ΕΡΙΝΥΕΣ
Σιωπή και μαύρη σκοτεινιά σαν πέφτει κάθε βράδυ,
στο πέλαγος της ερημιάς και απεραντοσύννης,
ανατριχίλα στην ψυχή σου φέρνει το σκοτάδι,
Τον ήχο της ανάσας σου, κοιτάζεις για να κρύψεις,
κι η ομορφιά του φεγγαριού, ακόμη σε πειράζει,
τα χέρια σου που μόλυνες, στο πόρτο, θες να νίψεις,
για να σου φύγει ο καημός, σου φύγει το μαράζι.
Ο νους σου πάλι αμαρτωλά γυρίζει στη Μανίλα,
και ’κει σε μέρη ξωτικά τον στέλνεις να πλανιέται,
η σιωπασιά της γέφυρας σου φέρνει ανατριχίλα,
και μοναχά το τρίξιμο του τιμονιού γροικιέται,
σαν φέρνει ο ναύτης τη στροφή, το πλοίο να γυρίσει,
-και η σιωπή πιο βαρετή κι απ’ τον βαρύ κυκλώνα-
στη ρότα την κανονική, κι εκεί να σταματήσει,
πιστός εις το καθήκον του και στον σκληρό αγώνα.
Εις τια βαρδιόλες σκεφτικός, ζερβόδεξια πηγαίνεις,
με το τσιμπούκι σταθερά, στα δόντια μαγκωμένο,
μα φτύνεις και τη θάλασσα κι από ψηλά της κραίνεις,
«λύτρωσε σε παρακαλώ και’με τον σκλαβωμένο»!!
Και προσπαθείς με τον καπνό, σαν μήνυμα με πίστη,
να στείλεις μεσοπέλαγα, στης γης την άλλη άκρη,
πως ήτενε περαστικό, εχάθηκε κι εσβήστη,
το πήρ’ η θάλασσα μακριά, το ξέπλυνε το δάκρυ.
Μα ο καπνός διαλύεται ευθύς σαν ξεμπουκάρει,
απ’ τα ρουθούνια τα φαρδιά, αφηνιασμένο άτι,
και την καρδιά σου προσπαθείς με κόπο ν’ αγαντάρει,
μα δυστυχώς δεν άντεξες, σου ΔΑΚΡΥΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ.
Οι ερινύες συνεχώς παντού σε κυνηγούνε,
και τύψεις σε ακολουθούν σ’ όλα τα βήματά σου,
και να τι πνίξεις προσπαθείς και θέλεις για να βγούνε,
για να λυτρώσεις την καρδιά από τα κρίματά σου.
Μυστήρια που ’σαι βρε ζωή,
για πάντα θα το λέω,
και ό,τι κάνω να ξεχνώ,
βαράτε με κι ας κλέω..
Καπταιν. Αντώνης Μικέλης
Όλες οι αντιδράσε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου