Μια παρήχηση ονείρου
μιας ακρολιμνιάς στα χείλη,
σ' ολοκαύτωμα μιας δύσης,
πως ονείρου ήμουν μύστης...
Μες σε όνειρο βαλμένη,
τραγουδούσα ονειρεμένη,
το όνειρο μιας αγάπης,
μες σε όνειρο φευγάτη...
Κάστρα κι αετώματα
με ονείρων χρώματα,
ένας πίνακας ονείρου
στα ονείρατα τ' απείρου..
Κει, σ' ονείρου κράτησέ με
Θεέ μου μ' όνειρα να Ζω...
Στον ανείρευτο τον κόσμο,
δεν υπάρχει Όναρ να το Ζω!
Μες σ' ονείρατα γραμμένους
και μ' ονείρατα βαμμένους,
π' ονειρεύτηκες να στέρξεις,
εύρηκα όνειρα και λέξεις
και κλωστές ονειρεμένες
στις σελίδες σου ραμμένες !
Μες στην κοίτη ενός ονείρου,
ονειρεύομαι να Ζω..
Ενας μύστης του ονείρου,
μες στο Όναρ σου να Ζω!
Δέσποινα Μπλαστροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου