Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΜΕ Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΕΠ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΗΣ

<<ΜΗ>>

ΜΗ ... !

Tικ, τακ, τικ, τακ... Ο ήχος του ρολογιού τρυπούσε τη σιωπή που είχε από ώρα τυλίξει το δωμάτιο. Παρατηρούσε τους τοίχους του δωματίου. Τους ένιωθε να κινούνται προς το μέρος της. Νόμιζε ότι κάποια στιγμή θα έρθουν τόσο κοντά της ώστε θα τη συνθλίψουν. Την ξάφνιασε η ανακούφιση που ένιωσε σ’ αυτή τη σκέψη. Καιρό τώρα μια σκοτεινιά χρωμάτιζε τα βήματά της, σκέπαζε τον ουρανό της μέρας της. Τόσα χρόνια μετά, με μια αγκαλιά γεμάτη παιδιά κι όμως ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς της αιμορραγούσε. Κι αυτό το λίγο κόκκινο ήταν ικανό να αλλοιώνει όλα τα χρώματα της ζωής της.

Στο σπίτι είχε επιλέξει τον ρόλο του κακού. Διαβάστε, έλεγε. Προσέχετε στο δρόμο. Μην μιλάτε άσχημα. Μην τρώτε πολλά γλυκά. Μην τσακώνεστε. Μαζέψτε τα παιχνίδια σας. Αν την ρωτούσαν ποια λέξη ξεκινά από Μ- θα έλεγε Μάνα και το συνώνυμο της λέξης Μάνα είναι Μη. Ένα Μη που κρύβει μέσα του όλη την αγωνία της μάνας για τα παιδιά της. Μην πληγωθούν, μην αρρωστήσουν, μη σκοντάψουν, μη λοξοδρομήσουν. Ένα Μη όλη της η ύπαρξη, που όμως της χάρισε νου και γνώση να βρει μια καλή δουλειά, να κάνει γερά παιδιά και να τα αναστήσει όπως άρμοζε. Ένα Μη που την έμαθε να σηκώνει το ανάστημά της, να βρίσκουν απάνω της οι βοριάδες για να έχει καλοκαίρι το σπιτικό της. ΄Ενα Μη που την άφηνε παράμερα κι έσπρωχνε τα παιδιά της στην αγκαλιά του πατέρα που, με την ανοχή του, ήταν πάντα πιο αγαπητός.

Οι άλλοι νόμιζαν πως θα θύμωνε ή θα ζήλευε. Πόσο λίγο την ήξεραν. Εκείνη είχε τον δικό της τρόπο σκέψης. Τα μάτια της είχαν δει τόσα πολλά. Δεν την ένοιαζε που έγερνε η πλάστιγγα της αγάπης, αρκεί να υπήρχε. Αν πάθαινε κάτι ήξερε ότι όλοι θα συνέχιζαν μονιασμένοι. Τόσο πολύ τους είχε μάθει ν’ αγαπιούνται. Ήταν ήσυχη πως ό,τι και να γινόταν στη ζωή το σπιτικό της θα συνέχιζε να στέκεται.

Όμως τώρα τελευταία ένιωθε πολύ κουρασμένη. Τα παιδιά είχαν αρχίσει να αντιδρούν πάρα πολύ. Ήταν και το περιβάλλον τέτοιο που δεν άφηνε τα λόγια της να πιάσουν τόπο. Μίλαγαν απότομα, δεν διάβαζαν, έλεγαν ψέματα. Κι όλα αυτά με έναν πατέρα συναινετικό. Ό,τι κι αν έλεγε πια εκείνη έπεφτε στο πάτωμα. Την προσπερνούσαν αδιάφορα, σιγοσφυρίζοντας ή κρυφογελώντας.

<< Μακάρι να μην υπήρχες>> της είχε πετάξει ο γιος της κατάμουτρα εκείνο το πρωινό. <<Σε μισώ!>>,<< Μόνο να διαβάζω μου λες>>. Ξαφνιασμένη, γύρισε εκείνη τη στιγμή να δει από πού ακούστηκε το κρακ και αντίκρυσε την καρδιά της να κομματιάζεται και ψηφίδα ψηφίδα να πέφτει στο πάτωμα. Ύστερα όλα σκοτείνιασαν.

Ξύπνησε στο απρόσωπο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Δεν ήταν κάτι σοβάρό είπαν οι γιατροί. Μια άτακτη φυγή από την πραγματικότητα. Έτσι το χαρακτήρισαν... άτακτη φυγή. Την επομένη της είπαν πως μπορούσε να γυρίσει σπίτι της. Δεν γύρισε ποτέ. Το βράδυ ενώ κοιμόταν δυο άγγελοι κατέβηκαν και οδήγησαν την ψυχή της ψηλά στον ουρανό.

Σιώπησε η φωνή της μέσα στο σπίτι. Αντικαταστάθηκε από το βουβό κλάμα των μικρών παιδιών. Και τώρα που έλειψε, όλοι ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν όσα τόσα χρόνια τους έλεγε και την αγνοούσαν. Η μαμά θα ήθελε... Η μαμά έλεγε... Ξαφνικά όλα της τα Μη στόλιζαν το σπιτικό της. Όλα τα Μη που της πάγωσαν την καρδιά ζέσταιναν τους ώμους των αγαπημένων της και σκέπαζαν το βράδυ τα όνειρά τους. Και όλοι σφιχταγκαλιασμένοι προχώρησαν μιαν εποχή παρακάτω.

Ο μεγάλος της γιος, ο Γιώργος, έγινε δάσκαλος. Παντρεύτηκε κι έκανε τη δική του οικογένεια. Μια μέρα στο σχολείο μάθαινε στα παιδιά ανάγνωση. Τους έδειχνε πώς να συλλαβίζουν. -Μ- και -η- μας κάνει Μη είπε στα παιδιά που τον κοιτούσαν στα μάτια. <<Κύριε, κύριε>> φώναξε η Αννούλα. <<Τι θα πει Μη;>> Κονταστάθηκε ο δάσκαλος και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Μια μυρωδιά από αγιόκλημα μπήκε από το παράθυρο και τον τύλιξε σαν ζεστή αγκαλιά...

<<ΜΗ, παιδιά μου...>> είπε, με φωνή τρεμάμενη από τη συγκίνηση, <<σημαίνει ΜΑΝΑ>> συμπλήρωσε σκουπίζοντας τα μάτια του και χαμογέλασε.

ΤΕΛΟΣ

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Η ΜΙΝΑ ΜΠΟΥΛΕΚΟΥ ΜΕ Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Από τη βράβευση της Μίνας Μπουλέκου στο δοκίμιό της με τίτλο "Πώς η τελεολογία του Αριστοτέλη επηρέασε τις χριστιανικές αντιλήψεις των διανοούμενων του ΄Υστερου Μεσαίωνα (13ος-15ος αιώνας)" , με Α΄ΒΡΑΒΕΙΟ στον ΛΒ΄Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού.

ΠΑΛΙ ΕΓΡΑΨΕ 

Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ!

Μικρή παραπονεμένη θάλασσα

που σε φίλησα ψες,

μη με ξεχνάς στα ταξίδια σου.

Κι όταν πέρα στα πλάτη

των χειμέριων στιγμών ανεμίζεσαι,

"θα γυρίσω" να λες.

Μη με ξεχνάς.

Στο πυρ σου, Γυνή, θαλασσώνομαι

και σώνομαι.

γ.π.κ-δρ.

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ 

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ 

<<ΗΛΙΑΤΟΡΙΣΣΑ ΑΝΑΤΟΛΗ>>

Ηλιατόρισσα ανατολή

Εκρήγνυται το εργαστήρι του ήλιου

καταμεσήμερο,

γυμνά χρυσοδάχτυλα, μύριοι πολυέλαιοι

στα οικόπεδα της πλάσης.

Διαταράσσει τον δεκατιανό ύπνο των σταφυλιών

γουρμένοντας τις ρόγες τους,

μπαίνει τρυφερή ανασαιμιά στα φύλλα ανάμεσα

χαράσσοντας μονοπάτια στις πολιτείες τους.

Μ’ επιμονή διαπερνά τους υδατόδρομους

σφραγίζοντας με χρυσάφι τις ρότες τους,

ενορχηστρώνει με ιριδίζουσες νότες

ωκεανούς και ποτάμια,

γίνεται ένα με το βαλς των κυμάτων

σαν μυστικά συνεργάζονται

με τα στοιχειά της φύσης.

Φεύγοντας η μέρα,

αποσύρει τα κάνιστρα του φωτός

στο επώνυμο της νύχτας που έρχεται

στο όνομα της ηλιατόρισσας ανατολής

που γεννιέται.

25/9/2016

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΕΝΝΙΑΧΡΟΝΟΥ 

ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗ ΑΡΓΥΡΙΟΥ

ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ! 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ 

<<εξάψεις ευτυχίας>>

Τουρανικοί λαοί

Μπαλαλάικες ηχούν μέσα σε μπαμπούσκες. Μπαμπούσκες γεμάτες ετορφίνη. Θάλασσες μέσα σε θάλασσες,

εμφιαλωμένες αιωνιότητες. Μουαμάρ, Οσάμα και Σαντάμ , ξύλα πλεούμενου σκάφους στα ενδόμυχα του πουαντιγισμού.

Πέτρινα πρόσωπα στο Ράσμορ. Ας δώσουμε όλοι μας το πρόσωπο μας για να γεμίσει το όρος, το κοράνι,

Και αυτές ακόμα ηχούν. Ηχούν μέσα στη σιγαλια των τουρανικών λαών

η ζωή και το σύμπαν.

Αφού τα έντερα μας είναι χορδές στις μπαλαλάικες.

του Βόλγα και των νοτίων Ουραλίων. Η σιγαλιά πληθαίνει και οι μπαμπούσκες σπάνε. Τα θραύσματα τους ρίζες εγωιστικές και χώρες σαν κουτάβια που γλύφουν την λάσπη από το τραχύ τρίχωμα τους.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΣΟΛΔΑΤΟΥ 

<< ΛΟΓΑΡΙΑΖΑΜΕ>>

ΛΟΓΑΡΙΑΖΑΜΕ

Λογαριάζαμε τις μέρες, τις νύχτες, το φεγγάρι.

Για τον ήλιο δεν τολμούσαμε να μιλήσουμε.

Την ζωή με φεγγάρια μετρήσαμε.

Η μόνη μας διαφωνία ήταν στην πρόθεση.

Πίστευες πάντα πως η σελήνη ερωτικά λικνίζεται στα νερά.

Πίστευα πάντα πως το φεγγάρι πεθαίνει κάθε βραδιά 

χαϊδεύοντας την θάλασσα.

Ο Έρωτας μιά πνιγηρή υπόθεση.

Χαθήκαμε στις αναρωτήσεις.

Οι προθέσεις πάντα δείχνουν την κατεύθυνση.

Μαρίνα Σολδάτου

"Τί και αν μετράει ο χρόνος"

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ ΜΑΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

<< ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΓΙΝΗΚΑ>>

Μια πέτρα γίνηκα...

Θωρείτε πόσο όμορφα βυζαίνει το χώμα 

της βροχής το νερό ;

Ξεπλένονται οι στεναγμοί του φωτός 

απάνω στην πέτρα

και το φιλί δροσερό ευωδιάζει δυόσμο.

Μη με ρωτάς πώς αντέχω ν' αγαπώ τους αιώνες.

Ερωμένη του χρόνου έγραφε 

της μοίρας το δικό μου κατάστιχο

και στο διάβα του καιρού, 

έπαψα να μετρώ τα χνάρια του ήλιου.

Ώσπου στο τέλος μια πέτρα γίνηκα κι εγώ

που τη βροχή βυζαίνει...

22/9/15

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΕΜΑΤΟ ΛΥΡΙΣΜΟ, ΟΠΩΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ 

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ 

<<ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ>>

------- ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ & ΑΛΛΑ -----------------------

Εδραιώθηκε ο βοριάς στο ημερολόγιο

με τα καλοκαιρινά ηλιοδάχτυλα

ν'ανακατεύουν την κόμη και την σκέψη.

Μα το άτι του ποιητή

ακούραστο καλπάζει στων χαρτιών την ανηφοριά.

Αφήνει απάτητα τα λευκά των κρίνων,

ξεγυμνώνει τον έρωτα στις αστροφεγγιές.

Ψάχνει τους ομιχλένιους οραματισμούς

και το γιορτινό πέρασμα του διάσελου.

Τώρα που ο τρύγος φόρεσε το γιλέκο του

τώρα που την νοτισμένη γη

σπουργίτια ραμφίζουν

για το ψίχουλο των καιρών.

Κι'εγώ επίδοξος του φουρναρέματος

πλάθω χρωματιστά γράμματα εαρινά,

να χτίσω χελιδονοφωλιές

μιας πρώιμης άνοιξης.

Με αυγές χρυσοκέντητες

και χωρίς τριγμούς στο γαλάζιο,

θα ντυθώ ηφαίστειο μακριά απ'του χειμώνα

τα ρίγη.

Ουρανεύω,με τ'αρχαία γένια μου κομήτη

σε ασημί αντανάκλαση πόθων και ονείρων.

Σε κάθε αστερισμό

σπορεύω κρινάκια,

σε κάθε καρδιά μια φάτνη.

Και να !στης αγάπης το ουράνιο διάσελο είμαι.

καταργώντας τις βαρυχειμωνιές

της ψυχής.

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΣΙΛΑΚΟΥ 

<<ΑΚΡΟΒΑΤΩ>>.

Ακροβατώ

Προσπαθώ 

με δεμένα μάτια να ισορροπήσω

στα όρια 

ανάμεσα δάκρυ χαμόγελο.

Ακροβατώ στις χορδές,

με νότες που διαστέλλονται

στις αντιστάσεις του έρωτα.

Πέταξε μου ένα φιλί να πιαστώ , 

φοβάμαι ότι γκρεμίζομαι 

στο αίνιγμά σου.

" Λόγια δραπέτες "

Κώστας Βασιλάκος / Άνεμος Εκδοτική

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ 

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 

<<ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ>>

Τι ξέρεις;

Mέσα στο πλήθος,

απορημένοι, 

έκπληκτοι και τρομαγμένοι.

Μορφές δακρύβρεχτες.

Μόνο εσύ γελάς!

Τι ξέρεις;

"Μετά το τέλος τ' ουρανού"Χρήστος Παπουτσής-Άνεμος Εκδοτική

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ 

ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΜΑΖΗ 

<<ΜΙΣΟΛΟΓΓΙ>>

Βίγλες στις ράχες οι σκιές και της δροσιάς το δάκρυ. 

Φυτίλια , βόλια και φωτιά κλεμμέν απ τους αρπάγους . 

Οι Κλέφτες χάθηκαν καιρούς , χορτάριασε η τάφρος .

Του Φαναριώτη ο λουφές στο λαμπερό σελάχι πέρασε , 

φούσκωσε παχύς μες του Μωριά τους δρόμους . 

Πέτρες σωροί προσχώθηκαν γκρεμιά οι πολεμίστρες 

απ τις βροχές που έδειραν τα ξέμακρα δερβένια .

Κι όλα αφημένα στου Θεού την αγιασμένη σκέπη.

΄Έσπειραν φύτρες διχασμού οι πλοκές του πολιτικάντη 

κι άγουρες μόλεψαν ψυχές πολεμιστών 

στα σαρακοφόρα πάθια .

Πύλες ολάνοιχτες στην Τουρκιά , 

ξέφραγα μονοπάτια μ άδεια ταμπούρια της σιωπής, 

χωρίς μπαρούτι , βόλια .

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ 

<<ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ>>.

Όλες οι φωνές της γης

Τρέμουλο απαλό αχνοπατούσε το στήθος,

έγχρωμο περιτύλιγμα η φωνή

κρινάκια ζωγράφιζε στης ερήμου τα πλαίσια.

Εικόνες φιλοτεχνούσε του πράσινου, 

του ροζ, του θαλασσί.

Ένας περίπατος θαύματα, μοναξιά ενδεδυμένος.

Στο επέκεινα, μια όαση έστηνε φανάρια

στο εξπρές της ερήμου.

Κι εκείνο, έτρεχε, έτρεχε…

Χωρίς σταματημό το ποδοβολητό του,

τρόμαζε τ’ ανήμερα.

Σαν σούρουπου πνοή, 

ένα γύρω σβήναν τα φώτα

κι ο αντικατοπτρισμός κουκίδα μακρινή.

Όλες οι φωνές της γης, εξομολογούνταν.

Μεσάνυχτα και κάτι,

κοιμήθηκαν οι δρόμοι, κλείσαν οι σταθμοί.

Ένα μαγκανοπήγαδο έδινε τους χυμούς του

στο πρωινό εγερτήριο,

μια χούφτα φοίνικες – σκιάδι δροσερό –

κέρασμα στους περαστικούς.

