Εποχή παράνοιας

<<Έτσι απλά, με ευκολία,

μετά από αιώνες,

πετάξαμε

το Άγιο Δισκοπότηρο

στον Καιάδα!!

Με μαύρες σημαίες

κρύψαμε τα σύννεφα.

Που πια βροχή!

Ανομβρίας τσουνάμι

προκαλέσαμε.>>

<<Αδειάσαμε Μουσεία,

Τράπεζες, Ταχυδρομεία,

Δεν υπάρχει πια λόγος

για περιττά έξοδα.

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς,

δεν υπήρξε άλλωστε...

Τα περιστέρια ειρήνης

δεν είν' εδώ,

τα απέτρεψαν...>>

Ωστόσο, φύλακες Αξιών

πήραν μαζί τους, στη λήθη

τα κλειδιά της φρόνησης.

<<Δεν τα χρειάζεστε,

σας είμαστε άχρηστοι>>,

ειρωνικά μουρμούρισαν.

Τώρα πια, οι πιο πολλοί

κοιμόμαστε πολύ νωρίς

δεμένοι με τις αλυσίδες,

που οι ίδιοι φτιάξαμε.

Με τον φόβο στα χέρια

στ' όνειρο γέρνουμε,

το νέο θαύμα

ακολουθώντας,

τον πιο ωραίο τρελό

ανάμεσά μας.

Λατρεύουμε την τρέλα!!

<<Ναι, ναι! Διακρίνεται

και για την άνοιά του...>>

<<Εποχή παράνοιας!>>

<<Προσδοκούμε

έναν κόκκο νέας τρέλας

να φέρει μιά Νέα Αρχή.

Είναι κι αυτό

μια κάποια άποψη.>>

<<Ναι, ναι! Αστειότητας>>

Μαρίνα Ι Προμπονά

Όλες οι αντιδράσε

 Εμείς,

οι παρόντες της ύπαρξης.
Εμείς,
οι απόντες της ζωής,
πνιγμένοι στις ίδιες μας τις τύψεις,
εγκλωβισμένοι στο χάσμα
μεταξύ παρόντος και μέλλοντος,
κοιτάμε το χθες.
Εμείς,
οι κριτές του θανάτου,
σμιλεύουμε τις αποστάσεις,
υποθηκεύοντας τους ήχους
που μοιάζουν με καμπάνες
στα τσαλακωμένα μας όνειρα.
Και έτσι,
σ΄ένα ξεθωριασμένο παρόν,
είμαστε οι ίδιοι απόντες.

Αμαλία Κέντρου

 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

Ξημέρωμα Χριστούγεννα

στη γέφυρα επάνω,

στη βάρδια μου κανονικά

και τον σταυρό μου κάνω.

Χριστός γεννάται και εγώ στα σίδερα κλεισμένος,

χωρίς ψαλτήρι και παπά στη κουπαστή γερμένος,

κι αναπολώ την εκκλησιά στη σκέψη του μυαλού μου,

με τον σεμνό της τον παπά στην άκρη του χωριού μου.

Σαν νοερώς αναπολώ

τη θεία λειτουργία,

το Θείο Βρέφος να κρατά

μ’ αγάπ’ η Παναγία.

Στο σπίτι περιμένουνε

τον ήχο τηλεφώνου,

να ευχηθώ, να μ’ ευχηθούν

«όλοι μαζί του χρόνου».

Στον ουρανό κοιτώ ψηλά μήπως φανεί τ’ αστέρι,

που του Χριστού τη γέννηση απόψε θα μου φέρει.

Και με τα μάτια στ’ άπειρο ο νους μου όμως τρέχει,

και η φτωχή μου η καρδιά στον πόνο να αντέχει.

Μα ζω μέσα στα σίδερα

σαν ’λεύθερος, δεμένος,

Χριστός γεννάται σήμερον

και νοιώθω ευτυχισμένος.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΚΕΛΗΣ

 ΄΄ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ...΄΄

----στις κουρασμένες ψυχές----!!!

Στίχοι της άνοιξης λεηλάτησαν

τον ανθοβολώνα της ποίησης

και τον πρόναο της ψυχής μου !

Γοργά προσμένουν το ηλιοτρόπιο

του κοντινού γαλαξία

και της πορφυρής μνήμης την αιώρηση !

Γίνονται πέταλα θνητά

κι΄ ευωδιάζουν το κλέος των ανθρώπων

στην ιερή πασχαλιά της αγάπης !

Λιτανεία ψυχών διερχόμενη,

στις αισθητικές αποβάθρες της φύσης,

σα μέθεξη κυριευμένη φως,

που σφαλίζει τ΄ άνθη της ψυχής

και κάνει την ευσπλαχνία του χρόνου

κραυγή σιωπηλής αυτοψίας !

Μια νοτισμένη ελπίδα-διάφανη,

που ξέφυγε τον ήμερο σιτοβολώνα

κι΄ άνθισε μέσα μου !!

Από το...΄΄Ερωτήματα Ψυχής΄΄

Κώστας Καρούσος

 "ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ"

Αγκαλιά, αγαθό πρώτης ανάγκης.

Απαραίτητη για επιβίωση, συντήρηση, ανάπτυξη.

Γένους και χρόνου ακαθόριστου.

Δεν περιέχει πρόσθετες, κολλητικές ουσίες.

Ιδιότητά της η ένωση κομματιών σε ενιαίο σώμα.

Συνίσταται σε ευρύ φάσμα αναγκών.

Καλύπτει από υγιείς έως πολυτραυματίες

συντριπτικών συναισθηματικών καταγμάτων.

Κυκλοφορεί σε πλήθος συνδυασμών,

χρωμάτων και εντάσεων.

Για κάθε τύπο έμβιου όντος

ποικίλης παλέτας και καταγωγής.

Απαντάται σε μορφές

μητρικής, φιλικής, ερωτικής, συμπαραστάσεως.

Γενικής χρήσεως, χωρίς καθόλου παρενέργειες

και αλλεργικές αντιδράσεις.

Χρησιμοποιείται άφοβα σε κάθε ηλικία

από γεννήσεως μέχρι θανάτου.

Πάσα της ένταση παραμένει

ακίνδυνη για τον ασθενή.

Σφιχτή ή χαλαρή, καθημερινή,

συχνή ή σπάνια διαθέτει ευεργετικές ιδιότητες.

Δοσολογία απεριόριστη.

Η υπερδοσολογία προκαλεί

μακράς διαρκείας χαρά και ευεξία.

Η έλλειψή της προκαλεί

σοβαρές αντιδράσεις μέχρι απέραντη μοναξιά.

Συνταγογραφείται ελεύθερα από όλους.

© Εβίτα Κωνσταντίνου

 <<Έτσι απλά, με ευκολία,

μετά από αιώνες,

πετάξαμε

το Άγιο Δισκοπότηρο

στον Καιάδα!!

Με μαύρες σημαίες

κρύψαμε τα σύννεφα.

Που πια βροχή!

Ανομβρίας τσουνάμι

προκαλέσαμε.>>

<<Αδειάσαμε Μουσεία,

Τράπεζες, Ταχυδρομεία,

Δεν υπάρχει πια λόγος

για περιττά έξοδα.

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς,

δεν υπήρξε άλλωστε...

Τα περιστέρια είν' εδώ, επέστρεψαν...>>

Ωστόσο, οι φύλακες

πήραν μαζί τους, στη λήθη

τα κλειδιά της φρόνησης.

<<Δεν τα χρειάζεστε,

σας είμαστε άχρηστοι>>,

σιγανομουρμούρισαν.

Τώρα πια οι πιο πολλοί

κοιμόμαστε πολύ νωρίς,

δεμένοι με τις αλυσίδες,

που οι ίδιοι φτιάξαμε.

Με τον φόβο στα χέρια ονειρευόμαστε

το νέο θαύμα,

ακολουθώντας

τον πιο ωραίο τρελό

ανάμεσά μας.

Λατρεύουμε την τρέλα!!

<<Ναι, ναι! Διακρίνεται

και για την άνοιά του...>>

<<Εποχή παράνοιας!>>

<<Προσδοκούμε

έναν κόκκο νέας τρέλας

να φέρει μιά Νέα Αρχή.

Είναι κι αυτό

μια κάποια άποψη.>>

<<Ναι, ναι! Αστειότητας>>.

Μαρίνα Ι Προμπονά

Όλες οι αντιδ

 ΣΑΝ ΦΩΤΙΑ

Μίλα μου για αγάπη όπως η πεταλούδα

στο μικρό άσπρο κρίνο.

