Ό,τι ορούν τα μάτια μου
κι ό,τι ορούν τα μάτια μου, τις διαδρομές του κόσμου,
ό,τι μ' ορίζει η ψυχή και μαρτυρά το φως μου,
τα γράφω απνευστί, σελίδες στο μυαλό μου.
Για τ' άδικο που απλώνεται απανταχού στην πλάση,
για το λειψό ψωμί που ο φτωχός δεν λέει να χορτάσει.
Μ' ένα δριμύ "κατηγορώ" βαριά καταδικάζουν
αυτούς που τόσο βάναυσα άλλες ψυχές βιάζουν...
Κοιτώ τη θάλασσα, τον ουρανό, τα περιστέρια ,
γράφω για ηλιοβασίλεμα και ζωγραφίζω αστέρια .
Ακούω το νανούρισμα που λέει η μάνα στο παιδί της
κι ό,τι γλυκό και τρυφερό γλιστρά απ' την ψυχή της...
Για τ' όμορφα πετούμενα που διαλαλούν στην πλάση,
για λιόφωτες πανσέληνους, του φεγγαριού τη χάση ..
Μιλώ για τ' ανθη του αγρού, τη λεμονιά τ' Απρίλη,
την ομορφιά του έρωτα που μοιάζει με το δείλι...
Για την ελπίδα, τη χαρά, το κάθε καρδιοχτύπι,
την ευτυχία που μπορεί να την σκοτώσει η λύπη...
Τον άνεμο, τις θύελλες που τις ψυχές ξεσκίζουν,
τα όνειρα, τις προσμονές που μέσα μας ανθίζουν...
Ό,τι στην πλάση μας ορώ, καλώς-κακώς που μ' ερεθίζει,
μες στις λευκές γραμμές μου η σκέψη αποστηθίζει.
Ό,τι στη γη που περπατά,και βλέπω στα αιθέρια,
αυτά τα κάνουν στοχασμό ο νους μου και τα χέρια ...
Υπάρχουνε στιγμές, που νιώθω το μυαλό κενό
και λέει αραχτός ο νους δεν έχω τίποτα να πω...
Μου φτάνει ένα άγγιγμα, η σπίθα να πετάξει
να βάλει δια χειρός φωτιά μες στο χαρτί ν' ανάψει!
Κι έρχεται η έμπνευση φουριόζα , ξαναμμένη,
σαν να πηγαίνει ραντεβού, λες κι είναι ερωτευμένη!
Ακούω τικ μες στην καρδιά, στο σμίλευμα της λέξης.
Χαρίζει φως μες στην ψυχή, κάνει το νου να φέξει...
Πετά στα σύννεφα πουλί, στους κάμπους ταξιδεύει,
κλέβει απ' το κύμα τη λαλιά, απ' το βυθό αρδεύει...
Τραγούδι κάνει τον καημό κάποιο θλιμμένο δείλι,
στις θύελλες μακραίνοντας κουνάει το μαντίλι ...
Φοδράρει κάδρο τη χαρά, μες στην καρδιά κορνίζα,
φωλιάζει τ' ονειρο γλυκά μες στην ψυχή την γκρίζα...
Ω, τι αμάραντες στιγμές τυπώνει ένα μολύβι,
βιβλίο φτιάχνει τη ζωή που ο χρόνος δεν το λήγει...
Λιλή Βασιλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου