BloomingWord

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

<<ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ>>

[Σαν παιδί]

Υπέμενα χρόνια ολόκληρα τον πόνο των ονείρων

ριζωμένος στις σκέψεις και νωθρός

αμίλητος

πληγωμένος

που ποτέ δεν έφτασα στον Παράδεισο

ούτε μόνος

ούτε με Τον Θεό

με το στέρνο γεμάτο αστέρια

και στα δάχτυλα ταξίδια

ακούγοντας την καρδιά να σωπαίνει

και δείχνοντας με το βλέμμα τον ουρανό

Απλησίαστος από Αγγέλους

πεταμένος στην ψυχή μου να σκαλίζω το χαμόγελο

να ματώνω

να γονατίζω

κάνοντας καθρέφτη το χώμα

ξανά και ξανά

σαν παιδί που φοβάται το σκοτάδι

και κρύβεται μην συναντήσει την σκιά του

σκουπίζοντας στο τέλος την αγωνία απ’ τα μάτια

μην το βρουν οι τύψεις

Τόσες περιπλανήσεις

που ο νους κουράστηκε να λησμονάει

η μοναξιά ρίζωσε στα πλευρά μου

κι από πληγή

έγινε η φωνή μου

μ’ ακούς;

πονάω τόσο

που δεν βρίσκω τόπο να πεθάνω…

Θεόφιλος Γιαννόπουλος