Μίλα μου για αγάπη όπως το φεγγάρι

στης θάλασσας τα νερά τη νύχτα.

Χάθηκα στη σιωπή βλέποντας την ερημιά,

στα μάτια των περαστικών.

Απόμεινε μόνο μια προσευχή

στη στέγη κρεμασμένη,

τ' αστέρια παγωμένη να κοιτά.

Μια τελευταία σπίθα κρατάω αναμμένη

κόντρα στων ανέμων το δρόμο.

Πόσα "σ' αγαπάω" μπορούν

να ' ρθουν να ζεσταθούν.

Ψίθυροι να γίνουν μυστικοί

για τις καρδιές που ξαγρυπνούν

πίσω από παράθυρα κλειστά.

Μίλα μου τώρα, για αγάπη δυνατά,

σαν αγέρας, σαν φωτιά!

Μαρίνα Αντωνίου

 Πάτα σκανδάλη

Για όποιαν αγάπη ψεύτρα,

γίνε, Γυναίκα, πέτρα!

Πάτα σκανδάλη μ' ένα φυσίγγιο,

μέσα στου λάθους το καταφύγιο...

Σκότωσε λέξεις, σκότωσε λόγια,

πνίξε αυταπάτες, κάψε ρολόγια ,

να μη μπορεί ν' αντιγυρίσει ,

ώρες, στιγμές να στιγματίσει...

Είναι μια πλάνη, μια παραπλάνηση

σ' ένα συρμό μιας αποπλάνησης...

Σ' ένα ταξίδι μιας ουτοπίας,

που τερματίζει σε παρωδία...

Σκαρώνει λόγια και παραμύθια!

Πανάρχαια, ψευδής αλήθεια !

Σέρνει το νου σε δρόμο άνομο

κλαρί γυμνό, αφήνει σ' άνεμο...

Ναι, η καρδιά, να γίνει πέτρα!

Μην χαριστείς σαν την Ηλέκτρα...

Γίνε σφεντόνα, ένα φυσίγγιο,

σ' όποιον γυρνά μ' ένα μαστίγιο ...

Πάτα σκανδάλη σε χρόνο άεργο,

λόγια κενά, σε ρόλο πάρεργο..

Πάτα σκανδάλη σε εξουσία

χωρίς ειρμό, χωρίς ουσία!..

Πάτα σκανδάλη στο αποτρόπαιο,

μην είσαι μιας δίψας τρόπαιο!

Είσαι ζωή, εσύ ψυχή, ελπίδα

γύρισε φύλλο σ' άλλη παρτίδα,

δίχως ενοχή, μεμψιμοιρία!

Γίνε ΕΣΥ αφ' εαυτού ΚΥΡΙΑ!!!

Λιλύ Βασιλάκη

 Μνήμες στην ομίχλη του παρελθόντος..

Αν δεν έχει δει τις ομίχλες της Γαληνοτάτης δεν έχεις τίποτα δει.. Ανάμεσα σε κανάλια βυθισμένα στην ομίχλη εκθαμβωτικά μέγαρα ξεπροβάλλουν θολό παραμύθι κάθε κανάλι, πεζογέφυρα, γωνιά, γόνδολα καθόλου ίδια με την προηγούμενη και η λιμνοθάλασσα σε κυματιστό υπαινικτικό αισθησιασμό... θεοί ανακατεύονται..

caligo ομίχλη κατιούσα.. σιγολικνίζεται με μεγαλόπρεπη νωχέλεια και σε τυλίγει μέσα σε ορχηστρικές μορφές γαλλικά κόρνα, κόντρα φαγκότο, όμποε ντ'αμόρε.. glissando άρπας ιλιγγιώδεις επαναλήψεις φθόγγων, σκέψεων.. πόσο με γοητεύει πόσο με ελκύει και ..βυθίζομαι αθέατη..ηδονικά στην αγκαλιά του αγνώστου στα τρίσβαθα των ηγεμονιών της παράξενο στην ομίχλη να τριγυρνάς βιάζει το βήμα, την θύμηση Τι ζητάω να βρω; Σε αναζητώ απλώνω τα χέρια η ομίχλη γεμάτη από σένα.. γερασμένα ξέφτια επιθυμιών Αφή μου κι ενώ η άρπα αξιοποιεί όλη της τη μουσική έκταση το γαλλικό κόρνο παίζει το ρυθμικό ostinato εκείνη τη φράση που διαρκώς επαναλαμβάνεται.. σε ταυτοφωνία με την σκέψη μου... Είναι ο Έρωτας!! Σάστισε εκείνη πως να καλύψει το κενό; ξεδιπλώνει ένα σκοτεινό μυστήριο σαν την ανθρώπινη ψυχή Δεν θυμάμαι από που έρχεται Εκείνη η ομίχλη πυκνή σαν όνειρο πιο σαγηνευτική και ανηλεής από ποτέ.... αίσθηση πληρότητας; Το φλάουτο παίρνει τα ηνία Μα τι ήσυχα που έχουν γίνει όλα Καθώς τα έθαβε η ομίχλη στη λησμονιά Δέσποινα Γιαμβριά Μπλαστροπούλου

 Μια παρήχηση ονείρου

Ονειρεύτηκα ένα δείλι,

μιας ακρολιμνιάς στα χείλη,

σ' ολοκαύτωμα μιας δύσης,

πως ονείρου ήμουν μύστης...

Μες σε όνειρο βαλμένη,

τραγουδούσα ονειρεμένη,

το όνειρο μιας αγάπης,

μες σε όνειρο φευγάτη...

Κάστρα κι αετώματα

με ονείρων χρώματα,

ένας πίνακας ονείρου

στα ονείρατα τ' απείρου..

Κει, σ' ονείρου κράτησέ με

Θεέ μου μ' όνειρα να Ζω...

Στον ανείρευτο τον κόσμο,

δεν υπάρχει Όναρ να το Ζω!

Μες σ' ονείρατα γραμμένους

και μ' ονείρατα βαμμένους,

π' ονειρεύτηκες να στέρξεις,

εύρηκα όνειρα και λέξεις

και κλωστές ονειρεμένες

στις σελίδες σου ραμμένες !

Μες στην κοίτη ενός ονείρου,

ονειρεύομαι να Ζω..

Ενας μύστης του ονείρου,

μες στο Όναρ σου να Ζω!

Δέσποινα Μπλαστροπούλου

 ‘’ ΝΥΧΤΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΣΑΝ ΑΥΛΑΙΑ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ‘’

Μια μορφή αιθερική σε άχλη τυλιγμένη

Μες σε μανδύα φωτεινό θαρρώ συγκινημένη

Μ’ άσπρο μαντήλι στα μαλλιά ανάλαφρα δεμένο

Ομορφοπρόσωπη θεά θωρώντας τη με δέος

Ανατριχάω σύγκορμος φτεροκοπούν τα ρίγη

Τα ματοκλάδια βρόχιναν στεκούμενος αντίκρυ

Σ’ Εκείνη που αγάπησα όσο καμιά στη πλάση

Εκείνη που μ’ αγάπησε χωρίς να θέλει κάτι …:

Αφού με καθησύχασε σαν το μωρό η Μάνα

Στο θεϊκό αντάμωμα τα δάκρυα στα μάτια

Θαρρείς μου σφούγγισε απαλά και μου θυμάει γιορτάζει

Τα Άγια Θεοφάνεια στις έξι του Γενάρη…’’

Νικόλας Αλεξανδρινός

 ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ

Με ανταύγες σε στολίζουνε

με του ούρανου τα δώρα,

δυο νέφη σε δροσίζουνε

στου έρωτα την χώρα…

Την δροσερή ακμάδα τους

το σφριγηλό τους θάρρος ,

την πάλλευκη αφράδα τους,

για την ζωή σου φάρος…

Με μια σπρωξιά ο Αίολος

αέρηδες σου στέλνει,

κι όλης της πλάσης τ' άγαθα

στα πόδια σου προσφέρει.

Και σου πλέξε ο Δαίδαλος

φτερά για να σε παίρνει,

η θάλασσα σ' ακόλουθα

το κύμα σ' άγναντεύει.

Στο λιόγερμα περπάτησες,

στο φως της μέρας δύεις,

μισήν αχτίδα κράτησες

και στ' αύριο αναδύεις.

Ψηλά από τα κύματα,

πιο πάνω από τις όχθες,

στων ουρανών τα σχήματα,

σε Βερενίκης κόμες...

Θανάσης Σάλτας

 ΑΝΘΡΩΠΕ ΠΡΟΣΩΡΙΝΕ!

*******************************

Άνθρωπε,

Συ , που περιφρονείς το περιστέρι

Μέσα στ' αλαβάστρινα σου σκεύη χάνεσαι

Θεοποιείς της ύλης την υφή

τη σχεδιάζεις,τη μεταλλάσσεις... μεταλλάσσεσαι!

Άνθρωπε,..

Κρύβεσαι μέσα στης απληστίας σου το χώρο...

Αυθαιρετείς, καταπατείς το νόμο

Ζεις την αποτρόπαια συνθήκη του προσωρινού!

..Τι πιο αβέβαιο απ' το προσωρινό!

Το αλλοπρόσαλλο παρόν

Το ξεχασμένο παρελθόν ,

Το άγνωστο μέλλον!

Η κοινωνία των ποταπών,

ανδρών, ανθρώπων αφελών

Στου χρόνου το διάβα

αδιάφορα σημεία, στιγμιαία

Άνθρωπε,

εσύ, που υψώνεις τη σημαία,

με μνήμες, σχέδια, ιστορίες

με πόσες,ασαφείς πορείες!

Υλικοί θησαυροί,

Πνευματικές περγαμηνές

Αμετάκλητα έργα προσωρινά!!

Άνθρωπε,

Στα λιμάνια της ζωής

η σταθερότητα ελλείπει,

Γίνεσαι ένα με τ' απόνερα

δημιουργείς τη λύπη!

Σε ακολουθεί η λήθη!

Αν γινόταν να βρεις τη γαλήνη

ν' αποφύγεις

των πραγμάτων τη δίνη,

να κοιτάξεις,

να εμβαθύνεις,

να συμπράξεις,

της Αγάπης θιασώτης να γίνεις...

Στο κακό ν' αντιτάξεις

τη φωνή της καρδιάς

Να τη σμίξεις να την ταξιδεύσεις

με το κύμα που αέναα ηχεί

με τ' αστέρι ψηλά

που τις νύχτες φωτίζει...

Αν μπορούσες,

να μην με βλέπεις μόνο σαν ξένο

σαν εχθρό, σαν παρία,

Αν της ζωής την πορεία

με την άνοιξη στόλιζες,

αν έμοιαζες

σαν ανθισμένο εδώδιμο άνθος,

που αντικρίζει τον ήλιο

κι αφαιρεί κάθε πάθος...

Αν μπορούσες

απέραντα ν' αγαπούσες

να μιλάς με τις Μούσες...

Τότε αλήθεια σου λέω

στο υπογράφω:

Στο αιώνιο σύμπαν θα ζούσες

στον αιώνιο, άβατο χρόνο

Θα σε είχαν ζωγράφο

οι καρδιές των παιδιών που πεινάνε

των αστέγων που κρυώνουν...

και δεν ξέρουν πού να πάνε,

των προσφύγων , των κολίγων,

των φτωχών, των ολίγων..

Ανθρωπε,

για τούτο θα άξιζες!

Θα κέρδιζες

των απόντων αιώνων των ευχή

που το δίκιο δηλώνουν...

Μαρίνα Ι. ΠΡΟΜΠΟΝΑ

 Κραυγές

ανακατεμένες

με χαρές

Σουρώνετε

τσουνάμι

Νέο Έτος

νέες σελίδες

Αγάπες δεμένες

στο πέρασμα

του ήλιου

σκιές ευθιξίας

Μαζεύοντας

τα τάρταρα

όπου παίρνουν

θέση κοντά μας

Ανεβαίνοντας

σε νεογέννητο

στάδιο

Φυτεύουμε

ελπίδες

Φτιάχνουμε

φτερά

ψάχνουμε

την Νίκη

στα κλεμμένα

Μέσα στα μουσεία

οδύρεται η μούσα

κάθε τέχνης

Ζητώντας

επαναπατρισμό

Στην κάθε γη

της δημιουργίας

Ω των ηρώων

τα στεφάνια

ιδρωμένα

από αδικίες

φορτωμένες

στις πλάτες τους

Επιτέλους ρίξετε

μια ματιά

στην αλλοτρίωση

της ιστορίας

Αν λέω αν

μιλούσαν τ' αγάλματα

" τί θα έλεγαν? "

Iris Canea