Οι ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΣΙΓΑΝΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Οι ηχοι της σιγανή φωνής της μνήμης, μας προσκαλούν να ξαναζησουμε το χθες,
ποτε μεσ, το Τοπίο της χαράς ποτέ της λύπης.
Να ταξιδέψουμε μαζί
ρεμβασουμε στο ακρογιαλι
με τα βότσαλα. Να αφουγκραστουμε ηχους συντροφικους από των
Ποιητων τον βλογημενο
τοπο. Ήχους απαλούς,
του ερωτα για τη ζωή
σαν πουλιών φτερουγισματα. Ηχους
μοναδικούς, που ευφραινουν τις καρδιες
Τις πυρωνουν. Ήχους αθόρυβους της ντροπής, που γυρεύουν συγχώρεση.
Ηχους απατηλους της σιωπής, κραυγή απόγνωσης των Λαών.,της ανθρωποτητας που ειναι
ετοιμη ν,αυτοκτονησει. Ήχους εκκωφαντικους της απληστιας που ρυπαινουν
Ήχους της μοναξιάς, της ανασφαλειας, της αγωνίας,
του φόβου. Ήχους δοξαστικους που μας κάνουν περηφανους. Ήχους. επαναστατικους
για τα σημερινά σχαριστα
χρονισ στη Πατρωα γη.
Βοτσαλα μνήμης πετραδια πολυτιμα, που στολίζουν του χρονου τη λευκή φορεσιά, ζωγραφισμένα περίτεχνα απ, το χέρι της
Πανεμορφης πολυμορφης
Τέχνης, κα ντρέπεται να σκεπασει τη λαμπάδα τους της ληθης η σκόνη, του χρονου η αλμύρα. Αυτές οι ζωγραφιές,
μυρίζουν δακρυα χαράς και πονου Μοσχοβολουν
θυμαρι, διοσμο, και θάλασσα.
Παυλίνα Μπεχράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου