Μνήμες στην ομίχλη του παρελθόντος..
Αν δεν έχει δει τις ομίχλες της Γαληνοτάτης δεν έχεις τίποτα δει.. Ανάμεσα σε κανάλια βυθισμένα στην ομίχλη εκθαμβωτικά μέγαρα ξεπροβάλλουν θολό παραμύθι κάθε κανάλι, πεζογέφυρα, γωνιά, γόνδολα καθόλου ίδια με την προηγούμενη και η λιμνοθάλασσα σε κυματιστό υπαινικτικό αισθησιασμό... θεοί ανακατεύονται..
caligo ομίχλη κατιούσα.. σιγολικνίζεται με μεγαλόπρεπη νωχέλεια και σε τυλίγει μέσα σε ορχηστρικές μορφές γαλλικά κόρνα, κόντρα φαγκότο, όμποε ντ'αμόρε.. glissando άρπας ιλιγγιώδεις επαναλήψεις φθόγγων, σκέψεων.. πόσο με γοητεύει πόσο με ελκύει και ..βυθίζομαι αθέατη..ηδονικά στην αγκαλιά του αγνώστου στα τρίσβαθα των ηγεμονιών της παράξενο στην ομίχλη να τριγυρνάς βιάζει το βήμα, την θύμηση Τι ζητάω να βρω; Σε αναζητώ απλώνω τα χέρια η ομίχλη γεμάτη από σένα.. γερασμένα ξέφτια επιθυμιών Αφή μου κι ενώ η άρπα αξιοποιεί όλη της τη μουσική έκταση το γαλλικό κόρνο παίζει το ρυθμικό ostinato εκείνη τη φράση που διαρκώς επαναλαμβάνεται.. σε ταυτοφωνία με την σκέψη μου... Είναι ο Έρωτας!! Σάστισε εκείνη πως να καλύψει το κενό; ξεδιπλώνει ένα σκοτεινό μυστήριο σαν την ανθρώπινη ψυχή Δεν θυμάμαι από που έρχεται Εκείνη η ομίχλη πυκνή σαν όνειρο πιο σαγηνευτική και ανηλεής από ποτέ.... αίσθηση πληρότητας; Το φλάουτο παίρνει τα ηνία Μα τι ήσυχα που έχουν γίνει όλα Καθώς τα έθαβε η ομίχλη στη λησμονιά Δέσποινα Γιαμβριά Μπλαστροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου