BloomingWord

 Το νου μας στα παιδιά

*********************

Γύρισα

κι είδα τα παιδιά,

παιδιά χαριτωμένα.

Στέκουν

στου δρόμου τη γωνιά

μα είναι λυπημένα.

Τα σπίτια τους

ανήμπορα κοιτάζοντας δακρύζουν.

Έχασαν τα παιχνίδια τους

ο, τι τα ίδια ορίζουν,

και πως θα συνεχίζουν;

Τσάντες,

βιβλία σχολικά

όλα κατεστραμμένα.

Ένα παιχνίδι για αγκαλιά;

Δεν έμειν' ούτε ένα.

Κάνεις δεν ήρθε

δίπλα τους

να τα παρηγορήσει.

Φόβος ψυχής!!!

Ωστόσο,

παράξενα χαμογελούν

παρά την τόση θλίψη.

Τι φοβερό συναίσθημα!

Χαλάζι στην ψυχή.

Θλίβομαι, τ' ομολογώ,

νιώθω συνενοχή,

γιατί τους Νόμους

απέρριψα,

_Οποία απερισκεψία!_

Μπάζωνα τόσα ρέματα

με νίκησ' η απληστία.

Τώρα εδώ στέκω ενεός

στην τόση αποτυχία...

Θαρρώ δεν θα βρω ελεος.

Μου αξίζει τιμωρία.

Μαρινα Ι.Προμπονα