ΑΠΟΠΛΟΥΣ

"Το μήνυμά σας δεν παραδόθηκε.

Η διεύθυνση δεν βρέθηκε"

Τόσο απλά όλα πια!

Πατάς ένα πλήκτρο και εξαϋλώνεσαι.

Σημεία των Καιρών.

Υπήρξες; Υπάρχεις; Θα υπάρξεις;

Μια φωτογραφία με χέρι ακουμπισμένο

σε πλοίου κουπαστή το απομεινάρι σου.

Δεν ηξεύρω πού πήγαινες.

Έχει σημασία;

Γυαλιά κρύβουν τα μάτια σου

και το μέτωπο φιλεί ένα τσουλούφι ατίθασο.

Μειδίαμα χαρμολύπης στα χείλη σου.

Ούτε το ταξίδι την ψυχή σου γαλήνευε!

Αντάρα μέσα της, όμοια με πούσι

θαλασσινού πρωιού.

Μια φωτογραφία ήσουν!

Απόπλους σε αν-αρμένιστο πέλαγος.

Αρετή Γουργιώτου  

 ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΦΩΣ

Μετοίκησα στον Σείριο

γυρεύοντας εσένα.

Την Εδέμ μου σύστησες

που δεν είχα γνωρίσει,

όμως, όλα αυτά που μου χάρισες

τα πήρε ο άνεμος.

Τώρα κατοικώ μες στα μάτια σου

σ’ αυτόν τον άγνωστο πλανήτη,

που έφτασα να μην γνωρίζω

γιατί δεν ακούω τα λόγια σου.

Πήρα όμως το φως σου!

Αμετροέπεια οι λέξεις,

μα εγώ νιώθω ευπαρύφους,

πρόλυτος και ακήρατος.

Κρουνός ενός τοπίου άνυδρου,

φως και πρόβολος

για τους απαρηγόρητους,

θυμηδία άφθιτη στη μετουσία,

αυτών που κατοικούν στη Γη!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

 Ποιητικές λέξεις

***************

Δεν χρειάζομαι

πολλά χρήματα,

μόνο βιώματα Αγάπης,

θετικά συναισθήματα.

Δεν χρειάζομαι

σοφίσματα συλλογισμών

σε στείρες

πολιτικές αντιπαραθέσεις...

Τα ονόματα

όλων των λουλουδιών

λαχταρώ να μάθω,

τα χρώματα της ίριδος,

να ξεχωρίζω,

των αστεριών τις θέσεις,

να μαντεύω,

τους μελωδικούς ήχους

εύλαλων πουλιών

στον έρωτα τους

ν' αφουγκράζομαι...

Μα πιο πολύ

ποθώ ν' ανακαλύψω

τη σημασία λέξεων

των μικρών παιδιών,

όταν πρωτομιλούνε...

Ω, Πόσο θέλω

μια αγκαλιά λέξεις

όλο μαγεία

από τα χρόνια τα παλιά,

με τη δική ΣουΠαρουσία...

Χρεία για λόγο ποιητικό

με ποιητικές λέξεις;

Μα έχουν μέγιστο αριθμό

και πώς να τις διαλέξεις;

Η Ποίηση!

Πάντα μπορεί

να φέρει ευκολία,

στους πόθους μας απάντηση,

γλυκιά παραμυθία...

Μαρίνα Προμπονά

 ΕΙΡΗΝΗ το ύψιστο,

αγαθό του ανθρώπου!

Υπάρχουν άραγε άνθρωποι...

που παλεύουν για την ΕΙΡΗΝΗ;

Σε μια κοινωνία που πεθαίνει,

ποσο είμαστε αφυπνισμένοι....

Η καθένας το φάρμακο ,

για πάρτι του γυρεύει.....

και δεν δίνει μήτε,

οτι του περισσεύει....

Κι αναρωτιόμαστε γιατί,

το χαμόγελο εχει χαθεί.

Σε ενα μικρόκοσμο που ολο στενεύει,

κανείς μας πια δεν θα μείνει..

.....

Εαν δεν αλλάξουμε συμπεριφορά

ο πόλεμος θα φέρει ,

της γης τη συμφορά...

Οση απόσταση κι αν κρατάμε,

θαρθει κι η δική μας σειρά.....

Ειναι μέσα στα σχέδια ,

των μεγάλων συμφερόντων,

ας μην το ξεχνάμε...

πως για το χρήμα αίμα χύνεται,

και για την ΕΙΡΗΝΗ..

διόλου δε σκοτίζονται

Η αδιαφορία μας τους οπλίζει,

αμάχους και παιδιά σκοτώνει

καραβάνια προσφύγων γιομιζει,

τους φοβισμένους πνίγει..

Σε στρατόπεδα εξαθλίωσης,

τους κοιμίζει....

Την ανθρωπινη ζωή δεν υπολογίζει...

Αντωνακη Ευτυχια.

 Οκτώβρης

Τι έπαθες, καλέ Οκτώβρη;

Πήρες τα χούγια απ' το Νοέμβρη;

Μπήκες ταχύς κι ανταριασμένος,

όλο θυμό, συννεφιασμένος,

όλο παραξενιά, μα και ξινίλα!

Τί κυνηγάς μες τη μαυρίλα,

κιτρινισμένα, κόκκινα φύλλα;

Πήρες στους ώμους ένα φορτίο,

γεμάτο αγέρα, σκόνη και κρύο.

Σκέτη ντροπή μήνας σποράρης,

στον ουρανό να σουλατσάρεις...

Με πινελιές, θε να ξεδώσεις;

Του χθές λιακάδες, να αμαυρώσεις;

Δεν θέλω να σε κακολογήσω,

μα, ούτε να σου τα σύρω πίσω...

Τρέχεις στους δρόμους σαν το χαμίνι,

και λιβανίζεις σα θυμιατήρι...

Δες, η μέρα τα μάτια κλείνει

και του σπιτιού μου το παραθύρι...

Σκορπάς μια θλίψη, μελαγχολία,

λες και η πλάση έχει απεργία!

Έτσι ντυμένος μέσα στα γκρίζα,

κρεμιέσαι μες στην ψυχή κορνίζα...

...............

Ξάφνου, γυρνάς μετανιωμένος,

χαμόγελο σκας, συννεφιασμένο,

με έναν ήλιο με δίχως πόδια,

και να μου δείχνει όλα τα δόντια...

Ξέρω, σε λίγο, θα μετανιώσεις,

όταν ψιλή βροχούλα στρώσεις...

Και την προσμένω σαν ευλογία,

στην γη να δώσεις για νάχει 'γεία.

Ευλογημένος, ναι, δεν αντιλέγω...

Γι αυτό θα άρω γκρίνια και λόγο...

Λιλή Βασιλάκη

Όλες οι αντιδράσεις:

263Δεσποινα Μπλαστροπουλου, Tania Kess και 261 ακόμη

 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Φυγάς, κατέληξε το ποίημα..

Ένας κουρασμένος και άπατρις

κι αποδιοπομπαίος μετανάστης..

Ερίζουν οι "ευγενείς" κοινότητες

για την καταγωγή του..

Κάποιοι, πορωμένοι σημερινοί κι αλλοπρόσαλλοι δημοτικιστές,

μιλούν με έπαρση προβάλλοντας

αποδεικτικά χαρτιά.. χιλιάδες

χαρτιά.. μιτοχονδριακά χαρτιά..

Χαρτιά και πέτρες και παπύρους, που γράφουνε απάνω τους,

Όμηρος.. Κομφούκιος.. και πλήθη

άλλων..

Μα εγώ, είμαι πεπεισμένος πως

το "αρχέγονο το ποίημα" γράφεται και στις μέρες μας..

Είναι το πρώτο χαμόγελο ενός

μωρού, όταν αντικρίσει τον Ήλιο..

Νικόλας Κριτσιωτάκης

 Είχε κρυφτεί στης νύχτας τα φουστάνια η αυγή,

μικρή παιδούλα κρυμμένη στην ποδιά της μάνας.

Νιόβγαλτη στο φως,

ντρεπόταν να βγει μπροστά στην μέρα.

Κι όσο η νύχτα τραβούσε να διπλώσει τα σεντόνια,

τόσο κοκκίνιζαν της αυγής τα μάγουλα,

ώσπου βάφονταν ο ουρανός απ'της ντροπής τα χρώματα.

Κάτω από την μπλούζα του φθινόπωρου,

στέκουν ολόρθα της αυγής τα στήθη

Ρόγες από σταφύλι αγιορείτικο ,

που χρύζιζαν στο τολμηρό άγγιγμα του ήλιου.

Την χάιδεψε ο άνεμος,

και ρίγησε ηδονικά η ραχοκοκαλιά του κόσμου.

Φιλί απρόσμενο στο στόμα,

της έδωσε ο Αυγερινός που τα χείλη της Πούλιας λαχταρούσε.

Θερμές οι ανάσες,

κλεμμένα τα φιλιά, κυλίστηκαν στου ουρανού το περιβόλι.

Αναμαλλιάστηκε η αυγή.

Πάνω από τα έλατα χαμογέλασε ο ήλιος.

Πέρα σ'έναν δαφνώνα,

ξάπλωσε η αυγή,τεντώθηκε, έγινε μέρα, άνθισε,

τα ζουμερά της χείλη ,τρυγάνε οι πετροκότσιφες,οι αετοί,

και κάτι καθυστερημένα χελιδόνια που,

όλο να φύγουν θέλουνε μα, πώς να πουν αντίο....

Κτενά Ρούλα

 ΕΧΩ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Έχω ένα όνειρο

άσπρο και μαύρο

κι άλλα χρώματα, ίσως μαζί,

για μια θέση στον ήλιο,

για μια θέση στην γη!

Να ζούνε οι άνθρωποι αδελφωμένοι

σαν τα πουλάκια στην ίδια φωλιά.

Να είναι όλοι αγαπημένοι,

γιατί είναι όλοι Θεού παιδιά!

Έχω ένα όνειρο

Να είναι ο καθένας

σπουδαίος κι ωραίος, μοναδικός,

όπως.. όλοι οι άλλοι..

και να είναι της ζωής του σκοπός,

αντί για το χρώμα να διαφέρουν,

ως προς του ήθους το φως!

Να ήταν οι ιδέες ωραίες

και οι θρησκείες όλες να ήταν σωστές

Καλόκαρδοι να ξυπνούσαν,

όσοι κακοί ήτανε χθες!

Δεν φταίνε οι καιροί,

που δεν κελαηδούνε τα αηδόνια

Δεν υπάρχουν καιροί σκοτεινοί

Φταίνε οι σοφοί, που συναινούνε,

οι ποιητές, που σιωπούνε,

Φταίνε οι κακοί κυνηγοί!

Έχω ένα όνειρο,

χειμώνας να μην κυνηγαει τα χελιδόνια

κι αέρας κακός στα φτερά τους να μην φυσά.

Να μην φεύγουν ποτέ, για τα ξένα

Να μην γνωρίσουν ποτέ ξενητειά!

Έχω ένα όνειρο

άσπρο και μαύρο μαζί,

το παιδί με την μάνα να ζει

και ποτέ μα ποτέ, να μην φύγει

απ΄ανάγκη στην ξένη την γη.

Έχω ένα όνειρο

άσπρο και μαύρο

και άλλα χρώματα ίσως μαζί

να μην υπάρχουν έχθρες και μίση

βία, πόλεμοι, θανατικό.

Ειρήνη να έχει η πλάση

και κάθε μπαλκόνι βασιλικό.

Έχω ένα όνειρο

Η αγάπη να ανθίσει

σε ανατολή και σε δύση

Ήλιο να έχει η ψυχή

χαμόγελα όλα τα χείλη

Η γη να είναι αγάπης χαλί

Όλοι οι άνθρωποι

να είναι φίλοι

και όλοι να είναι καλοί

Θεοφανώ Π Θεοχάρη

 <<-ΣΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ->>

-1-

Ισως να συμβει μια μερα

αδελφος να σε πουλησει

συγγενεις να σε ξεχασουν

φιλος να σε λησμονησει

μονο το πιστο σκυλι σου

μονο αυτο δεν θα σ'αφησει

-2-

Απο τοσο δα κουταβι

παιρνει θεση στην καρδια σου

πρωτος σε καλωσοριζει

σαν σχολας απ' την δουλεια σου

σαν μικρο παιδι πηδαει

να βρεθει στην αγκαλια σου

---3-

Του μιλας κι' αυτος τεντωνει

τα αυτια τα μαλλιαρα του

προσπαθει να σ'απαντησει

να σου δειξει την χαρα του

κι'αφου δεν μπορει με λογια

σου μιλα με την ουρα του

-4-

Μια ουρα που λεει τοσα

οσα δεν μπορουν να πουνε

χιλια στοματα ανθρωπων

χιλιες ωρες να μιλουνε

και σου λενε κι'αλλα τοσα

με τα ματια αν σε κοιτουνε

-5-

Κι'αν ακομα αρρωστησει

και πονα και υποφερει

παλι θα συρθει με κοπο

τις παντοφλες να σου φερει

και κοντα σου θα ξαπλωσει

συντροφια να σου προσφερει

-6-

Κι'οταν ερχεται το τελος

περιμενει ο καημενος

να φανει τ' αφεντικο του

και γρυλιζει λυπημενος

το στερνο ζηταει χαδι

για να "φυγει" ευτυχισμενος

-7-

Κι'ανθρωποι σ'αυτον τον κοσμο

που 'τυχε να γεννηθουνε

με κακια στην καρδια τους

που ολους κι' ολα τα μισουνε

ενα σκυλο ν' αποκτησουν

να τους μαθει ν' αγαπουνε.!

>>>>>>>>~~~<<<<<<<<

Βασιλης Λεμπεσης

 (Μνήμες

από την ανέκδοτη συλλογή μου ‘‘ένας μήνας και κάτι'‘)

―μέρα 1η

Κατρακύλησαν τ’ αστέρια απόψε,

Τιμωροί στ’ αδικαιολόγητο,

σου είπα,

και σύ με κοίταξες αυστηρά.

Έρριξες τότε μια ματιά

σ’ εκείνο το παιδί.

έπαιζε με τ’ αστέρια…

λάθος κίνηση έκανε

και .. ξεκάρφωσε το φεγγάρι…

―μέρα 2η

Κι εδώ φυσάει άνεμος…. Αντάριασε..

τα νέκρωσε όλα..

μα.. είναι μια άλλη χώρα …

ποιος να νοιαστεί;

‘‘Μια έρημη χώρα‘‘

... μέρα 3η......

..μέρα 4η....................................

μέρα..5η..............................

..................................................

-μέρα 30η

Τα ποιήματα

γράφονται μόνα τους

Αρκεί το κόκκινο μελάνι

Όταν ο νούς ταξιδεύει

Πέρα απ΄τους ορίζοντες..

...............................'

-μέρα 35η

Έβαλα το μαχαίρι στο κόκκαλο

κι έκοψα τις ψευδαισθήσεις......ελυ.24.9.19

Eleni Lytra

 Είμαι εκεί που ήμουν πάντα.

Στο σκιερό δάσος της αλήθειας.

Η μόνη κάτοικος μιας παράλληλης πολιτείας...

Σε έναν χωροχρόνο από χρυσάφι.

Άγνωστη λέξη η κακία.

Η αχαριστία.

Η ψευτιά.

Η αναλγησία.

Είμαι στον δικό μου κόσμο.

Η πύλη κλειστή στο δήθεν.

Η πόρτα της καρδιάς λένε ανοίγει από μέσα.

Θέλει δύναμη η αληθινή αγάπη ;

Ποιος τολμά να απαντήσει ;.είναι ίσως μια ερώτηση ρητορική

κι εγώ δεν ήμουν ποτέ μία ύπουλη ρήτορας...

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

"Πού είμαι ; -Χρυσή εποχή "

 Stamatina Vathi

Ήλιος κρυμμένος στην συννεφιά

Ήλιος κρυμμένος στην συννεφιά,

να γνέφει του ουρανού, να λέει μυστικά.

Νέφη σκούρα, δυνατά και γκριζωπά,

με τον αγέρα να παίζουν αγκαλιά.

Πουλιά, κύματα, αέρας γλυκός,

να παίζει τραγούδι με της θάλασσας το βιός.

Δυο, τρεις γλάροι με το φως για παρέα,

χορό να χορεύουν με τους αφρούς των κυμάτων για φοβέρα.

Ξορκίζουν τα σύννεφα, να φύγουν από την στράτα του ήλιου,

να αφήσουν τον άρχοντα να γευτεί της ζωής το κρασί του.

Να ρίξει τις ηλιαχτίδες του σε κάθε ψυχή σε κάθε λιμάνι,

να δώσει χρώμα και δύναμη σε όλη την πλάση.

Φιγούρες αέρινες, άυλες και αιθέριες.

Λόγια, προτάσεις, γλυκές αντιφάσεις.

Έρωτας, φως, ημέρα,

νύχτα, αγκαλιά, του ουρανού ομορφιά.

Ένας ήλιος, ένας Θεός, ένας κοσμοκράτορας αληθινός.

Μια ουσία, μια κραυγή για ζωή, μια αλήθεια, μια πυγμή.

Κλείνω τα μάτια.

Μυρίζω ομορφιά.

Γεύομαι του ήλιου τα ολόγλυκα φιλιά.

Ένα σύννεφο να με προστατεύει,

το έχει βάλει ο κύρης του για να με χαϊδέυει.

Είναι τόσο καυτή η ύπαρξή του,

που δεν θέλει να με κάψει το πύρινο φιλί του.

Ένας ήλιος μεθυστικός,

ένας της συνέχειας πιστός φρουρός.

 ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΥΠΟΥ

**********************

Του έμαθαν

να στρογγυλεύει

τις σκέψεις,

αφαιρώντας

της ουσίας τους

το βάθος.

Να επιλέγει

συλλογισμούς

με αμφισημίες

και σοφίσματα.

Οι λέξεις

να ξεπλένονται

με χλώριο,

για να αποφεύγονται

τα συνεπακόλουθα.

Η αποξηραμένη,

ξύλινη υφή τους

θα εξασφάλιζε

την ανάμειξη υλικών,

την ομαλή μετάλλαξη

στη μαζικότητα,

απαραίτητο στοιχείο,

πρωτότυπο

χαρακτηριστικό

Σύγχρονου

εποικοδομητικού

Διαλόγου.

Απαίτησαν

να μη λέει πολλά.

Άλλωστε,είπαν:

<< Το λακωνίζειν

εστί φιλοσοφείν>>

Κι εκείνος;

Ταυτοποιήθηκε

ως μαζικό προϊόν

μετεκπαιδεύτηκε

για να γίνει

ο καταλληλότερος

εκπρόσωπος Τύπου.

Άλλωστε δεν κατανοούν

και πολλά οι θεατές,

αγράμματοι αφού είναι

Μαρίνας Ι.Προμπονά