Με κοίταξε και χαμογέλασε!
Την κοίταξα και σκέφτηκα!
Μήπως και την γνωρίζω…
Μήπως βρεθήκαμε άλλοτε
σε κάποια σύναξη!
Συμβαίνει… κι αυτό κάποτε!
Όμως!..
Ένα χαμόγελο μπορεί να είναι
αποτέλεσμα σπασμού μόνο
και όχι σήμα ενδιαφέροντος!
Την κοιτάζω και πάλι!
Το χαμόγελο λες κι έχει παγώσει
κι αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται
για μονιμότητα… λόγω προβλήματος!
Η νέα πλησιάζει… Όμως όχι…
Περνά δίπλα μου… και προχωρά
Μα… εδώ είμαι και με προσπερνά!
«Κυρία μου…» λέω, και σταματά!
Κοιτάζει αλλού και απαντά!
«Με γνωρίζετε;» Ρωτάει
Και ντροπαλά πλατιά χαμογελάει!
«Δεν μπορώ να σας δω… είμαι τυφλή!»
«Μα… πώς μπορείτε και περπατάτε
χωρίς βοήθεια;» Ρωτώ με στεναχώρια!
«Μεγάλωσα εδώ… δυο βήματα είμαι
από το σπίτι όπου μεγάλωσα…
μπορώ και περπατώ!»
«Επιτρέψτε μου να περπατήσω δίπλα σας!»
απαντώ με συγκίνηση!
Και ω! Το δέχεται… και με ευχαρίστηση!
Έκτοτε παρέα περπατούμε καθώς
το χαμόγελό της
τρέφει την ευτυχία μου…
Πόσο την αγαπώ!
Copyright: Πιπίνα Δ. Έλλη (Pipina D. Elles)
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου