σβούρα,
φέρνει τον αλύπητο ξυλοκόπο,
που με μια τσεκουριά μας ρίχνει καταγής,
περνώντας ρομφαία στα πουλιά
που κελάηδησαν κοντά μας
και γεύτηκαν τους καρπούς μας.

Γιάννης Τάτσης