Εδώ, η ερημία απεργεί.

3/9/2016

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

<<ΤΟ ΜΗΛΟ>>  

  

ΤΟ ΜΗΛΟ...

Και τώρα τι;

που η δαγκωμένη μου ψυχή

το αίτιο φίδι κατηγορεί;

Το δάγκωμα βαθύ.

Και το πρωτόπλαστο ζευγάρι 

έχει κατακλύσει τη γη!

Κι εγώ,οπωροφόρο φρούτο

άλλοτε σαπίζω και άλλοτε,

χαρίζω την μυστική μου υπόσταση

γεύση γλυκιά στο στόμα των ανθρώπων.

Νίκος Δημογκότσης

ΕΝΑ  ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ ΤΗΣ 

ΛΕΝΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ 

 

     Νύχτα,στο ξέφωτο σε παίρνω αγκαλιά.

Χιλιάδες σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου.

Το πρόσωπο μου στη δική σου τη ματιά

θαρρώ πως λάμπει, και πως ζω το όνειρο μου.

Ακουμπισμένη στ' ουρανού την κουπαστή,

του φεγγαριού ψάχνω να βρω το μαξιλάρι

να γείρω επάνω του εικόνα μου ακριβή,

κι ένα ταξίδι μες τη νύχτα να με πάει.

Κλεισμένα μάτια,και τα χείλη σφραγιστά.

Μαλλιά δεμένα με των άστρων την κορδέλα.

Μια φεγγαρόπετρα στο στήθος μου κυλά,

και το φεγγάρι μου φωνάζει, χαμογέλα.

Οι αισθήσεις γεύονται του απείρου ομορφιά

σε μια απύθμενη αγάπη δίχως τέλος.

Ρούχο ανέλπιδης χαράς που μου φορά

έτσι, αυτάρεσκα του έρωτα το βέλος.

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ--- ΑΠΟ ΤΟ < ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΛΜΠΟΥΜ >

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ 

ΠΟΛΑΣ ΒΑΚΙΡΛΗ- ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

<<ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ>> 

ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ. 

 

Φως σπαρμένο στους κόρφους της Δήλου

μαγνάδι ιερό στο βρέφος, τον Απόλλωνα

από τη μάνα του Λητώ,

τη θάλασσα του Αιγέα αγκαλιάζεις

μέχρι της Κρήτης τις ακτές

ριγώνοντας τη ράχη των βουνοκορφών

από την Πίνδο ίσαμε τον Ψηλορείτη,

σμίγεις με το γαλάζιο τ” ουρανού

πάνω απ” τη γη της Αττικής

και ανταύγειες όλο χρυσάφι

του δωρίζεις.

Και στων Κυθήρων τις σπηλιές

στης Σύμης τ’ ακροράχια

στης Αμοργού το φύτρωμα

στης Σέριφου τα βράχια,

φιλιώνεις με τον άνεμο

και γίνεσαι αδέρφι

κι ύστερα παίρνεις και χτυπάς

στον ουρανό το ντέφι.

Κι όλα τα πλάσματα της γης

σέρνονται στο χορό σου

εσύ “σαι ο πρωτοχορευτής

και σειούνται στο ρυθμό σου.

Κι ο κοπελιές της Νίσυρου

με τέχνη και με χάρη

διπλώναν τις αχτίνες σου

νύχτα να μην τις πάρει.  

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΞΟΧΟΥ ΠΟΙΗΤΗ  

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Είπες όμορφες λέξεις.
Ωραίες προτάσεις.
Σοφά κι αθάνατα.
Είπες παραδείγματος χάρη,
σε μισώ δε σημαίνει:
μια κραυγή μέσα στο άπειρο,
αλλά σημαίνει: δεν ξεχνώ
που με λεηλάτησες.
Είπες όμορφα λόγια.
Αληθινά κι απέθαντα.
Αρκετά να σ’ οδηγήσουν
στο θυσιαστήριο.
Ούτε μπρούτζος, μήτε χαλκός
στο εκμαγείο σου.
Ούτε μαρμαριγή λευκής Πεντέλης.
Όμως η μνημοσύνη σου
ξεπέρασε κι αυτή
των αγαλμάτων.
Ανώνυμε τόσων καθημερινοτήτων.

Αντώνης Σαμιωτάκης

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ <<ΑΣΤΕΓΟΙ>>

ΤΗΣ <<ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΣ>>

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΖΑΛΩΝΗ.

Συναντήθηκαν

ο ποιητής κι η σιωπή

σ' έρημες πέτρινες πλατείες

σε πάρκα καμένα

μ' αγάλματα συντριμμένα

Και ηγέρθη η έμπνευση.

Ποιήματα τώρα απαλαίνουν

τον ασίγαστο πόνο.

Σιγούν τους λυγμούς της απόγνωσης

Φτιάχνουν φράχτες στα ψυχικά αδιέξοδα.

Γεμίζουν τις ρωγμές τους, τρυφερότητα

να φυτρώσει μέντα, θυμάρι, ρίγανη

αρώματα ελληνικά,

η πλάση όλη να μοσχοβολά.

να χαμογελάει ο Θεός,

τις θε'ι'κές Του παλάμες ν' απλώνει,

να βρίσκουν καταφύγιο

οι ά σ τ ε γ ο ι της αγάπης.

Παναγιώτα Χριστοπούλου Ζαλώνη

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ

ΒΟΥΛΑΣ ΜΕΜΟΥ

<<Σκιές>>

σκιες..σκιες…..σκιες
παρατολμα σκαριφήματα
εξισωσεις ατολμες…
και εσυ….
προχωρας στο αυριο που δεν σου χαριστηκε....
το χθες εχει ανυδρα νωτα....
οι αυταπατες γυροφερνουν το νυχτερι της απογνωσης...
τα νηματα της ομιχλης αφαντα..
και συ τρικλιζεις ....
γραφοντας νοτες οψιμες
Β.Μεμου

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ

ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΝΑΡΗ

<<όγδοο θαύμα>>

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ

Το πόδι πονούσε απ' το πρωί…

 Σερνόταν σχεδόν παρατημένο

μες των αιώνων την απέραντη θλίψη… 

Κάθε λεπτό φαινόταν πολλαπλάσιο του επτά 

και καρτερούσε ασθμαίνοντας το όγδοο θαύμα… 

Οι επτά βασιλείς της Ρώμης έμειναν μόνοι, 

οι επτά ημέρες της εβδομάδας δεν έγιναν ποτέ οκτώ 

και οι επτά ουρανοί ,

που τοποθέτησε ο Αλλάχ τον ένα πάνω στον άλλον,

έπεφταν με ορμή πάνω στο στήθος μου, 

στερώντας μου την ανάσα…

…έμοιαζε να ζητάω πολλά… 

μα εγώ μια σταλίτσα ήθελα μόνο… 

Με σερνόμενο βήμα

προσδοκούσα το όγδοο θαύμα 

κι ας ήξερα βαθιά μέσα μου, 

πως η εποχή των θαυμάτων 

ανήκει πλέον στη χώρα της Αλίκης…

μ@ρθ@- Όγδοο θαύμα

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗ

ΓΙΩΡΓΗ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ

<<Κοίταξε>>

Κοίταξε!

Κοίταξ' ένα κυκλάμινο πόσην ελπίδα φέρνει!

Μπορεί απ' την πέτρα, ξαφνικά, ζωή να ξεπροβάλει,

μπορεί απ' τον κατσάβραχο όλ' η ομορφιά του κόσμου!

Απ' το στουρνάρι, έξαφνα, να βγει ένα κεφάλι

μ' όλης της γης τα χρώματα και τ' ουρανού τα κάλλη!

Τί κι αν είναι το κάλλος του προμήνυμα χειμώνα;

Θερμό το εξαίσιο άρωμα στο ροζουλί του σώμα!

Κοίταξε το κυκλάμινο. Εγώ κοιτώ εσένα.

Κι είστε στο βλέμμα μου τα δυο, είστε το ίδιο Ένα!

γ.π.κ-δρ.

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

<<ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ>>

[Σαν παιδί]

Υπέμενα χρόνια ολόκληρα τον πόνο των ονείρων

ριζωμένος στις σκέψεις και νωθρός

αμίλητος

πληγωμένος

που ποτέ δεν έφτασα στον Παράδεισο

ούτε μόνος

ούτε με Τον Θεό

με το στέρνο γεμάτο αστέρια

και στα δάχτυλα ταξίδια

ακούγοντας την καρδιά να σωπαίνει

και δείχνοντας με το βλέμμα τον ουρανό

Απλησίαστος από Αγγέλους

πεταμένος στην ψυχή μου να σκαλίζω το χαμόγελο

να ματώνω

να γονατίζω

κάνοντας καθρέφτη το χώμα

ξανά και ξανά

σαν παιδί που φοβάται το σκοτάδι

και κρύβεται μην συναντήσει την σκιά του

σκουπίζοντας στο τέλος την αγωνία απ’ τα μάτια

μην το βρουν οι τύψεις

Τόσες περιπλανήσεις

που ο νους κουράστηκε να λησμονάει

η μοναξιά ρίζωσε στα πλευρά μου

κι από πληγή

έγινε η φωνή μου

μ’ ακούς;

πονάω τόσο

που δεν βρίσκω τόπο να πεθάνω…

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ

ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΑΘΥΜΙΟΥ-ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗ

<< δεν έχω...>>

Δεν έχω...

Δεν έχω πια να σου γράψω τραγουδάκι

κι ούτε στίχο έχω μέσα μου να σου πω, 

στο λιόγερμα μόνος τούτο το βραδάκι

στ' άστρα εγώ θα ψάλλω ύμνο χαρωπό.

~

Κοντά στ' ακροθαλάσσι κρίνα θα μαδώ,

τ' άγρια κρίνα που φυτρώσανε στην άμμο

εκείνη τη βραδιά που ήρθες να σε δω,

Σεπτέμβρη έγειρες τ' ακροχείλια χάμω.

~

Δεν έχω να σου δώσω κι άλλη αγάπη,

την πήρες εκείνη την όμορφη βραδιά

στα μάτια σου φάνηκε άγριο δρολάπι,

κι εσύ μία κόκκινη άλικη ροδιά.

~

Στις άμορφες στιγμές εγώ θα περπατώ,

μονάχος τις νύχτες πάντα θα κοιτάζω

τ' αστέρια και στην αγκαλιά μου θα κρατώ

κείνα κρίνα και μ' αγάπη θα τα στάζω.

~

Δεν έχω πια άλλους στίχους να σου γράψω,

τους έγραψα σε μια νυχτιά μ' αστροφεγγιά

πάνω στην άμμο που ήρθα για να κλάψω

στου φεγγαριού την ήσυχη αντιφεγγιά...

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης

απ' τη συλλογή μου "υποσχέσεις"

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ

ΜΙΝΑΣ ΜΠΟΥΛΕΚΟΥ 

<<ΣΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ>>

Στο Εκκρεμές του Χρόνου

Στο εκκρεμές του χρόνου

αναλλοίωτες ώρες χάθηκαν

στάθηκα μετέωρη

σε μια καίρια απόληξη, 

όταν σταμάτησαν 

οι δείκτες του ρολογιού μου.

Ξεχασμένα μονοπάτια 

με συνόδευσαν δίχως πυξίδα 

σε μια πορεία ατελή μέσα στην ύλη.

Σε μια και μοναδική στιγμή,

ανυπέρβλητη στο Είναι σου

πάγωσα τον χρόνο που ‘φυγε

στις πιο βαθιές σου αμυχές

σε ένα κελί που στοίχειωνε την ζωή μου.

Ένας άρρητος γόρδιος δεσμός

με πλημμύρισε στο δικό μας Γαλαξία.

Σε μια έκρηξη νεφελοειδή

φωτίζοντας κάθε πλευρά του εαυτού μου

στο πορφυρό σου χρώμα.

Ίαμα της Ψυχής και του Σώματος μου

σε κάλεσα γοερά,

ξεχύθηκες ανάμεσα , 

στον ουρανό και τα αστέρια

σαν Ευλογία Μυστική,

μέσα στην αρμονία του Σύμπαντος.

Ακούμπησα πάνω στα βήματά σου, 

σε αναρίθμητους οδυρμούς

Χάραξα το δικό μας Κύκνειο Άσμα

Χωρίς Αρχή, Μέση και Τέλος.

Θα σε κρατώ, σαν Φυλαχτό 

στο Πύρινο Αέτωμα σου

στην δίνη του χρόνου που αιωρείται,

αιχμαλωτίζοντας κάθε στιγμή

ΩΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!

Μίνα Μπουλέκου

Από την Ποιητική μου Συλλογή

"Πέρα απ' τον Ορίζοντα"