Χώμα ήμουν
Με δανεικά φτερά,
πετώ ψηλά, πάνω από τον κόσμο, μακριά από την γη.
Ακουμπώ για λίγο το ουράνιο τόξο,
γεμίζω την ψυχή μου με χρώματα αγάπης,με ελπίδα.
Ζυγώνω τον ήλιο,
ας καώ και λίγο, σκέφτομαι, καθώς μιά του αχτίδα,
μπήγεται στο μέρος της καρδιάς σαν βέλος.
Με τρυπά πέρα ως πέρα,
πύρινη ρομφαία κι απ'την πληγή μου δεν τρέχει αίμα μόνο φώς.
Θέλω να σιμώσω κι άλλο,
να ψιθυρίσω στο αυτί του τα μυστικά μου.
Πίσω, μου φωνάζει.
Εγώ, σκόνη γίνομαι, ίπταμαι φως και φωτιά.
Άσπρο σύννεφο περνά,
απλώνομαι πάνω του,να μην πέσω ακόμη,μην σκορπίσω,μην χαθώ.
Με κουβαλάει για λίγο μα,
σαν ακούει την σκέψη μου στον άνεμο,
γκριζάρει, βαραίνει, προσπαθεί να με αποτινάξει.
Φύγε, μου λέει, φτάνει ως εδώ,
με ρίχνει στο κενό και κρύβεται στα δέντρα.
Πέφτω,
ως εδώ ήταν το ταξίδι.
Φτερά δανεικά,
ποτέ δεν γίνατε δικά μου,η πληγή μου άλλο δεν έχει φώς.
Μόνο δάκρυ,
βροχή γίνομαι, πέφτω στο έδαφος,στη γη,
στο χώμα από όπου ξεκίνησα.
Χώμα γίνομαι, κόκκινο.
Χώμα ήμουν εξ αρχής...
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου